«Ο απόλυτος έρωτας είναι ο ανεκπλήρωτος.»
Το επαναλάμβανε ευλαβικά τουλάχιστον μια φορά την ημέρα στον εαυτό της, κατά βάθος για να τον πείσει, ενώ έκανε και πρόβες για τον τρόπο που θα το δήλωνε αποστομωτικά στους γύρω της. Σε περίπτωση που θα προσπαθούσαν να της αλλάξουν γνώμη για τους μονόπλευρους έρωτες της.
Επηρεασμένη από μεγαλόστομα τσιτάτα και μοσχοπουλημένα λογοτεχνήματα, παθιαζόταν με ανθρώπους χωρίς όρια, ακόμα και όταν η πλάστιγγα της ζυγαριάς έγερνε αποκλειστικά και μόνο προς την δική της πλευρά.
Κουκούλωνε επιμελώς ανομολόγητους φόβους με τόνους από ελπίδες ενώ βάφτιζε έρωτα μια κατάσταση οπού μόνο στο ένα κορμί υπήρχαν εμφανή τα σημάδια από τα βέλη του φτερωτού θεού.
Έπλαθε ιστορίες και παραμύθια για καταραμένους εραστές και κακιές μάγισσες ενώ φυλακιζόταν εκούσια σε μια χώρα μαγική που εκτός από αγάπες χωρίς αύριο, κατοικούταν και από δράκους.
Δεν ήταν όμως η καυτή τους ανάσα που την έκανε κάθε φορά να μαζεύει τις στάχτες της, αλλά η αδυναμία της να αποδεχτεί πως οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν μπορούν παρά να είναι αμοιβαίοι.
Γιατί ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα απρόβλεπτο παιχνίδι για δύο παίκτες.
Ένα ταμπλό, χίλια τετράγωνα, δεξιά αριστερά γκρεμός μα εσύ να πιστεύεις πως θα σε οδηγήσει στη γραμμή τερματισμού σώα και αβλαβή. Να μην φοβάσαι να αφεθείς, γιατί υπάρχουν πάντα δυο χέρια για να σε κρατήσουν. Δε μοιάζει με αγώνα δρόμου, ούτε σκυταλοδρομία, ώστε ξεκινάς μόνη σου και παλεύεις για να συναντηθείτε κάπου στην πορεία.
Ο έρωτας είναι μια εξαίσια μελωδία, παιγμένη πάντα από δύο βιολιά και όχι ένα θλιμμένο σόλο μοναξιάς και παρακαλετού.
Είναι η κυριότερη μάχη που δίνουμε απέναντι στην αναπόφευκτη φθορά της ζωής, με τον σύντροφο μας σύμμαχο και συμπολεμιστή, όχι αντίπαλο να κοιμάται νωχελικά σε ξένα στρατόπεδα.
Έρωτας είναι η αϋπνία που προέρχεται από την έξαψη δύο σωμάτων που συμπληρώνουν αρμονικά το ένα το άλλο και όχι ένα μυαλό που βασανίζεται νυχθημερόν πλάθοντας και καταρρίπτοντας σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Είναι η μυρωδιά από το άρωμα του που μένει αποτυπωμένη ελαφριά στα σεντόνια σου για να σου τον θυμίζει όλη μέρα. Όχι η ποτισμένη μπόχα από τα αποτσίγαρα, που καπνίζεις ασύστολα ψάχνοντας να βρεις απαντήσεις, που τρυπώνουν ειρωνικά κάτω από τη μύτη σου, σε ερωτήματα που δεν έπρεπε να τίθενται εξαρχής.
Έρωτας είναι να βλέπεις τη λάμψη και τη ζεστασιά μέσα στα μάτια του όταν σε κοιτάζει και όχι η θαμπή αντανάκλαση του εαυτού σου που αντικρίζεις φευγαλέα στον καθρέφτη, περιμένοντας μάταια ένα του σημάδι.
Είναι τα χαμόγελα που ζωγραφίζονται αβίαστα μαζί με τα καθημερινά καλήμερα και καληνύχτα, δεν είναι τα κλαμένα μάτια που κοιτάζουν επίμονα αδειανούς φακέλους εισερχόμενων μηνυμάτων.
Ο έρωτας βλέπεις μοιάζει με μια λεπτή χρυσή κλωστή. Οι άκρες της κρατημένες από δυο διαφορετικά δάχτυλα.
Μόλις όμως λείψει το ένα, δεν μπορεί παρά να σπάσει και να χαθεί κάπου στον άνεμο. Μα πάνω από όλα ο έρωτας μοιάζει σαν ένα μικρό και αβοήθητο παιδί, πλήρως εξαρτώμενο από την φροντίδα του άλλου. Πεινάει για αγάπη, διψάει για επιβεβαίωση, όταν κλαίει θέλει έναν ώμο να ακουμπήσει, μια αγκαλιά να κρυφτεί μέσα της και πριν κοιμηθεί, ένα φιλί παρέα με ένα χάδι.
Αλλιώς, δεν μπορεί να μεγαλώσει και να γίνει αγάπη, δεν επιβιώνει και καταλήγει να πεθαίνει.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
