Αν δε μάθεις να φεύγεις, δε θα μάθεις και να μένεις

Το ξέρεις πια εδώ που έφτασες, τόσα που έχεις περάσει, τόσα που είδες, τόσα που δεν περίμενες να δεις και με όσα περιμένουν στη γωνία να τα γνωρίσεις, έχεις καταλάβει ότι τα πάντα γίνονται για την επιστροφή. Ντύνεσαι, φεύγεις, πας, αλλά μόνο γιατί ξέρεις ότι θα γυρίσεις αξίζει. Και ας μη θες να γυρίσεις και ας ξεχνάς ότι θα το κάνεις, έχει περαστεί στις βασικές σου ρυθμίσεις πλέον. Το να γυρνάς. Να γυρνάς πίσω, να γυρνάς μέσα, να γυρνάς σπίτι, να γυρνάς ακόμα και πλευρό, αλλά πάντα στον ίδιο χώρο, στον ίδιο τόπο, στην ίδια βάση. Το φόντο είναι το ίδιο για αυτό το κάνεις. Γιατί πάντα ό,τι και να σου κόστιζε ακόμα και η σκέψη του να έφευγες δε συγκρίνεται ποτέ με την ανακούφιση που σου προσφέρει αυτό που έχεις μαθημένο, τυπωμένο στο σύστημα σου.

Όμως έρχεται η μέρα -θες από συμφωνία του σύμπαντος, θες από όλους τους κύκλους που έχουν εξαντλήσει την πορεία τους και ζητάνε να κλείσουν, θες από τον οργανισμό σου τον ίδιο που ανέφικτο στο ανέφικτο μπούκωσε και θέλει άλλο αέρα θες από τίποτα από όλα αυτά- που τελικά πρέπει να φύγεις. Δεν πρέπει για το «πρέπει» το ίδιο. Γιατί κάποιος το επιτάσσει, κάποιος σε διώχνει ή το ζητάει με κάθε κόστος, αλλά γιατί αυτός κατέληξε να γίνει ο καλύτερος τρόπος για να αγαπάς. Μας μαθαίνουν από όταν σχεδόν αρχίζουμε να περπατάμε ή να μιλάμε και να συνδέουμε τον εγκέφαλό μας με τις λέξεις και τις πράξεις μας ότι η αγάπη είναι επιστροφή. Είναι να μη μένει κάνεις μόνος του, είναι να υπάρχουν δύο -ή και περισσότεροι- που δεν μπορεί, αφού αγαπιούνται θα βρεθεί τρόπος να μην αποχωριστούν. Μας μαθαίνουν πως η αγάπη είναι η διαρκής παρουσία, τα χάδια που τα νιώθεις ό,τι στιγμή τα ζητήσεις, το ίδιο και τις λέξεις, το ίδιο και όλες τις επιβεβαιώσεις. Δε μας λένε ποτέ τι γίνεται με την αγάπη που υπάρχει, αλλά δε βγαίνει, με αυτή που μένει αξόδευτη καμία φορά, με εκείνη που δεν έχει μέλλον ή ζωή βιωμένη όπως την ονειρευτήκαμε και με την άλλη που καταλάβαμε ότι θα υπάρχει στην καρδιά μας όσο αυτή θα χτυπάει, αλλά δεν κάνει για μας. Δε μας το είπαν, γιατί έπρεπε να το μάθουμε μόνοι. Αυτό το «πρέπει» ήταν με όλη τη σημασία του υποχρεωτικό.

Μόνοι μας χρωστούσαμε στον εαυτό μας να ξεχωρίσουμε ότι ακόμα και αν μια αγάπη είναι άξια για την καρδιά μας, αυτό δε σημαίνει ότι μπορεί να ωφελήσει ή να βγει σε κάτι ουσιαστικό και στη ζωή μας. Γιατί δε ρωτάει κανένας τους ανθρώπους, δεν τους περνάει από τεστ ώστε να δει αν είναι συμβατοί για να αγαπηθούν. Όμως αυτό το φίλτρο είναι αλάνθαστο και αμείλικτο όταν αφορά τις ζωές. Την καθημερινότητα που πια ξέρεις με όσα έχεις περάσει ότι δεν της φτάνει μόνο η αγάπη για να πετύχει. Για αυτό αγάπα φεύγοντας. Μάζεψε ό,τι νομίζεις ότι θα σου χρειαστεί στη διαδρομή και φύγε. Μην αλλάξεις την καρδιά σου, αγάπησε το πρόσωπο που αφήνεις, πες το, δώσε αφορμές και συμπεριφορές να το νιώσει, όμως φύγε. Όπως η ζωή είναι μία, έτσι μία θα είναι πάντα και η ευκαιρία να βρεις αυτό το δικό σου, το ένα και μοναδικό αληθινό σου, που θα μείνει για όσο μείνεις και εσύ στη γη. Για όσο θα μείνετε μαζί στη γη.

Και αυτόν τον άνθρωπο που αφήνεις τώρα πίσω και τον αγαπάς ακόμα ενώ φεύγεις, τον νιώθεις κάτω από τα ρούχα σου όσο απομακρύνεσαι, τον ακούς στην ατμόσφαιρα σε κάθε βήμα μακριά του. Ίσως τώρα νιώθεις πως όλα είναι μάταια, πως είσαι άλλη μια περίπτωση και εσύ στις τόσες που παρόλο το συναίσθημα δε σας βγήκε. Όμως ακόμα και αν τώρα είναι σαν να σε τραβάνε από τα μαλλιά για να προχωρήσεις μακριά, όταν έρθει εκείνο που θα μείνει, θα δεις πόσο μοναδικό ήταν αυτό που αγάπησες και ίσως ακόμα αγαπάς φεύγοντας. Όταν βρεις τη μια και μοναδική επιστροφή σου, αυτή που θα κάνετε από μισό δρόμο ο καθένας και θα συναντιέστε πάντα στο ίδιο σημείο, με όλα να βγαίνουν και όλα να καταλήγουν, τότε θα καταλάβεις γιατί έπρεπε να τον αφήσεις εκείνον τον άνθρωπο, γιατί έπρεπε να τον αγαπήσεις μόνο φεύγοντας.

Γιατί αν δε μάθεις να φεύγεις δε θα μάθεις και να μένεις.