Όσο διανύεις τα παιδικά σου χρόνια, αγναντεύεις το «μετά» μέσα από μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία, η οποία δεν έχει να κάνει με τη στυγερή πραγματικότητα. Όταν φτάσεις στην εφηβεία, ξεκινάς να οραματίζεσαι ένα μέλλον, στο οποίο δεν παίζει απαραίτητα ρόλο η ρεαλιστική συνθήκη. Και κάπως έτσι, φτάνεις στο ηλικιακό στάδιο, που όλα όσα περίμενες, αδημονούσες κι ονειρευόσουν ανήκουν στο «τώρα».
Αυτή είναι με μια πολύ απλή προσέγγιση στην εξέλιξη του κάθε ανθρώπου, δίχως να περιλαμβάνονται οι λογής κοινωνικοί, ψυχικοί κι ενδοοικογενειακοί παράγοντες και κάπως έτσι αναλογικά λειτουργεί και με το αρσενικό φύλο. Όντας πιτσιρικάς, θες να γίνεις αστροναύτης, υπερήρωας, ή κάτι εξίσου φαντεζί. Μεγαλώνοντας, βάζεις στόχους επαγγελματικούς όπως και προσωπικούς, οι οποίοι συνάδουν με κάποια σχολή και τον (όποιας μορφής) έρωτα, αντίστοιχα. Μοιραία, έχεις να αντιμετωπίσεις το πλήρωμα του χρόνου, που σε θέλει απόφοιτο κι έτοιμο να ενταχθείς στον κόσμο. Όχι εκείνον που έπλασες στο μυαλό σου, αλλά τον πραγματικό. Εκεί που θα πρέπει να κοιτάξεις τη σταδιοδρομία σου από κάθε άποψη, μιας και η περίοδος χάριτος έληξε.
Σε αυτό το κομβικό σημείο λοιπόν, όπως και σε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει από αυτό, είναι που ο άρρεν επιλέγει να πιάσει το χαλινάρι και να αλωνίσει τα πλακόστρωτα σοκάκια της ζωής, ή να παραμείνει στατικός και να συνεχίσει να ονειρεύεται απάνω σε ευένδοτες πολυθρόνες. Το μεταίχμιο που είτε θα οριστεί «άνδρας» ή θα παραμείνει «αγόρι», ένας χαρακτηρισμός που πρωτίστως έχει να κάνει με το νοητικό και πνευματικό στάδιο κι όχι τόσο με το χρονικό.
Η πρώτη κατηγορία, έχει να κάνει με το να κυνηγήσεις, κι εν τέλει να κάνεις πράξη αυτά που τόσα χρόνια φαντασιωνόσουν. Να ζεις με πάθος και να καταρρίπτεις τα ρεαλιστικά πλαίσια που σε βγάζουν εκτός στόχου, βάζοντάς τα σε μια άλλη, δική σου, ρότα. Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκουν εκείνοι που δεν τολμούν. Που αρέσκονται στο να είναι θεατές στο ίδιο τους το έργο, δεχόμενοι παθητικά την όποια καθημερινότητά τους. Αυτά λοιπόν τα «αγόρια», επιμένουν να αποφεύγουν να κοιτάξουν τον καθρέφτη του παρόντος, φοβούμενοι από τη μια για το τι θα αντικρίσουν, έχοντας παράλληλα την αίσθηση πως ό,τι είναι να έρθει, θα πέσει στην αγκαλιά τους. Άπαξ και τα έχεις βρει όμως με τον εαυτό σου και ξέρεις τι θέλεις, τότε, όχι μόνο κοιτάς τον καθρέφτη, αλλά σε περίπτωση που δε σου αρέσει αυτό βλέπεις, τον σπας σε μυριάδες κομμάτια και φτιάχνεις άλλον, τον οποίο θα κοιτάς κατάματα.
Θέλει τσαγανό, μαγκιά και όρεξη για να αποκτήσεις αυτό που θα σε καταστήσει κύριο του εαυτού σου και θα ξεδιψάσει το «είναι» σου. Το να μην προσπαθείς να κάνεις πράξη αυτά που ονειρευόσουν, σε καθιστά ανήμπορο να παρέχεις ηρεμία στη συνείδησή σου, η οποία θα φροντίσει να σου το υπενθυμίζει κάθε μέρα. Κι όντας έτσι, ακόμη και στα πιο απλά, θα βαλτώνεις. Θα βλέπεις γυναίκα και θα την προσεγγίζεις σαν μικρό κι άβγαλτο παιδί, ή θα βλέπεις τους γύρω και θα ευχόσουν να ήσουν στη θέση τους, μιας και όντας «αγόρι», είσαι ανασφαλής με λειψή προσωπικότητα που έχει μείνει στάσιμη, με την ηλικία να εκφράζει απλά ένα νούμερο κι όχι μια κατάσταση έμμεσης ωρίμανσης.
Οι άντρες, οφείλουν να ζουν τα όνειρά τους, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν είναι αυτά. Και η ουσία αυτών, δεν είναι το τυχόν υλικό κέρδος που μπορεί να επιφέρουν. Είναι το ουσιαστικό, το οποίο βρίσκεται στη βαθύτερη γνωριμία του εκάστοτε εαυτού, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από το πώς θα τα επιδιώξει ο καθείς αυτά που θέλει, μιας και η εσωτερική διαδικασία είναι που θα αποδώσει μακροπρόθεσμους ψυχικούς καρπούς.
Εν κατακλείδι, αυτό που διαχωρίζει μεταξύ άλλων, τα «αγόρια» με τους «άνδρες», είναι το ότι οι δεύτεροι ξέρουν τι θέλουν και πώς να το αποκτήσουν, ενώ οι πρώτοι αναμένουν καρτερικά τη ζωή να τους προσπεράσει. Και κάθε στιγμή που χάνεται, είναι μια εν δυνάμει ευκαιρία για το ποιος επιλέγεις να είσαι.
Επιμέλεια Κειμένου Στέφανου Στεφανόπουλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Στέφανος Στεφανόπουλος
