Όταν στην παρέα έχεις πάντα τον ρόλο του διοργανωτή

Από τα πιο πολύτιμα αγαθά στον πλανήτη είναι να έχεις μια παρέα, να είναι εκεί για τα καλά, τα κακά, τα ξεσπάσματα, τις λύπες, τις χαρές, τα δύσκολα και τα πολύ πολύ όμορφα. O καθένας έχει τον ρόλο του και ο δικός σου ανήκει στην κατηγορία του «οργανωτή.» Είσαι από τους τύπους που η παρέα δεν μπορεί χωρίς εσένα, γιατί αλλιώς δε θα ήξεραν πού τους παν τα τέσσερα. Βγαίνεις πάντα μπροστά κι έχεις ευθύνη να κανονίσεις πού και πότε θα βρεθείτε, αν θα πάτε ταξίδι φέτος το καλοκαίρι, αν θα διαλέξετε νησί η καμία μεγάλη χώρα, αν θα πιείτε καφέ η μπίρες απόψε, αν θα μαζευτείτε σε σπίτι ή στο γνωστό μπαράκι και γενικά από τη μία σου αρέσει γιατί βλέπεις ότι είσαι απαραίτητος αλλά από την άλλη, μια στιγμή να λείψεις γιατί θες και εσύ τον χρόνο σου, όλα διαλύονται.

Σάββατο βράδυ. Κυριακή πρωί. Δευτέρα κι αργία. Ιούλιος. Δεκαπενταύγουστος. Παραμονή πρωτοχρονιάς. Είναι μέρες που το τηλέφωνο σου δε λέει να σταματήσει να φωτίζεται από τις ειδοποιήσεις κι εσύ θες απλά να εξαφανιστείς. «Πού είσαι; Τι θα κάνουμε;», «Για πες τι περιέχει το πρόγραμμα απόψε;», «Ρε συ δε μας ανακοίνωσες ακόμα τι αξιοθέατα θα επισκεφτούμε», «Μια χάρη σου ζητήσαμε, ακόμη;». Ερωτήσεις, μηνύματα, κλήσεις κι έτσι σου ‘ρχεται να το πετάξεις το ρημάδι το κινητό από τον πιο ψηλό όροφο.

Το απολαμβάνεις βέβαια που είσαι ο «αρχηγός» της παρέας. Σε κουράζει μεν, αλλά σου αρέσει δε. Πρώτ’ απ’ όλα έχεις μάθει ν’ αναλαμβάνεις ευθύνες και να προγραμματίζεις. Δεύτερον, ξέρεις πάντα πως ό, τι θα κάνετε θα είναι προσαρμοσμένο στις προτιμήσεις σου, αφού εσύ το έχεις σχεδιάσει. Τρίτον, είναι που όταν βλέπεις την παρέα να περνάει στιγμές που σας δένουν, όλοι γελάνε κι ο χρόνος σταματάει, καταλαβαίνεις πόση σημασία έχει ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι. Είναι ο λόγος που πολλά πρωινά σηκώνεσαι από το κρεβάτι αφού ξέρεις πως μετά τη δουλειά και το δύσκολο πρόγραμμα, θ’ ακολουθήσει ο καφές στις πέντε όπως πάντα στο ίδιο μέρος και δε γίνεται να λείπεις.

Από την άλλη, είναι που όταν τους πιάνουν οι γκρίνιες και δεν τους αρέσει το πρόγραμμα, όταν τελικά η έξοδος πάει στράφι κι ο κάθε ένας έχει από ένα η περισσότερα παράπονα, ο κλήρος πέφτει σε εσένα. Μα ποιος άλλος θα φταίξει φυσικά που το φαγητό δεν ήταν καλό σ’ εκείνο το ταβερνάκι, που η μπίρα ήταν ζεστή στο συγκεκριμένο μπαρ, που στην καφετέρια ο καφές ήταν απαίσιος κι οι διακοπές ήταν αποτυχία; Εσύ που τα οργάνωσες. Κι αρχίζουν οι φωνές, τα φταιξίματα, τα μούτρα και το δράμα. Με μεγάλη δύναμη έρχεται και μεγάλη ευθύνη όμως, τι να κάνουμε.

Όσο και να παραπονιέσαι δε δέχεσαι να σου πάρουν τη θέση. Το έχεις από παιδί να είσαι οργανωμένος, τελειομανής και θέλεις όλα να γίνονται με τον τρόπο σου. Ξέρεις πως το έχεις ως ταλέντο και πρέπει να το αξιοποιήσεις όσο δύσκολο κι αν είναι. Άλλωστε, το αξίζουν οι φίλοι, όσο τίποτα. Μαζί τους έμαθες τι πάει να πει ομάδα, ανιδιοτελής αγάπη, οικογένεια από επιλογή και τι σημαίνει το να σκέφτεσαι τον άλλο, τι του αρέσει, τι όχι και να προσαρμόζεσαι.

Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου τους έχεις δίπλα σου, στις πιο σκοτεινές μέρες έφερναν τη λιακάδα κι ακόμη κι όταν το πρόγραμμα περιείχε το ν’ αράξετε σε κανένα σπίτι χωρίς να κάνετε απολύτως τίποτα, αυτές ήταν οι πιο κορυφαίες, οι πιο σπουδαίες κι αληθινές στιγμές που έζησες ποτέ σου. Έτσι λοιπόν φίλε οργανωτή, συνέχισε να κάνεις αυτό που κάνεις κι αν καμιά φορά κουράζεσαι να θυμάσαι. Το επέλεξες και το επέλεξαν. Κι αυτό καμιά φορά είναι σπουδαίο!