Το «δεν είμαι σε φάση» κάποιοι το λένε και το εννοούν

Σίγουρα έχεις ακούσει είτε ο ίδιος είτε από ιστορίες άλλων, τις γνωστές σε όλους μας φράσεις «δε θέλω σχέση αυτόν τον καιρό» ή «προτιμώ να μείνω μόνος μου αυτή την περίοδο» και διάφορες τέτοιου είδους δηλώσεις που βάζουν φρένο στον έρωτα και ό, τι αυτός φέρνει μαζί του.

Συνήθως, υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που το παίρνουν εντελώς προσωπικά κι από την άλλη πλευρά, αυτοί που είναι πιο δεκτικοί κι ίσως κατανοητικοί. Ανεξάρτητα απ’ όλ’ αυτά όμως, υπάρχει κάτι που πρέπει επιτέλους ν’ αποδεχτούμε. Εκτός του ότι δεν είναι όλοι για όλους, υπάρχει και το ενδεχόμενο κάποιος να μην μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις ανάγκες μιας δέσμευσης για καθαρά δικούς του λόγους.

Για να μην αδικηθούν κι οι πιο παρεξηγημένοι της παρέας, οφείλω να παραδεχτώ πως τις περισσότερες φορές αυτό που μας περνάει πρώτα από το μυαλό είναι πως ο άλλος δε μας θέλει αρκετά. Άλλωστε, αν μας ήθελε δε θα το έβλεπε σαν μια δέσμευση ή στη χειρότερη σαν μια υποχρέωση, σωστά; Λάθος!

Ξέρεις, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος προκειμένου να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά και να κατανοήσει τα θέλω του άλλου είναι, αν δεν μπορεί να μπει έστω και για λίγο στη θέση του, τουλάχιστον να τον ακούσει. Όταν λέω να τον ακούσει όμως, δεν εννοώ μόνο με τ’ αφτιά του, αλλά με την καρδιά του. Κάνε στην άκρη εγωισμούς και παιδιαρίσματα και βάλε καλά στο μυαλό σου ότι το να μη θέλει και να μην αντέχει ίσως κάποιος τη δέσμευση είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό, τι ακούγεται. Με άλλα λόγια, είναι κάτι πολύ προσωπικό και σχετίζεται καθαρά με την ψυχοσύνθεση του ατόμου.

Όταν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου βρίσκεται σε άρνηση, το αντιλαμβάνεσαι από χιλιόμετρα μακριά. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι παράλογο κι αφύσικο. Έχε κατά νου πως στον καθένα μπορεί να τύχει, ακόμα και σ’ εσένα που πιθανόν μέχρι στιγμής το κατέκρινες. Θα σε ρωτήσω κάτι και θέλω να το επεξεργαστείς στον μέγιστο βαθμό κι ας μείνει αναπάντητο το ερώτημα. Πώς περιμένεις από κάποιον που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του να μπορέσει να σου δώσει όσα περιμένεις και προσδοκείς στο πλαίσιο μιας σχέσης; Νομίζω πως, τελικά, έχουμε απλοποιήσει υπερβολικά το κομμάτι του έρωτα και νομίζουμε ότι όλα είναι εύκολα. Αν κι εφόσον μιλάμε για ώριμες και συνειδητοποιημένες σχέσεις, οι περισσότεροι θεωρούμε αυτονόητο πως κι από τις δύο πλευρές πρέπει να υπάρχει αμοιβαία κατανόηση, προσφορά κι αγάπη. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας δεν έχει καταφέρει ακόμή να κατανοήσει ή και ν’ αγαπήσει τον ίδιο του τον εαυτό;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον απαιτεί τεράστια δύναμη ψυχής έτσι ώστε κάποιος που δε νιώθει ολοκληρωμένος ως άτομο να καταφέρει ν’ αφεθεί σε μια σχέση. Οι πιο πολλές προβληματικές σχέσεις ξεκινούν όταν υπάρχει η πεποίθηση πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα καλυφθούν τα κενά μας. Μα, αλήθεια, δε νομίζεις πως όλοι ήδη έχουμε αρκετά στο κεφάλι μας;

Μιλώντας με παραδείγματα, θα μπορούσες στη θέση ενός ατόμου που αρνείται κατηγορηματικά και τρομάζει και μόνο στην ιδέα της σχέσης, να βάλεις τον εαυτό σου. Πέρα από το γεγονός ότι ίσως να μην αισθανόσουν ακόμη έτοιμος για κάτι τέτοιο, στην τελική, μπορεί και να μην ήσουν καν τύπος της σχέσης. Τι εννοώ μ’ αυτό; Εννοώ πως κάποιοι εκ φύσεως δεν αντέχουμε να μοιραζόμαστε τον εαυτό μας, τις συνήθειές μας, τον χώρο μας και κατ’ επέκταση τη ζωή μας με κάποιον άλλον. Πνιγόμαστε, με λίγα λόγια, σε μια κουταλιά νερό. Προσωπικά, δεν το θεωρώ εγωιστικό. Αντιθέτως, θεωρώ πως εξαρτάται καθαρά από τις εμπειρίες, τον τρόπο ζωής και τον χαρακτήρα του ανθρώπου.

Καλό θα ήταν λοιπόν, εάν όλοι λιγότερο ή περισσότερο αναθεωρούσαμε τις απόψεις μας, βλέποντας τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική γωνία. Η απόφαση του οποιουδήποτε και για τον οποιονδήποτε λόγο να μην μπει στη διαδικασία μιας σχέσης πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστή, διότι μην ξεχνάς πως η ωριμότητα κάποιου φαίνεται από το πώς διαχειρίζεται καταστάσεις στη ζωή του. Επομένως, άσε στην άκρη περιττούς εγωισμούς και σταμάτα να τα παίρνεις όλα τόσο προσωπικά γιατί ο καθένας μπορεί να θυμώσει– αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για την σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο– αυτό το λες κι αδύνατον. Επομένως, μπορεί να μη σε δουλεύει. Μπορεί και να το εννοεί, απλώς βιάστηκες να κρίνεις.

Λάθος σου.