Μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να σταματήσαμε προ πολλού να γράφουμε ρομαντικά γράμματα και αφιερώσεις και ακόμη και τη λίστα του σούπερ μάρκετ τη σημειώνουμε στο κινητό μας, αλλά ο τρόπος που γράφουμε όταν πιάνουμε στιλό και χαρτί, φανερώνει πολλά για την προσωπικότητά μας.
Μου αρέσει να παρατηρώ, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, τον γραφικό χαρακτήρα των ανθρώπων κι έχω παρατηρήσει ότι εκείνοι με τους πολύ άσχημους γραφικούς χαρακτήρες, τα ορνιθοσκαλίσματα, είναι συνήθως άνθρωποι χρωματιστοί και ενδιαφέροντες. Και είναι ενδιαφέρον να το παρατηρεί κάποιος όλο αυτό, δεδομένου του ότι αυτού του είδους ο τρόπος γραφής είναι το «άσχημο παπάκι» ανάμεσα στους κύκνους των υπολοίπων καλλίγραφων που κυκλοφορούν.
Ο άσχημος γραφικός χαρακτήρας έχει ένα φτωχό σχετικά ρυθμό και πολλές αστάθειες. Έχει μια έλλειψη συνοχής των γραμμάτων, οι λέξεις μπορεί να είναι κολλημένες μεταξύ τους και να φαίνεται σαν κάποιος να το έγραψε την ώρα που κάλπαζε πάνω σε ένα άλογο. Οι περισσότεροι άνθρωποι με άσχημο γραφικό χαρακτήρα, κάποια στιγμή στη ζωή τους άκουσαν αρνητικά σχόλια είτε από γονείς, είτε από δασκάλους. Άλλοι έγιναν περίγελος συμμαθητών τους ή φίλων τους. Μάλιστα τους βάλανε και σε μια διαδικασία όπου έπρεπε να το διορθώσουν. Έτσι άπειρα τετράδια με γραμμές καταναλώθηκαν για να «γίνουν τα γράμματα πιο στρογγυλά» ή για να μην ξεφεύγουν σε ύψος και πλάτος από τα υπόλοιπα γράμματα. Γενικότερα, το άσχημο των γραμμάτων δεν επιτρέπεται σε μια κοινωνία που επιμένει να μένει στην εμφάνιση και όχι στην ουσία, και έτσι ο άσχημος γραφικός χαρακτήρας αποτελεί ακόμη σημείο χλευασμού για τους κατόχους τους.
Σε παλιότερες εποχές η καλλιγραφία ήταν τέχνη και ένδειξη καλλιέργειας, οπότε φευ σε όλους εκείνους τους κακόμοιρους που ποτέ δεν προσπάθησαν να στείλουν ένα μήνυμα από ντροπή για τον γραφικό τους χαρακτήρα.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις που όντως διορθώθηκαν, οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να γράφουν με τον ίδιο τρόπο που έγραφαν και στην εφηβεία τους. Και πολλοί από αυτούς συνήθως θα απολογηθούν σε ένα γραπτό σημείωμα βρίσκοντας άπειρους λόγους για τον γραφικό τους χαρακτήρα όπως «συγνώμη για τα γράμματά μου, αλλά το γράφω στο αυτοκίνητο» και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
Το δυστυχές είναι ότι ούτε οι γραφολόγοι συμμερίζονται τον άσχημο γραφικό χαρακτήρα. Υπερασπίζονται μάλιστα, ότι φανερώνει συναισθηματική ανασφάλεια και προσωπική αστάθεια. ‘Άλλες φορές έχουν δηλώσει ότι φανερώνει συναισθηματική ανωριμότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση και έναν βίαιο συναισθηματικό κόσμο.
Και εδώ όμως οι απόψεις διίστανται με άλλους να υποστηρίζουν ότι ο άσχημος γραφικός χαρακτήρας φανερώνει έναν ανεξάρτητο και σκεπτόμενο άνθρωπο ο οποίος αρνείται να μπει σε καλούπια και συνεχίζει να διατηρεί τον γραφικό του χαρακτήρα γιατί επιθυμεί να γίνει αποδεκτός γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Επιπλέον ο γραφικός χαρακτήρας έχει συνδεθεί με τη δημιουργικότητα και μπορεί να είναι και σημάδι εκκεντρικότητας. Ο Παγκανίνι για παράδειγμα ανήκε σε αυτή την κατηγορία, το ίδιο και ο Μπετόβεν και ο Φρόιντ.
Η γραφολογία από την άλλη βέβαια δε θεωρείται μια έγκυρη και αξιόπιστη επιστήμη, οπότε το τι θα πιστέψει και τι μπορεί να αναλύσει κανείς, είναι ένα δικό του, πολύ προσωπικό και βαθιά υποκειμενικό κομμάτι.
Προσωπικά, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, οποιασδήποτε ηλικίας, είναι μοναδικός και ξεχωριστός, και ο γραφικός του χαρακτήρας μου λέει λίγα έως τίποτα για την προσωπικότητά του. Αρνούμαι να βάλω τους ανθρώπους σε κατηγορίες και κουτάκια και επιμένω στην πολυεπίπεδη μας ανθρώπινη διάσταση, με ή χωρίς ορνιθοσκαλίσματα.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Αγοραστού: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μαρία Αγοραστού
