Και μέσα σε μια κοινωνία που δε σταματάει να μιλάει στιγμή και να μοιράζεται αρκετά προσωπικά δεδομένα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ατόμων, είναι τα άτομα που δε μοιράζονται φωτογραφίες ούτε κουτσομπολεύουν από εδώ κι εκεί, δεν ανοίγονται και δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα γι’ αυτούς, αλλά φροντίζουν να κρατήσουν τα χαρτιά τους κλειστά κι ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι η προστασία τους.
Ναι καλά ακούσατε, η προστασία.
Κάποτε κι αυτοί ήταν πιο ανοιχτοί και μοιραζόντουσαν αρκετά πράγματα με τον κοινωνικό τους περίγυρο, όμως έφτασε μια στιγμή που μοιράστηκαν πάρα πολλά, ίσως θα λέγαμε περισσότερα απ’ όσα θα ‘πρεπε. Και τότε, βρέθηκαν κάτι καλόπαιδα και φρόντισαν να κρατήσουν τις πληροφορίες αλλά κι όσα είχαν ακούσει κι όταν βρέθηκε η στιγμή αδυναμίας που πάντα έρχεται, θεώρησαν χρήσιμο και σκόπιμο να τα μοιραστούν με τον κόσμο, ή να τα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους.
Μετά από αυτό λοιπόν, το χάος.
Αν υποθέσουμε ότι η καρδιά είναι εύθραυστη σαν καθρέφτης, τότε ο συγκεκριμένος καθρέφτης αρχίζει να ραγίζει και να σπάει και μαζί με το σπάσιμο, πέφτουν όλα του τα κομμάτια. Η ζέστη γίνεται κρύο, οι καμπύλες του χαμόγελο ισιώνουν, η άλλοτε καλή πρόθεση γίνεται μια μόνιμη καχυποψία. Μεταβάλλεται σε κάτι άλλο για ν’ αντέξει την όλη έκθεση που δεν επίλεξε, κλείνεται συναισθηματικά για να καταφέρει να μη χάσει αλλά κομμάτια του.
Γίνεται ψυχρός κι αρχίζει να κατεβάζει τον διακόπτη του, ξαφνικά από συναισθηματικός αρχίζει να μη νιώθει πλέον τίποτα, γίνεται αναίσθητος και ξαναπροσπαθεί να κολλήσει τα κομμάτια που έχασε. Συχνά τον ρωτάνε γιατί δε μιλάει, γιατί δε λέει για τη ζωή του, γιατί είναι τόσο ήσυχος, μπορεί ν’ ακούσει να τον αποκαλούν και βαρετό ή αδιάφορο και ψώνιο κι αντιπαθητικό ίσως.
Αλλά πλέον αυτός ο άνθρωπος έχει επιλέξει να είναι στο περιθώριο γιατί ξέρει ότι άμα του δίνονταν δύο επιλογές, η μία να ξανανοιχτεί κι η άλλη να μείνει στην κλειστή του κατάσταση, εκείνος θα σου έλεγε ότι, θα προτιμούσε να μείνει κλειστός γιατί τουλάχιστον έτσι παραμένει προστατευμένος.
Κι ίσως αν δεν είχε πληγωθεί τόσο, να σου ‘λεγε πράγματα τα οποία δεν περίμενες ν’ ακούσεις από το στόμα του, θα σε κατανοούσε περισσότερο κι από τον ίδιο σου τον εαυτό, θα μιλούσατε για πολλά και διάφορα, μα τελικά επιλέγει τη σιωπή.
Παρ’ όλο τον πόνο που έχουν νιώσει αυτά τα άτομα, το να θέλουν να δώσουν αγάπη και να προσφέρουν τη βοήθειά τους είναι λογικό και γνώριμο, γιατί αυτή είναι η τάση του ανθρώπου. Γι’ αυτό κι εσύ μη βιαστείς να τους κρίνεις αλλά προσπάθησε να τους κατανοήσεις όπως κι αυτοί θα έκαναν για σένα.
Δεν ξέρεις τι κρύβεται μέσα στην ψυχή τους, πλησίασε τους με λίγα βήματα κάθε φορά κι αν αισθανθούν ότι πας με καλό σκοπό θα καταφέρεις ν’ ανοίξεις το κλειστό τους καβούκι. Τότε θα δεις ότι θα ρίξουν όλες τις άμυνές τους μπροστά σου, αρκεί να βοηθήσεις κι εσύ.
Δεν ξέρουμε την ιστορία που μπορεί να κρύβει κάθε άνθρωπος, αλλά μπορούμε να του κάνουμε τη ζωή ευχάριστη με όμορφες στιγμές, να δημιουργήσουμε γι’ αυτόν ξανά ανοιχτά ενδεχόμενα. Άλλωστε κάπως έτσι μοιάζουμε όλοι. Αδύναμοι και ελαφρώς τραυματισμένοι, μέχρι εκείνη την ανάσα θάρρους που θα μας κάνει να πιστέψουμε ξανά.
Συντάκτης: Τζώρτζια Λεύκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
