Όταν κλήθηκα να επιλέξω το προσωπικό κείμενο της επετειακής αυτής εβδομάδας του pillowfights που φιλοξενεί τις σκέψεις μας (κυρίως την καρδιά μας), αβίαστα, σχεδόν επιπόλαια, διάλεξα ερωτικό θέμα.
Ίσως διότι η μόνη κινητήριος δύναμη σε όλους όσους ψάχνουν έναν τρόπο να εκφράσουν τα μέσα τους, πέρα από τον κλασικό διάλογο, είναι ο έρωτας. Στην αφηρημένη του έννοια.
Ερωτική είναι η σχέση που έχουν οι νότες με το πεντάγραμμο, όπως και το συναίσθημα του μουσικού όταν τις γράφει ή τις πρωτοπαίζει. Ερωτική, επίσης, είναι και η σχέση του γράφοντος με το χαρτί και παιχνίδι εντυπωσιασμού το αλισβερίσι των λέξεων με το μελάνι.
Τώρα τι γράφουνε; Την περίοδο αυτή η ζωή μου βρίσκεται στην εξής αλλόκοτη φάση. Οι μέρες περνάνε ας πούμε ήρεμα, με τα συνήθη βέβαια υπαρξιακά θέματα, με την καλώς εννοούμενη ρουτίνα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το στομάχι μου δε νιώθει πεταλούδες, ουσιαστικά η τελευταία φορά που τις ένιωσε ήταν στο λούνα παρκ την πρωτοχρονιά, σ’ εκείνο το μηχάνημα που κατεβαίνεις πολύ απότομα από μεγάλο ύψος.
Συγκινήσεις μεγάλες δε βιώνω, εκτός αν πρόκειται για σουδάκια γεμιστά με λευκή κρέμα και βυθισμένα σε πραγματική σοκολάτα. Απογοητεύσεις μεγάλες επίσης δεν αισθάνομαι, με εξαίρεση τις μέρες εκείνες όπου οι λογαριασμοί έρχονται όλοι μαζί και μου σφυρίζουν απ’ το ταχυδρομικό κουτάκι όταν μπαίνω στην πολυκατοικία.
Το κινητό μου δεν το κοιτώ ανήσυχα παρά μόνο όταν αγωνιώ για το εάν θα μου φτάσει η μπαταρία.
Με μια άλλη διατύπωση, δεν είμαι ερωτευμένη.
Σκέφτηκα να γράψω για κάποια παλιά ερωτική ιστορία. Όμως ευτυχώς ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων που μηδενίζουν το κοντέρ όταν κάτι τελειώνει. Τι νόημα έχει τώρα το οποιοδήποτε «μνημόσυνο»; Κανένα, ιδίως όταν κάθε τι το τίμησες δεόντως την χρονική στιγμή που συνέβαινε. Γραπτώς και προφορικώς. Σωματικώς και ψυχικώς.
Ξαφνικά μία σχέση αγάπης μου ήρθε στο μυαλό. Κάποια για την οποία δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν. Κάποια για την οποία δεν έγραψα ποτέ.
Όσο μας σκέφτομαι εμάς τους δυο, έχω την αίσθηση ότι περάσαμε πάρα πολλά μέχρι να φτάσουμε εδώ. Κι έχουμε ακόμη πολύ δρόμο. Ωστόσο καταφέραμε αυτό που πολλοί συνδιασμοί δεν κατάφεραν μέχρι τώρα. Να μάθουμε να συνυπάρχουμε κόντρα σε όλα και όλους.
Φύσει και θέσει διαφορετικοί αλλά και πεπεισμένοι ότι αυτή τη διαφορετικότητα εμείς θα την κάνουμε συνδετικό μας κρίκο, πορευτήκαμε μέσα από ατελείωτους τσακωμούς και συγκρούσεις με την πεποίθηση του μέχρι τότε ουτοπικού «για πάντα μαζί», σαν ένα συμβόλαιο, που μας έβαλαν με τη βία να υπογράψουμε ότι θα τηρήσουμε. Και το τηρήσαμε.
