Το τρίπτυχο της ιδανικής ανατροφής για μια γυναίκα στη Δυτική κοινωνία συνοψίζεται στα εξής:
Πιάνο, γαλλικά και μπαλέτο.
Το αγαπημένο χρώμα είναι πάντα κάποια απόχρωση του ροζ. Οι κούκλες must αξεσουάρ και προέκταση του κοριτσίστικου χεριού.
Σήμερα συνεχίζουμε τον χρυσό κανόνα ως αθεράπευτα ρομαντικές ψυχές.
Απολαμβάνουμε αισθηματικές κομεντί και πίνουμε χρωματιστά cocktails με ομπρελίτσα στο πλάι.
Όλες στο ίδιο σακί, πιστοί ακόλουθοι του χρόνιου μοτίβου που με δόξα και τιμή χάραξε η κοινωνία πάνω σε κάθε φύλο.
Μα κάπου κρυμμένες βρίσκονται οι επαναστάτριες.
Τα αναρχικά στοιχεία που σιχαίνονται τις κούκλες και δε βλέπουν ποδόσφαιρο για να θαυμάσουν τον Κονέ και τον Καρνέζη. Βλέπουν επειδή το γουστάρουν.
Πίνουν μπύρες, ακούνε ροκιές και δεν τρώνε σαλάτα στο πρώτο ραντεβού.
Τα στερεοτυπικά μοντέλα ανθρώπων παρ’ όλα αυτά, ήταν πάντα κυρίαρχα στο παιχνίδι της διαφορετικότητας. Με τα καθαρόαιμα αρσενικά, τα πράγματα είναι ακόμα πιο άγρια.
Από κοινού άντρες και γυναίκες μαθαίνουν από πιτσιρίκια πως να είναι πιστά στρατιωτάκια στο είδος τους. Ακολουθούν το εγχειρίδιο σωστής συμπεριφοράς χωρίς παρεκκλίσεις.
Κύριο ρόλο παίζει ο προφορικός λόγος και ο τρόπος που χρησιμοποιείται.
Κάθε φύλο έχει κάποια συγκεκριμένα standards και τα αξιοποιεί ανάλογα.
Τυπικά για παράδειγμα, όταν οι γυναίκες προσδιορίζουν τα χρώματα, στα αντρικά αυτιά αντηχεί μια άγνωστη γλώσσα, πρωτάκουστη.
Αποχρώσεις όπως τιρκουάζ, μπεζ, μουσταρδί θεωρούνται εξωγήινες και διαγράφονται από το σύστημα.
Κραυγαλέο δείγμα επίσης, είναι και η τέχνη του σιχτιρίσματος.
Οι γυναίκες μιλούν ευγενικά, λεπτεπίλεπτα, γιατί έτσι διατηρούνται αγνές και μεταξένιες.
Οι άντρες βρίζουν χωρίς έλεος. Στο αυτοκίνητο, στον αγώνα, στο σεξ, μη σου πω και στον ύπνο τους.
Και ερωτώ εγώ τώρα.
Έχετε ακούσει ποτέ γυναίκα να κατεβάζει μπινελίκια επειδή έχει νεύρα;
Είναι αξιόλογη εμπειρία. Καντήλια μητρόπολης έχουν κατέβει σε χρόνο ρεκόρ.
Κατά κανόνα βέβαια, η γυναίκα μιλάει πιο ευγενικά.
Επιβεβαίωση οι κοπέλες που σιχαίνονται να βρίζουν και οι άντρες που το θεωρούν βασικό προτέρημα στο γυναικείο φύλο.
Ας πάμε τώρα στις λέξεις ταμπού.
«Γλυκούλης», «αγάπη» και «λατρεία» είναι κόκκινο πανί στο λεξιλόγιο των αντρών, ενώ οι γυναίκες τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία. Από κοινού το βρίσκουν στο «μωρό μου» και αγαπιούνται.
Μεγάλος μύθος αποτελεί και ότι το κουτσομπολιό ήταν, είναι και θα είναι γένους θηλυκού.
Μύθος που έχει προκύψει από το γεγονός ότι στις γυναικείες συνομιλίες υπάρχει διακοπή για διαφημίσεις, απορίες και συμπληρώματα από τα γύρω στόματα.
Άρα κουτσομπολεύουν. Βγήκε το πόρισμα.
Καμία πιθανότητα δεν δίνεται στο να πηγάζει από ενδιαφέρον και όχι από κατινιά,
Καμία ελπίδα στο να είναι απλά ένας δίαυλος επικοινωνίας.
Οι άντρες είναι συνήθως οι μεγαλύτερες κουτσομπόλες. Το δηλώνω και ας με κρεμάσουν στην πλατεία.
Κατά βάθος είναι μια αλήθεια κοινώς αποδεκτή.
Έρευνες έρχονται να συμπληρώσουν τα παραπάνω μιλώντας για τον δισταγμό που διακρίνεται στον γυναικείο τρόπο ομιλίας.
Η σύνδεση είναι άρρηκτη με την κατωτερότητα του φύλου επί χρόνια και την ανάγκη της διακριτικότητας στον γυναικείο λόγο.
Άλλοι πάλι λένε, ότι ο κατά κόσμον «δισταγμός» απλά συνεχίζει να θεωρείται η ευγένεια πάνω στη συνετή γραμμή που περπατούν οι γυναίκες κατά την ομιλία τους.
Σκάβοντας ακόμα πιο βαθιά στο λάκο των κοινωνικών στερεότυπων μπορεί κανείς να βρει ατέλειωτα παραδείγματα που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ο λόγος ως βασικό όπλο της ανθρώπινης επικοινωνίας έχει συμβάλει καθοριστικά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα δύο φύλα.
Μα οι συνθήκες είναι για να σπάνε και τα ταμπού για να ξεπερνιούνται.
Αν λοιπόν συναντήσεις κάποτε έναν άντρα που ξέρει ότι το τιρκουάζ δεν τρώγεται, μη βιαστείς να βγάλεις πόρισμα για τον αντρισμό του.
Θυμίσου πως κι εσύ έχεις τα δωδεκάποντα στην ντουλάπα δίπλα απ’την τηλεόραση, που προχθές έπαιζε το ματς την εθνικής στη διαπασών.
Συντάκτης: Δάφνη Παπαϊωάννου
