Παρατηρείς ζευγάρια αταίριαστα. Ζευγάρια που, επειδή ερωτεύτηκαν, παρέβλεψαν το γεγονός πως δε βλέπουν πια στην ίδια κατεύθυνση. Ζευγάρια που συμβιβάστηκαν κι έχασαν τους εαυτούς τους για να ταιριάξουν και να χωρέσουν στη ζωή του άλλου.
Τα ζευγάρια αυτά ξεκίνησαν πολύ διαφορετικά και καταλήγουν συνήθως το ίδιο μοιραία. Βολεύονται. Ζουν μαζί αλλά ο καθένας μόνος του. Κι αυτό θα συμβεί όταν περάσουν τα πρώτα μέλια, ίσως πάρει χρόνια, με τον καθένα να ζητάει να καλύψει τις ανάγκες του. Τα πιο τολμηρά θα χωρίσουν αργά ή γρήγορα, όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν καλύπτονται.
Κι όταν οι ανάγκες έρχονται σε σύγκρουση με τα «πρέπει», αναρωτιέστε ακόμα ποιο από τα δύο θα επικρατήσει στο τέλος;
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Αυτή των γραμμάτων, αυτός πιο πολύ της πιάτσας. Αυτή πάντα σε σοβαρές και μακροχρόνιες σχέσεις, αυτός με αδυναμία στο ωραίο φύλο κι ό,τι του γυαλίσει κατά καιρούς, χωρίς να πολυνοιάζεται για το περιεχόμενο. Με μόνιμη διάθεση φλερτ και φανερά διαθέσιμος.
Αυτή ωραία, αυτός γοητευμένος από την όψη και το μυαλό της κοπέλας. Ξεκινάει λοιπόν το παιχνίδι της κατάκτησης και τελικά ερωτεύονται. Απλώς ερωτεύονται με αβέβαιο το μέλλον. Τουλάχιστον προσωρινά, με τον καιρό να περνάει ανέμελα με τον έρωτα να χτυπάει κόκκινο.
Δυο παράλληλοι κόσμοι. Παρ’ όλα αυτά, η σχέση συνεχίζεται.
Μέχρι που φτάνει ενα σημείο που θα τους εξαντλήσει και θα τους ξεσκεπάσει.
Στην πραγματικότητα κανείς τους δε φταίει ή μάλλον φταίνε κι οι δυο. Από την ίδια αιτία. Από τον έρωτα. Από τον έρωτα που τους παραπλάνησε και τους έκανε να νομίζουν πως ταιριάζουν, πως αυτόματα θα κάνει να ευθυγραμμιστούν οι ανάγκες τους, που φώτισε τις ομοιότητές τους αλλά σκέπασε με σκοτάδι τις διαφορές τους.
Λοιπόν, εδώ χρειάζεται εντιμότητα κι από τις δύο πλευρές. Ο ένας να εκφράσει ανοιχτά ότι έχει διαφορετικές ανάγκες και να μη δίνει συνέχεια σε κάτι που δεν το επιθυμεί κι ο άλλος να παραδεχτεί τις δικές του ανάγκες, να πάψει να κρίνει τον άλλον και να τον πιέζει, αναζητώντας αλλού αυτό που θέλει.
Και θα τολμήσω να πω πως το πιο μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η πλευρά που τραβάει τη σχέση απ’τα μαλλιά.
Διότι βλέπεις ότι του απέναντι του έχει τελειώσει, κάτι δεν του κάθεται καλά, στριμώχνεται στη γωνία σε κάθε συζήτηση για κοινό μέλλον. Θα αποφύγει την κουβέντα, θα νιώσει αμήχανα, θα δυσανασχετήσει. Τότε είναι που πρέπει να αποχωρήσεις.
Μην κάνεις σκοπό της ζωής σου να αλλάξεις το ταίρι σου, δε θα αλλάξει. Κι αν το κάνει, θα είναι εφήμερο, για να ευχαριστήσει εσένα, δε θα το κάνει φυσικά.
Δικαίωμα του καθενός να είναι αυτό που είναι. Το ζήτημα είναι να μην παραμυθιάζει και να μην παραμυθιάζεται. Γιατί όσο υπεύθυνος είναι ο πρώτος, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, είναι κι ο δεύτερος.
Κι αυτού του είδους τα παραμύθια δεν έχουν καλό τέλος.
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
