Ακόμα κι αν μένεις στου κολλητού, να τηρείς τους «κανόνες» φιλοξενίας

Βράδυ Σαββάτου και «για λόγους ταξικούς» που λένε και οι Χατζηφραγκέτα, μοιάζει αδύνατον να επιστρέψεις σπίτι. Έχεις πιει -μπορεί να ‘χεις σεκλέτια βρε αδερφέ- ή να μένεις μακριά. Αναρωτιέσαι πού θα σε βρει το ξημέρωμα. Αν πάρεις ταξί και πας σπίτι, το πιο πιθανό είναι να καταρρεύσεις στην εξώπορτα και να σε πάρει ο ύπνος, ενώ ο ήλιος θα χτυπά στα μάτια σου. Αν μένεις με τους γονείς σου και ‘χει πάει πρωί, σίγουρα δε θες να τους ανησυχήσεις επιστρέφοντας τέτοια ώρα, μα πάνω απ’ όλα θες να αποφύγεις αδιάκριτες ερωτήσεις και βλέμματα. Έτσι, κάπου εδώ, μπαίνει στο πλάνο ο κολλητός, ο οποίος είναι και φίλος κι αδερφός!

Δε χρειάζεται να κάνεις κράτηση δωματίου, το ξέρει ήδη, κι αν όχι το βλέμμα σου, μαζί με τη φράση: «bro, μετά θα…» τα ‘χει πει όλα. Πάντα θα είναι διαθέσιμο το κρεβατάκι του κολλητού ή ο καναπές στο σαλόνι. Ναι, αυτός με τα πολλά μαξιλάρια που κάθε τόσο αράζετε παρέα, γίνεται τώρα για σένα το δικό σου κρεβάτι για να περάσεις τη νύχτα. Υπάρχει οικειότητα, άνεση και νιώθεις «σαν το σπίτι σου»! Άλλωστε η πρώτη ή τελευταία φορά θα ‘ναι που το κρεβάτι σου θα είναι άθικτο και στρωμένο το πρωί που θα πάει στο δωμάτιό σου η καλή σου η μαμά να φέρει την καθιερωμένη πορτοκαλάδα (αν μένεις με τους γονείς σου) κι εσύ δε θα ‘σαι εκεί; Ή πάλι αν μένεις μόνος, ακόμα καλύτερα, κανένας δεν πρόκειται να καταλάβει την απουσία σου. Γνωρίζεις πολύ καλά σπιθαμή προς σπιθαμή το σπίτι του κολλητού, αφού κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.

Έλα όμως που πολλές φορές ο κολλητός δεν είναι εκατομμυριούχος και κάποιες άλλες ούτε καν ενήλικας. Άρα, σαφώς και δε ζει μόνος του, αλλά με την οικογένειά του. Εδώ προκύπτει ζήτημα με τους γονείς και γενικότερα με το περιβάλλον του ατόμου που σε φιλοξενεί. Μπορεί με τον κολλητό να βάζετε -που λέει ο λόγος- τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι του καναπέ όταν είστε μόνοι, όμως όταν είναι κι άλλοι μπροστά πρέπει να προσέχεις τη συμπεριφορά σου! Έχει μια δόση λογικής αυτό. Είτε γιατί ντρέπεσαι είτε ως ένδειξη σεβασμού. Από τη στιγμή που σε φιλοξενεί κάποιος -και ειδικά ο κολλητός-, οφείλεις να εκτιμάς την καλοσύνη του. Δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει, αλλά λόγω οικειότητας κι της μεταξύ σας σχέσης, θεωρείται δεδομένο.

Με τα πολλά, όμως, ξημέρωσε και ενώ χουζουρεύεις -σαν παιδί κι εσύ-, ακούς την κοιλίτσα σου να παραπονιέται. Είναι ώρα για καφεδάκι και πρωινό. Όμως κάθε σπίτι έχει τους κανόνες και το πρόγραμμά του που φυσικά οφείλουν να ακολουθούν οι μουσαφίρηδες. Μετά το hangover της προηγούμενης νύχτας, δε φεύγεις σαν κυνηγημένος το πρωί. Μπορεί να μη θέλεις να ενοχλήσεις, όμως η οικογένεια του κολλητού θα ήθελε να σε δει το πρωί, να ανταλλάξετε μια καλημέρα κι ύστερα να πάρεις το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Αν παίρνουν όλοι μαζί το πρωινό τους, δε γίνεται να λείπεις εφόσον έμεινες εκεί. Είναι κι αυτό στα πλαίσια της φιλοξενίας που δέχτηκες και ακόμα κι αν δεν πήρες τη δική τους άδεια, φρόντισε ο επιστήθιος φίλος σου για αυτό, οπότε “it’s just the same”! Στην οικογένεια του κολλητού σε ‘χουν σαν παιδί τους, αφού είσαι το φιλαράκι του παιδιού τους και εύλογα, λοιπόν, θα έχεις και την ανάλογη μεταχείριση και κυρίως αγάπη!

Όταν μένεις στο σπίτι του κολλητού τηρείς πολλούς «κανόνες» χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, αφού νιώθεις πως οφείλεις να τους ακολουθήσεις. Όταν βρίσκεσαι στο χώρο ενός άλλου, σημαίνει πως «πατάς» στην περιοχή του. Όπως αντίστοιχα αν αυτό συνέβαινε σε σένα, θα ήθελες να προσέχουν ορισμένα πράγματα οι άλλοι στο δικό σου οχυρό! Δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε και περίεργο. Το να προσέξεις -ας πούμε- τον τρόπο συμπεριφοράς και ομιλίας σου, δε σημαίνει πως «προσποιείσαι. Είναι αντίθετα θέμα ευγένειας και καλών τρόπων.

Άρα, λοιπόν, στο κεφάλαιο «φιλοξενία» χρειάζεται να είμαστε τυπικοί και σωστοί απέναντι σε εκείνον που μας την παρέχει. Για τον καθέναν ξεχωριστά το πρέπον και το απρεπές είναι διαφορετικό. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν κάποιες αρχές και κανόνες που θέτουμε εμείς οι ίδιοι όταν είμαστε οικοδεσπότες. Αν λάβουμε αυτό υπόψιν, θα δούμε πώς αρμόζει να φερόμαστε, αλλά και τι να αποφεύγουμε. Κοινώς, αν μπούμε στη θέση του άλλου, θα αντιμετωπίσουμε το «χώρο» του με σεβασμό σαν να είναι δικός μας. Ακόμα κι αν είναι σπίτι του κολλητού κι έχουμε παραπάνω οικειότητα, δεν παύει να οφείλουμε να μην ξεπερνάμε τα όρια.