Αντί να πεις αυτό που θες πετάς υπονοούμενα

Άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν από τη ζωή μας, άλλοι αθόρυβα και διακριτικά ενώ άλλοι κάνουν τρομακτικό θόρυβο. Με κάποιους χανόμαστε χωρίς λόγο και στεναχωριόμαστε γι’ αυτό, ενώ με άλλους χανόμαστε για πολύ συγκεκριμένους κι όποτε τους σκεφτόμαστε θέλουμε να τους βρίσουμε μέσα μας. Στην ουσία κανένας δεν κατάφερε να κρατήσει στη ζωή του κάθε άτομο που μπήκε μέσα σ’ αυτή, υπάρχουν όμως οι άνθρωποι που με κάθε απώλεια βγάζουν το φτυάρι κι άλλοι που με κάθε απώλεια πατάνε ένα αξιοπρεπέστατο delete και προχωράνε.

Πολλές φορές μετά από ένα χωρισμό ή μια φιλία που αποδείχτηκε σκάρτη νιώθουμε ότι κάθε τραγούδι, κάθε ποίημα και κάθε quote για πληγωμένες καρδιές ταιριάζει με την περίστασή μας- σαν να γράφτηκαν για εμάς ένα πράμα. Έτσι μπαίνουμε στο τρυπάκι να δημοσιεύουμε συνέχεια κάποιο απ’ αυτά «για να το δει και να μάθει», «για να καταλάβει πόσο χάλια φέρθηκε», «για να μετανιώσει», «για να στείλει μήνυμα» και για άλλους τόσους λόγους. Αυτά τα υπονοούμενα όμως μόνο καλό δε μας κάνουν. Τόσο εμάς ως εικόνα προς τους άλλους, όσο και για την ίδια μας την ψυχολογία.

Η όλη διαδικασία είναι αγχωτική. Άντε ψάξε βρες κάτι να δημοσιεύσεις, ύστερα να ψάχνεις να δεις αν το είδε ο ίδιος ή κάποιος φίλος που θα το μεταφέρει, ύστερα να περιμένεις απάντηση είτε σε προσωπικό μήνυμα είτε δημοσιεύοντας κι ο ίδιος κάτι αντίστοιχο και ξανά προς τη δόξα τραβά με νέο κύκλο δημοσιεύσεων. Όπως αντιλαμβάνεσαι κάθε άλλο παρά ευχάριστο το όλο σκηνικό. Είναι μια διαδικασία κουραστική και ψυχοφθόρα που δε θα βγάλει πουθενά κανέναν σας. Κάθε υπονοούμενο και κάθε σχόλιο λειτουργεί σαν μια γραμμή που σβήνει κάθε θετική κι όμορφη ανάμνηση που βιώσατε μαζί. Γιατί όπως λένε, η ποιότητα του ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο που φεύγει από τη ζωή μας. Έτσι και εμείς με τα υπονοούμενά μας, όχι μόνο σβήνουμε τις θετικές αναμνήσεις αλλά πέφτουμε και κάποια επίπεδα προς το πάτωμα, τόσο στα μάτια του άλλου όσο και στα δικά μας.

Επίσης, σκεφτήκατε ποτέ την αντίδραση των υπολοίπων που ξέρουν ότι αυτά τα τραγούδια, τα quotes και οι φωτογραφίες είναι όπλα ενός πόλεμου υπονοούμενων μ’ εσένα και το άλλο άτομο; Σίγουρα το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς είναι δικό τους θέμα και φυσικά έχουν δικαίωμα να σχηματίσουν όποια άποψη θέλουν. Από τη στιγμή που εμείς δημοσιεύουμε κάτι πρέπει να είμαστε δεκτοί στις κριτικές είτε αυτές γίνονται μπροστά μας είτε πίσω μας. Αν και δε θα έπρεπε να μας νοιάζει ιδιαίτερα η γνώμη του κόσμου κάποιες γνώμες μετράνε πιο πολύ, όπως αυτή του αφεντικού σου, της μητέρας του και των κοινών σας φίλων. Ας κρατήσουμε το κεφάλι μας ψηλά κι ας φερθούμε με ωριμότητα.

Βγάζουμε φωτογραφίες κι ανεβάζουμε για να δει ότι βγήκαμε έξω, κάνουμε check in με την ελπίδα να έρθει να μας βρει, κάνουμε δημόσιες συζητήσεις με άλλα άτομα για να τα δει και να πληγωθεί. Κι όλα αυτά τα κάνουμε σ’ έναν άνθρωπο που κάποτε υπήρξε στην καρδιά μας, ή τουλάχιστον έτσι λέγαμε. Είναι εκεί που ακυρώνονται όλα τα όμορφα κι εκεί ακριβώς είναι που χάνουμε το επίπεδο μας.

Πρέπει να σκεφτόμαστε λοιπόν καλά και να μετράμε κάθε μας κίνηση πριν αντιδράσουμε σπασμωδικά σ’ αυτά που αφορούν το παρελθόν. Ας φερθούμε ως άτομα που γνωρίζουν το πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και ξέρουν να θέτουν όρια στο τι είναι σωστό και τι λάθος. Αν σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα όμορφα που ζήσαμε με το άλλο άτομο δε θα ξεκινήσουμε αλλά ούτε και θα συνεχίσουμε κανέναν πόλεμο υπονοούμενων. Άλλωστε, αν θέλεις επανασύνδεση, μπορείς απλά να τη ζητήσεις.