Άραγε οι δικοί μας αγαπήθηκαν ποτέ όσο νομίζουμε;

Ένα είναι το δεδομένο. Είμαστε όλοι παιδιά. Παιδιά ανθρώπων που ονομάστηκαν γονείς. Αυτοί που μας έφεραν στον κόσμο, αυτοί που μας ανέθρεψαν, μας διαπαιδαγώγησαν, δημιούργησαν ζωή εκεί που δεν υπήρχε.

Μεγαλώσαμε με το να προσδοκούμε από αυτούς πράγματα και θαύματα. Να περιμένουμε να καλύψουν τα κενά που είχαμε ή αυτά που δημιουργήθηκαν στην πορεία. Να ζητάμε προσοχή, αγάπη, φροντίδα. Τα αυτονόητα δηλαδή. Να απαιτούμε όσα μας ανήκουν.

Δε λέω, έχουμε τα δίκια μας. Όλοι μας. Όποιος γίνεται γονέας θα έπρεπε να είναι σε θέση να παρέχει όλα όσα ένα βρέφος χρειάζεται. Δε θα έπρεπε να γίνονται γονείς αυτοί που συμπεριφέρονται ακόμα σαν παιδιά. Πρέπει, θα έπρεπε, θα ήταν σωστό… Άλλο ένα δεδομένο.

Στον κόσμο μας δε συμβαίνει αυτό που θα έπρεπε να συμβαίνει. Άρα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ακόμη μία αλήθεια. Υπάρχουν και γονείς που δεν μπορούν να προσφέρουν ό,τι χρειάζεται ένα παιδί για να γίνει ευτυχισμένος άνθρωπος. Μιας κι αυτό είναι το ζητούμενο. Η αγάπη κι η ευτυχία.

Παρασυρόμενοι απ’ τα δικά μας προβλήματα, τις δικές μας ανησυχίες και τον μόνιμο θυμό μας προς αυτούς, προς όλα όσα δε μας έδωσαν ή αυτά που δεν έκαναν σωστά. Ξεχνάμε να αναρωτηθούμε το πιο απλό. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να μάθουμε το βασικό. Έχουν να μας δώσουν όλα όσα έχουμε ανάγκη; Μπορεί κάποιος που δεν έχει πάρει αγάπη, να δώσει αγάπη;

Έχετε αναρωτηθεί αν οι γονείς σας αγαπήθηκαν ή αγαπιούνται όσο το είχαν-έχουν ανάγκη; Σταμάτησε κάποιος μέσα στην προσωπική του τρέλα, να αναρωτηθεί αν οι γονείς του έχουν συναισθηματικά κενά, νιώθουν μοναξιά, λαμβάνουν την τρυφερότητα που χρειάζονται;

Το τελευταίο δεδομένο. Οι γονείς μας δεν είναι μόνο γονείς μας. Είναι σύντροφοι, εραστές, φίλοι, παιδιά, συνεργάτες και πολλά άλλα πρόσωπα ταυτόχρονα. Έχουν συναισθήματα κοινών θνητών. Το να γίνεται κάποιος γονέας δεν τον καθιστά απευθείας Θεό κι αμόλυντο από ανασφάλειες, εσωτερικές συγκρούσεις, αμφιβολίες και διλήμματα. Θα φανταζόσασταν ποτέ πως οι γονείς σας είναι πρωταγωνιστές σε κάποια άλλη ιστορία αγάπης, πονούν, διεκδικούν, χάνουν, κερδίζουν στο παιχνίδι του έρωτα;

Μπορείς να διανοηθείς πως η γυναίκα που σου έχει έτοιμο το φαί όταν μπαίνεις σπίτι, ή ο άντρας που μοιράζεται μαζί σου τις δραστηριότητές του μόνο και μόνο για να σου δώσει μαθήματα ζωής, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διεκδικούν μια θέση στον κόσμο της αγάπης; Είναι κι αυτοί παιδιά που ίσως απογοητευτήκαν απ’ τους γονείς τους, στερημένα, μόνα ή γεμάτα κενά. Ήταν κι αυτοί παιδιά με παράπονα, φοβίες που ίσως χρειάστηκε να τις αντιμετωπίσουν για μας.

Ένα παιδί φοβισμένο που ψάχνει τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς. Ένας έφηβος που επαναστατεί στα καταπιεστικά «όχι» των γονέων του. Μια γυναίκα που κλαίει επειδή η «μεγάλη της αγάπη», την άφησε. Ένας άντρας, ο οποίος αναζητά όσα δεν του έχουν δοθεί πλουσιοπάροχα ποτέ.

Αυτοί μπορεί να είναι οι γονείς σου. Άνθρωποι με τις δικές σου ανησυχίες. Άνθρωποι που ίσως αν τους κεράσεις ένα ποτό και τους αντικρίσεις χωρίς διάθεση κριτικής, θα ξημεροβραδιαστούν στο μπαλκόνι μαζί σου, ξεδιπλώνοντας τις ιστορίες τους. Άνθρωποι γεμάτοι εμπειρίες κι ουλές απ’ τις μάχες της ζωής. Αυτοί που μέσα σε όλα προσπάθησαν να μας μεγαλώσουν και να μας δώσουν όλα όσα είχαν μέσα τους. Και μας το έδωσαν.

Όλα όσα έχεις πάρει κι όλα όσα δεν πήρες είναι αυτά που είχαν μέσα τους οι δικοί σου. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις πραγματικά, γιατί αν ήξεραν το καλύτερο θα στο πρόσφεραν ασυζητητί. Αν είναι γεμάτοι από τρυφερότητα, θα σε γεμίζουν με χάδια και φιλιά.

Αν είναι γεμάτοι από αγάπη, θα σε αγαπήσουν με τη μορφή αγάπης που έχουν διδαχθεί. Αν έχουν κοιταχθεί με λατρεία, θα σε κοιτάξουν με λατρεία. Αν έχουν μάθει την εγκατάλειψη, πιθανώς να σπέρνουν την απουσία γύρω τους.

Αν δεν είχαν κανέναν να τους αγκαλιάζει για να μη φοβούνται, ίσως να σε αφήσουν εκτεθειμένο στον φόβο. Κι αν έχουν μάθει πως η τρυφερότητα και τα χάδια σε κάνουν ευάλωτο κι αδύναμο, ίσως να είναι συναισθηματικά τσιγκούνηδες για να σε κάνουν σκληρό, «δυνατό» κι ανεξάρτητο.

Τα λάθη γεννούν λάθη. Κι η αγάπη καλύπτει την απουσία αγάπης. Γι’ αυτό την επόμενη φορά που ετοιμάζεσαι να κρίνεις, να κατηγορήσεις ή να στήσεις στον τοίχο τους γονείς σου, άρπαξε την ευκαιρία και κάνε τους ερωτήσεις. Όλες οι απαντήσεις που ψάχνεις είναι εκεί, κρύβονται καλά πίσω απ’ τις θολωμένες παιδικές μας απαιτήσεις.

Γνώρισε τους ξανά απ’ την αρχή, ως άτομα, όχι ως γονείς και θα σοκαριστείς με τα όσα ήταν πάντα εκεί, αλλά δεν είχες δώσει σημασία ποτέ. Οι πληγές σου θα απαλυνθούν, οι ουλές τους θα εκπληρώσουν το σκοπό τους και θα διδάξουν. Κι οι δυο πλευρές θα γίνουν μία.

Είστε οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Σε έκαναν τον καθρέφτη τους. Γίνε η συγχώρεσή τους.