Έλα τώρα, μη μου κάνεις το μαλάκα. Το έχεις πάρει πρέφα και εσύ τόσο καιρό, ότι λιώνω για πάρτη σου, αλλά σε βολεύει να παριστάνεις τον Κινέζο.
Ναι, ναι σε εσένα μιλάω, που διαβάζεις τώρα το κείμενο, ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι. Μην ψάχνεις δεξιά και αριστερά σε ποιον απευθύνομαι. Αν θες να βρεις την λύση, σήκω και κοιτάξου ευθεία στον καθρέφτη.
Το ξέρω σου φαίνεται περίεργο, ότι δε σε ερωτεύτηκα κατακούτελα μόλις σε γνώρισα, αλλά να θυμάσαι, μωρό μου, οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν ήταν ποτέ κεραυνοβόλοι.
Ήταν αυτοί που σαν κλειστή κατσαρόλα, σιγοψήνονταν σε χαμηλή φωτιά για τόσο πολύ καιρό, που στο τέλος το νερό ξεχείλισε και πλημμύρισε όλο το σπίτι.
Πάντως ούτε και για ‘μένα ήτανε εύκολο στην αρχή.
Μόλις άρχισα να αισθάνομαι πως δαγκώνω τη λαμαρίνα, ξεκίνησα να κάνω αυθυποβολές. Έλεγα πως δεν είναι δυνατόν να νιώθω όλα αυτά για κάποιον σαν εσένα. Στην αρχή ο εαυτός μου με πίστευε και σαν ευκολόπιστο παιδί έκλεινε ασφυκτικά τα αυτιά, σε όλα αυτά που η καρδιά μου ήδη κραύγαζε.
Μετά από δεκάδες αδειανά ποτήρια κρασί και τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, ήταν-δεν ήταν κάτι εβδομάδες πριν από σήμερα, τελικά το αποδέχτηκα. Στην αρχή ψιθυριστά, ήταν τότε που προσπαθούσα όσο μπορώ να σε αποφεύγω.
Ήμουνα βλέπεις αυτή που είχα τη μύγα συντροφιά μου και πίστευα ότι όλα πάνω μου, έδειχναν αυτά που επιμελώς ήθελα να κρύψω.
Όσο όμως περνούσε ο καιρός, το μέσα μου επαναστατούσε με τη σιωπή που του είχα επιβάλλει και άρχισε να βάζει τις φωνές, για να αποκτήσει ότι επιθυμούσε.
Σε γουστάρω και νιώθω καθημερινά να αρρωσταίνω.
Δεν μπορώ να κοιμηθώ, δυσκολεύομαι να φάω, γελάω χωρίς λόγο και αιτία, είναι σαν να περνάω δεύτερη φορά εφηβεία, ενώ ακροβατώ συνεχώς ανάμεσα σε αυτά που σου λέω και σε αυτά που θέλω να πω.
Ζήλια πίσω από χαμόγελα και «μπράβο» για κάθε νέα σου κατάκτηση, σιωπηρή μα συνάμα κραυγαλέα διεκδίκηση. Στημένες ευκαιρίες για να καταφέρνω να σου μιλάω, καρδιοχτύπι σε κάθε σου απάντηση. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου θέλει εσένα, σκέφτεται εσένα, αναπνέει για εσένα.
Διπλές και τριπλές σκέψεις για τις επόμενες κινήσεις μου, που θα με κάνουν τελικά να καταφέρω να σε κερδίσω. Να σε κάνω δικό μου, απόλυτα, παθιασμένα, μοναδικά. Γιατί σε γουστάρω, αντέδρασε!
Μη μου κάνεις τον ανήξερο και σε παρακαλώ, μη μου μιλάς περί ανέμων και υδάτων, ενώ έχεις σίγουρα ψυλλιαστεί την φουρτούνα που έχει ξεσπάσει μέσα μου. Αποφάσισε. Αν με θες δείξ’ το μου και σου υπόσχομαι πως δε θα χάσεις. Αν όχι, μη μου το παίζεις Ελβετία και διπλωμάτης, γιατί αυτή είναι η μόνη χώρα που δεν έχει γράψει ιστορία.
Σε όσους κατάφερα να εξομολογηθώ αυτά που αισθάνομαι για ‘σένα, μου λένε πως είναι μπερδεμένο και καλύτερα να το αφήσω. Μα ύστερα από τόσα χρόνια είσαι ο μόνος που δε σύγκρινα με αυτόν που αποκαλώ μεγάλο μου έρωτα, πιθανότατα γιατί θα τον κέρδιζες κατά κράτος.
Λοιπόν, όπως κατάλαβες, αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι σε γουστάρω.
Επιτέλους νιώθω πως λυτρώθηκα από το μεγάλο βάρος του μυστικού μου και είμαι ελεύθερη να αναπνεύσω. Δε φοβάμαι πια μήπως φωνάξω κάποιον άλλο με το δικό σου όνομα ή μήπως κοκκινίσω κάθε φορά που λένε οι άλλοι για ‘σένα και έτσι το καταλάβουν και με αρχίσουν στην κοροϊδία.
Εγώ πλέον στα είπα όλα και είναι η δική σου σειρά να κάνεις ό,τι νομίζεις με αυτό. Γιατί τα πράγματα μετά από τόσο καιρό είναι πεντακάθαρα σαν κρύσταλλος.
Σε γουστάρω. Δεν πρόκειται να μου περάσει τώρα σύντομα. Κατάλαβε το.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
