Τα Σαββατοκύριακα μάς πιάνουν οι μοναξιές μας

Ας μιλήσουμε λίγο για τη μοναξιά. Η μοναξιά έχει πολλά θετικά όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Μπορείς να περάσεις υπέροχα εσύ και το εγώ σου κλεισμένοι στο σπίτι σας! Και για να στο αποδείξω θα σου δώσω δυο διαφορετικές εικόνες να σκεφτείς: 1. Κυριακή έντεκα η ώρα το πρωί, μόνος στο σπίτι, αραχτός στον καναπέ, με καφέ στο χέρι, να σαπίζεις με παιδικά λες κι είσαι παιδί, με μια κουβερτούλα στα πόδια. 2. Κυριακή έντεκα η ώρα το πρωί με παιδιά και σύζυγο, τα παιδιά να τρέχουν γύρω-γύρω, να τους έχεις φτιάξει πρωινό, να έχεις βάλει δυο πλυντήρια, να έχεις σκουπίσει και να σκέφτεσαι ήδη τι να μαγειρέψεις για μεσημέρι. Τι διαλέγεις; Ε, με συγχωρείτε μαμάδες, μπαμπάδες και νοικοκυραίοι αλλά εγώ το πρώτο σαφέστατα.

Όλα τα νομίσματα όμως έχουν δυο όψεις. Η μοναξιά δεν παύει να είναι μοναξιά. Άλλες φορές τη χαίρεσαι κι άλλες φορές τη σιχτιρίζεις. Όπως και τη συντροφικότητα επίσης. Είναι κάποιες στιγμές που η αίσθηση της μοναξιάς είναι πιο έντονη από άλλες. Είναι οι στιγμές, οι ώρες ή οι μέρες που έχεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Για τους πιο πολλούς από εμάς αυτό συμβαίνει τα σαββατοκύριακα. Όταν είσαι μόνος, τα σαββατοκύριακα είναι πιο δύσκολα. Τις καθημερινές με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις (έστω κι εντός σπιτιού) δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς και μάλλον τη χαίρεσαι την ησυχία σου όταν είσαι σπίτι και ξεκουράζεσαι. Όταν φτάνει όμως Σάββατο βράδυ ή ξημερώνει Κυριακή, όπου όλοι είναι πιο χαλαροί με τους αγαπημένους τους, εκεί σου τα σκάει. Τότε έρχονται εκείνες οι στιγμές που τα σκέφτεσαι όλα και κάνεις απολογισμό της ζωής σου και των επιλογών σου.

Εκεί είναι που νιώθεις πραγματικά τη μοναξιά. Διότι έχεις δεν έχεις φίλους, συγγενείς και σημαντικούς άλλους -καλοί είναι όλοι αυτοί-, όταν κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου είσαι μόνος. Δεν έχεις σε ποιον να πεις καληνύχτα, με ποιον να σχολιάσεις μια χαζή διαφήμιση που είδες στην τηλεόραση, να διαπληκτιστείς για το ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια, να δεις μια χαλαρωτική χαζό-ταινία πριν κοιμηθείς. Να μοιραστείς γενικά όλα τα μικρά και ασήμαντα πράγματα της καθημερινότητάς σου, τα οποία δεν είναι τόσο σημαντικά για να πάρεις τηλέφωνο ένα φίλο να του τα πεις.

Το σαββατοκύριακο λοιπόν, όλα αυτά γιγαντώνονται και γίνονται πολύ πιο έντονα. Γιατί έχεις τον χρόνο να το σκεφτείς, να το επεξεργαστείς ή μπορεί ν’ ακυρώνονται και τα πλάνα σου. Όταν τρως τις φιλικές χυλόπιτες τη μια μετά την άλλη, αρχίζεις ν’ αναρωτιέσαι και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως οι δικοί σου άνθρωποι, αν κι εξαιρετικά σημαντικοί, δεν είναι αρκετοί. Κάτι λείπει.

Σκεφτείτε λίγο το εξής, στις μεγάλες στιγμές -είτε είναι πολύ ευχάριστες είτε πολύ δυσάρεστες- οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κόσμο να μας στηρίζει και να είναι δίπλα μας κι αυτό είναι ευλογία από μόνο του. Παρ’ όλα αυτά, στην καθημερινότητα, στις απλές, φαινομενικά ασήμαντες στιγμές είμαστε μόνοι μας με τον εαυτό μας. Αλλά αυτές οι απλές και ασήμαντες στιγμές είναι η πλειοψηφία της ζωής μας! Δεν είναι εξίσου σημαντικό λοιπόν να έχουμε κάποιον να μοιραζόμαστε κι αυτές τις μικρές, απλές στιγμές; Ίσως, αν το καλοσκεφτούμε να υπάρχει η παρέα κι απλώς εμείς να μη σηκώνουμε το τηλέφωνο. Ίσως πάλι τα Σαββατοκύριακα να έχουν ούτως ή άλλως τη μελαγχολία τους κι η λύση είναι να την αγκαλιάσουμε.