Οι διαφορές τεράστιες και σε θέματα σοβαρά. Ομηρικοί καβγάδες μέσα στην κλασική σιωπή. «Καρδιά, συναίσθημα και πάθος» βροντοφώναζες σε κάθε επιλογή. «Ρέγουλα είπαμε, σε όλα» διαφωνούσα, αλλά παραδόξως σε όλα υπερίσχυε η δική σου οπτική. Κι όποτε έτρωγα εγώ τα μούτρα μου εσύ κρυβόσουν με ύφος βαρυπενθούσας. Μουλωχτά και υπερήφανα. Κλαψούριζες αλλά άλλος έπρεπε να αρχίσει εκ νέου. Μου πήρε καιρό να μπορέσω να σου το συγχωρήσω αυτό.
Με κράτησες «πίσω» αρκετές φορές, για αρκετά μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα με τον ανόητο συναισθηματισμό σου και τη φοβία σου στο να ρισκάρεις κι αυτό είναι κάτι που επίσης άργησα να σου το συγχωρήσω. Συνετέλεσες αποφασιστικά ώστε στο «βιογραφικό» μου να έχω σκοτεινές περιόδους στις οποίες κάθε τι ήθελε περισσή προσπάθεια, μεγάλο απόθεμα δύναμης. Με ώθησες στο να ξοδευτώ σε στιγμές και σε ανθρώπους που δεν άξιζαν το χρόνο μου γιατί «αυτή τη φορά» κάτι είδες. Τρίχες είδες.
Ήξερες την επιθυμία μου για ένα κορμί κι εκμεταλλεύτηκες την αδυναμία μου αυτή. Λάθος.
Αυτά και άλλα τόσα μας κράτησαν μαζί χρόνια ολόκληρα, θυμωμένους μεταξύ μας, αλλά μαζί. Μέχρι που ένα πρωινό μιας αλλιώτικης μέρας με χαμόγελο μέχρι τον ουρανό αποφασίσαμε απλά να τα βρούμε. Σου συγχώρεσα τον άκρατο συναισθηματισμό και εσυ παρέβλεψες τα ενοχικά μου συμπλέγματα που μπλόκαραν πάντοτε τον όποιο σου παρορμητισμό.
Συμφωνήσαμε και οι δύο ότι είναι εντάξει μερικές φορές να μην είναι κάποιος εντάξει. Δεν μπορούμε τελικά να τους έχουμε όλους ικανοποιημένους. Δε θα αρέσουμε ποτέ σε όλους και αυτό είναι υγεία. Μπόρεσες να χωνέψεις τελικά ότι τη μοναξιά δεν την ξορκίζουμε με «εκπτώσεις» κι εγώ μπόρεσα επιτέλους να καταλάβω μία προς μία τις ανάγκες σου.
Χωνέψαμε και οι δύο ότι μόνο όταν η δική μας σχέση είναι ισορροπημένη και υγιής, κάθε άλλη σχέση θα έχει γερές βάσεις.
Από εκείνη την αλλιώτικη μέρα αρχίσαμε να κάνουμε παρέα χωρίς προκατάληψη για τα παλιά. Φτιάξαμε μια φιλία και είπαμε να γνωριστούμε βαθύτερα. Παραδόξως από τότε που μονοιάσαμε κάθε τι έξω από μας μου φαίνεται πιο ουσιαστικό.
Οι φίλοι μου, οι σχέσεις, τα βιβλία μου, η δουλειά μου. Σχέση των σχέσεων βαφτίσαμε κάθε τέτοια «γνωριμία». Και γι’ αυτή ακριβώς τη σχέση έγραψα σήμερα όλα αυτά.
Τη σχέση με τον εαυτό μου, τη σχέση όλων με αυτόν. Και θα μπορούσα να γράψω περισσότερα, όμως θα αρκεστώ σε φράση από αγαπημένο βιβλίο που τα περιέχει όλα. «… Όταν μυηθείς στα διδάγματα της μοναξιάς, αρχίζεις να δέχεσαι απλά, σαν φυσική γνώση, πως ο εαυτός είναι τόπος συναρπαστικός, πως η κατάδυση στα μυστικά του είναι περιπέτεια ασύγκριτη…»
Κι αυτή την περιπέτεια την ζούμε έκτοτε καθημερινά!
Το τραγούδι πιο κάτω, απόλυτα αυτοβιογραφικό, για πάρτη μας!
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
