10 ατάκες της Φρίντα Κάλο για τον έρωτα

Η Φρίντα Κάλο, ζωγράφος απ΄ το Μεξικό, γνώριζε καλά τον τρόπο να γοητεύει τον κόσμο. Ήταν μια γυναίκα με ιδιαίτερο στιλ, φιλόδοξη, αντισυμβατική κι εξαιρετικά δυναμική μπροστά στις δυσκολίες, που η ζωή της επιφύλαξε. Στα έξι της χρόνια νόσησε από πολιομυελίτιδα, ενώ στα δεκαοκτώ της ένα ατύχημα στάθηκε ικανό να της στοιχίσει την σπονδυλική της στήλη. Έφυγε μόλις συμπλήρωσε τα σαράντα επτά χρόνια.

Η ζωή της «χρωματίστηκε» από συνεχείς επεμβάσεις, δύσκολες στιγμές, αλλά ταυτόχρονα κι απ΄ την τολμηρή ζωγραφική της, που την καθιέρωσε ως σύμβολο φεμινισμού. Οι περισσότεροι πίνακές της είναι αυτοπροσωπογραφίες, που απεικονίζουν τη θλίψη που βίωνε και την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς της. «Ζωγραφίζω τον εαυτό μου ως επί το πλείστον γιατί αυτό είναι το θέμα που γνωρίζω καλύτερα» είχε πει.

Δεν μπορούσε να κάνει παιδιά κι έμαθε να ζει και μ΄ αυτό το βάρος. Στους πίνακές της έβρισκε τη δύναμη να ξεπερνά τα εμπόδια και να προχωρά.  Αδύναμη έμοιαζε μόνο μπροστά στο διάσημο ζωγράφο κι άπιστο Ντιέγκο Ριβέρα, το μεγάλο της έρωτα και σύζυγό της. Χώρισαν όταν η Φρίντα ήταν τριάντα ετών, λόγω της εξωσυζυγικής σχέσης του Ντιέγκο με την αδερφή της, Χριστίνα. Κι άλλο πλήγμα για τη Φρίντα. Ένα έτος αργότερα παντρεύτηκαν ξανά. Εντωμεταξύ στο μικρό διάστημα του χωρισμού της, παρασυρόμενη απ΄ το πάθος της για το Σοβιετικό Λέον Τρότσκι, συνήψε κρυφή σχέση μαζί του, που διήρκησε μέχρι και το τέλος του.

Η Φρίντα τελικά διψούσε για ζωή κι έρωτα. Οι περιορισμοί που αντιμετώπιζε στη ζωή της εξαιτίας της παραμόρφωσης του σώματός της, την ώθησαν να βιώνει την αγάπη και τον έρωτα μ΄ έναν εκρηκτικό τρόπο. Στη ζωγραφική και τα γραπτά της γίνεται αντιληπτή η λύσσα της για ζωή, το πάθος της κι η επιθυμία της να παραδοθεί για πάντα στον άπιστο Ντιέγκο.

Ο έρωτας στα μάτια της έμοιαζε με ατύχημα, χειρότερο κι από ΄κείνο που την καθήλωσε στο κρεβάτι του χειρουργείου. Έτσι τον βίωνε. Σαν ένα αργό βασανιστήριο, που της προκαλούσε πόνο και την ισοπέδωνε. Παθιασμένη για τον Ντιέγκο και μην μπορώντας ν΄ αντέξει τις απιστίες του, βυθίστηκε στη δίνη του αλκοόλ. Παρομοίαζε τον έρωτά της σαν ένα γλυκό συνοδευόμενο απ΄ το αγαπημένο της ουίσκι. Τον αγαπούσε δυνατά. Περισσότερο κι απ΄ τον εαυτό της. Όπως, όμως, φάνηκε αργότερα μετά το θάνατό της κι ο Ντιέγκο τη λάτρεψε. Στην αυτοβιογραφία του έγραψε ότι η ημέρα που έχασε τη Φρίντα, ήταν η πιο τραγική ημέρα της ζωής του. Κι ότι όταν συνειδητοποίησε, ότι το καλύτερο κομμάτι της ζωής του ήταν η αγάπη του για ΄κείνη, ήταν, ήδη, αργά.

Η Φρίντα Κάλο αγαπούσε δυνατά και τη ζωή. Λάτρευε το γέλιο αν και σπάνια γελούσε. Το θεωρούσε πηγή της ζωής, παρόλο που η δική της έμοιαζε με τραγωδία. Κι όμως δε σταμάτησε να πιστεύει σ΄ αυτή, γιατί η ίδια της έδειχνε ότι ο άνθρωπος μπορεί ν΄ αντέξει περισσότερα απ΄ όσα νομίζει.

Παρακάτω ακολουθούν δέκα διάσημες φράσεις της, που αντικατοπτρίζουν τη ζωή και τον έρωτα μέσα απ΄ τα δικά της μάτια.

1. «Είχα δύο μεγάλες ατυχίες στη ζωή μου. Το ένα ήταν το τρόλεϊ και το άλλο ήταν ο Ντιέγκο. Ο Ντιέγκο ήταν σαφώς το χειρότερο.»

2. «Εάν μπορούσα να σου δώσω ένα πράγμα, θα ήθελα να σου δώσω την ικανότητα να δεις τον εαυτό σου μέσα από τα μάτια μου. Μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο ξεχωριστός είσαι για μένα.»

3. «Εκεί που δεν μπορείς ν’ αγαπήσεις, μη χάνεις τον χρόνο σου.»

4. «Δεχτείτε έναν εραστή που σας κοιτάζει λες και είστε ένα μπισκότο με ουίσκι.»

5. «Σ΄ αγαπώ πιο πολύ κι από το ίδιο μου το δέρμα.»

6. «Μπορούμε να εφεύρουμε ρήματα; Θέλω να σου πω ένα εγώ σε ουρανώ. Έτσι τα φτερά μου θα απλωθούν τεράστια για να σ΄ αγαπώ άπειρα.»

7. «Τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από το γέλιο. Είναι δύναμη το να μπορείς να γελάς, να αφήνεις τον εαυτό σου να νιώθει ελαφρύς. Η τραγωδία είναι το πιο γελοίο πράγμα.»

8. «Στο τέλος της ημέρας, μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερο από ό, τι νομίζουμε ότι μπορούμε.»

9. «Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα περιστρέφονται, όλα πετούν και φεύγουν μακριά.»

10. «Δεν είμαι άρρωστη, είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω.»

Η Φρίντα ποτέ δεν αφέθηκε λόγω της υγείας της. Η ίδια άλλωστε το ΄γραψε· ο έρωτάς της για τον Ντιέγκο, ήταν η μεγαλύτερή της ατυχία. Κι ίσως τελικά αυτό να της στοίχισε. Κατάφερε, όμως, να νιώθει ευτυχισμένη, επειδή μέσω της τέχνης μετέτρεψε ό, τι τη στοίχειωνε, σε δημιουργία. «Η πιο ισχυρή τέχνη είναι να κάνεις τον πόνο ένα θεραπευτικό φυλαχτό. Μια πεταλούδα ξαναγεννιέται σ΄ ένα φεστιβάλ χρωμάτων» είχε πει. Και το κατάφερε.