Κι έτσι οι μέρες περνούν

Μπαίνει Απρίλιος. Η στιγμή αυτή του χρόνου που οι άνθρωποι σπρώχνουν τις μέρες να έρθει το καλοκαίρι. Τα παιδιά στο σχολείο μετράνε αντίστροφα για τις εξετάσεις που θα σημάνουν το τέλος της σχολικής χρονιάς. Η δε τρίτη Λυκείου ήδη κλείνει διακοπές στην Πάρο ή τη Σκιάθο, να γιορτάσει το τέλος των πανελληνίων, μπορεί όχι φέτος, μα ας μην απελπιζόμαστε ακόμη.

Σπρώχνουμε, μετράμε αντίστροφα τον χρόνο για να έρθει μια συγκεκριμένη στιγμή. Είτε αυτή λέγεται καλοκαίρι, άδεια είτε κάτι πιο σύντομο, ένα πάρτι, μια έξοδος, ένα τηλέφωνο. Μετράμε λεπτά, δευτερόλεπτα να περάσουν αυτές οι στιγμές για να έρθουν εκείνες που περιμένουμε.

Κι έρχεται το καλοκαίρι και εμείς ήδη περιμένουμε τα Χριστούγεννα. Σκεφτόμαστε εκείνα τα ζεστά φούτερ και τη βασιλόπιτα που τρώμε κρύες νύχτες του Γενάρη κι ας είναι ακόμα Ιούλιος. Ακόμη κι αν βράζουμε κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο σε κάποια παραλία κάποιου κυκλαδίτικου νησιού, σκεφτόμαστε τις χειμερινές διακοπές στην Αράχωβα. Ήδη σκέφτεσαι πώς θα περάσει ο χρόνος να φτάσει ο Δεκέμβρης.

Μα και όταν πλησιάσουν τα Χριστούγεννα κι έρθουν εκείνα τα πρωινά που τρως βασιλόπιτα μαζί με τον καφέ σου, αναρωτιέσαι πώς θα περάσει γρήγορα ο καιρός να έρθει το καλοκαιράκι. Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο ονειρεύεσαι τις βουτιές στην παραλία και τα αμέτρητα δροσερά κοκτέιλ που θα πίνεις ασταμάτητα. Ίσα που μπήκε το νέο έτος και ψάχνεις χρώμα για μαγιό. Ψάχνεις νησί που θα πάτε με την παρέα. Μαζεύεις λεφτά και μετράς υπομονετικά και συνάμα ανυπόμονα τις μέρες να περάσουν να τελειώσει το εξάμηνο, να πάρεις άδεια από τη δουλειά για να πας να αράξεις κάτω από μια ομπρέλα με το αντηλιακό σου για συντροφιά.

Και πάλι όλο από την αρχή. Ένας κύκλος. Μια εποχή του χρόνου έρχεται κι εσύ περιμένεις την επόμενη. Κι όταν έρθει αυτή που περιμένεις, ανυπομονείς γι’ αυτή που έφυγε. Ανικανοποίητος πώς να το εξηγήσει κανείς. Συνήθως άλλα έχεις στο μυαλό σου για αυτό που με τόσο ενθουσιασμό αναμένεις, και αλλά έρχονται. Για αυτό και εσύ πιέζεις τον χρόνο να περάσει. Περιμένεις επιτέλους εκείνη τη μέρα, τη στιγμή που όλα θα γίνουν όπως τα ονειρεύτηκες. Θα είναι σύμφωνα με εκείνο το πλάνο και εκείνο το όραμα που είχες τα Χριστούγεννα για το καλοκαίρι. Και αν το καλοκαίρι δεν πάει βάσει σχεδίου, το μεταφέρεις για τα Χριστούγεννα. Ελπίζεις πως τότε θα ζήσεις ό, τι επιθυμείς. Ό, τι ονειρεύτηκες να γίνει πραγματικότητα. Να βρεις αυτό το ντύσιμο που τόσο είχες φανταστεί ότι θα σου ταίριαζε ιδανικά και να το βάλεις σε ένα πάρτι που θα είναι το κρας σου.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι σπρώχνουμε τον χρόνο. Μήπως επιτέλους ζήσουμε ιδανικές μέρες , όπως αυτές που σκεφτόμαστε πριν κοιμηθούμε για να μας πάρει γλυκά ο ύπνος. Εκείνα τα όνειρα με ανοιχτά μάτια που φανταζόμαστε όταν ακούμε μουσική σε κάποιο ταξίδι. Σ’ αυτές βασίζει το μυαλό την ευτυχία του. Κι αυτές προσμένει. Περιμένουμε τις πιο ευτυχισμένες μέρες μα ξεχνάμε πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Όσο σπρώχνουμε το χρόνο τόσο η ζωή θα μας δείχνει γιατί δεν πρέπει να το κάνουμε. Τα όμορφα πράγματα έρχονται χωρίς να τα ζητήσουμε. Χωρίς να τα σχεδιάσουμε. Έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Και όσο σπρώχνεις τοκ χρόνο απλώς δεν τα χαίρεσαι. Δεν τα προσέχεις όσο πρέπει. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τα όμορφα δεν εκβιάζονται, εμφανίζονται όταν πρέπει.