Καλοί μου αναγνώστες, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τους επιδειξίες.
Όχι αυτούς που ανοίγουν την καπαρντίνα και δείχνουν το πουλάκι τους. Αυτούς μπορείς να τους πεις και διασκεδαστικούς.
Τους άλλους λέω. Εκείνους που θέλουν να τραβούν την προσοχή μας. Την προσοχή όλων.
Θέλουν να μιλούν συνέχεια για το αγαπημένο τους θέμα, τον εαυτό τους.
Εκείνους που θα διακόψουν μια συζήτηση στη μέση, για να κάνουν έντονη την παρουσία τους, για να γυρίσεις και να τους ρίξεις ένα βλέμμα ακόμα.
Εκείνοι που θα πεταχτούν σαν τις πορδές ακόμα κι αν η κουβέντα δεν τους αφορά.
Στο κέντρο οι ίδιοι και γύρω-γύρω όλοι οι άλλοι.
Είναι οι ίδιοι που σε ζαλίζουν με τη νέα σχέση τους –οι περισσότεροι είναι σχεσάκιες φυσικά και βάζουν relationship status στο facebook σε σχέση, απ’το πρώτο ραντεβού-, με το νέο τους κινητό σε μέγεθος παντόφλας που μόνο καφέ δεν ψήνει, με το ρολόι τους που είναι λίγο μικρότερο απ’το Big Ben, με τις γνώσεις που συγκέντρωσαν απ’τα τσιτάτα στο facebook και πνίγονται στην ημιμάθεια, με τις ατελείωτες εμπειρίες που τους ωρίμασαν, τους «έψησαν» και τους έφτιαξαν χαρακτήρα.
Είναι απορίας άξιο το πώς καταφέρνουν να μιλούν για την πάρτη τους τόσες πολλές ώρες.
«Έκανα αυτό, έκανα εκείνο, θα κάνω το άλλο.» Περιαυτολογούν ασύστολα.
Στην αρχή σε εντυπωσιάζουν, μετά σοκάρεσαι απ’το ψώνιο τους και στο τέλος βαριέσαι να κάνεις διάλογο, μην τυχόν και μιλήσουν λίγο ακόμη.
«Γνωρίζουν» από πολιτική, μαγειρική, τέχνη, έρωτα, κομμωτική, κουτσομπολιό και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς και φυσικά εσύ δε γνωρίζεις.
Δεν ξέρω τί είδους συμπλέγματα κουβαλάνε, μ’αυτά θ’ασχοληθεί η ψυχολογία.
Ενδιαφέρονται για τη γνώμη μας, τη γνώμη του καθένα που γνωρίζουν αλλά και των αγνώστων. Αν τους πας κόντρα, αν απλά η γνώμη σου δεν είναι αυτή που θέλουν ν’ακούσουν, πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη. Όχι, δεν σας κάνω πλάκα.
Θυμάμαι πριν από χρόνια είχα βγει με έναν τέτοιο τύπο. Επτά ώρες στο μπαρ, τρία μπουκάλια κρασί και από ένα σημείο κι έπειτα έβλεπα δύο χείλια να ανοιγοκλείνουν, τίποτα άλλο.
Εκείνος, ο ψυχούλης, είχε ξεκινήσει την κουβέντα -το μονόλογο δηλαδή– απ’τα παιδικά του χρόνια. Ειλικρινά νόμιζα πως δε θα τελειώσει ποτέ. Το μάγουλό μου έιχε στραπατσαριστεί απ’το χέρι μου που το στήριζε, τα μάτια μου είχαν γλαρώσει.
Μετά από εκείνη την έξοδο άρχισα να συνειδητοποιώ πως είναι μάστιγα αυτές οι περσόνες. Έχετε σίγουρα έναν τέτοιο άνθρωπο στο περιβάλλον σας, στον περίγυρό σας, στους γνωστούς σας.
Διάβασε για να μαθαίνεις καλέ μου, το να ζητάς επιβεβαίωση απ’τους δικούς σου ανθρώπους είναι φυσιολογικό. Το να ζητάς επιβεβαίωση απ’την περιπτερού, τον προποτζή της γειτονιάς και τον περαστικό, σχώρα με που θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν είναι.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
