Όλοι την έχουμε πατήσει. Έστω και μία φορά.
Είναι εκείνες οι στιγμές, που εμπιστεύεσαι ό,τι ακούς κι όχι ότι βλέπεις, διότι πολύ απλά δεν έχεις δει.
Είναι νόμος. Η φωνή ενός αγνώστου μας ερεθίζει το μυαλό. Εκείνη η αντρική μπάσα φωνή που άκουσες σε ένα τυχαίο τηλεφώνημα με την κολλητή σου. Το μυαλό σου τον έχει κάνει ήδη εικόνα. Ψηλός, μελαχρινός, με μούσια. Ίσως και με ένα δυο τατουάζ στο μπράτσο.
Μέχρι πρότινος όλα αυτά. Μέχρι που το αερόστατο της φαντασίας σου ξεφούσκωσε και κατέπεσε ανοιχτά της απομυθοποίησης.
Μη αναρωτιέσαι γιατί. Έτσι είναι ο άνθρωπος.
Του αρκεί μόνο η φωνή για να χαρτογραφήσει το ανίδεο αντικείμενο προς εξερεύνηση, που απλά έτυχε να μιλήσει εκείνη τη στιγμή.
Δυστυχώς, όμως το τρίπτυχο φωνή-φαντασία-πραγματικότητα δε συγκατοικούν στην ίδια γκαρσονιέρα. Ούτε καν στην ίδια γειτονιά.
Είναι εκείνο το ρημάδι το μυαλό που κάνει τη ζημιά. Τρέχει λες και το κυνηγά λύκος να το κατασπαράξει. Εκείνο, που με το πρώτα ερέθισμα, σεναριολογεί αγρίως. Και εκείνο, που θα απογοητευτεί πρώτο.
Διότι, όταν έρθει η στιγμή της αποκάλυψης εκείνου του αγνώστου, θα νιώσεις σα να σου δείχνουν λάθος πτώμα σε νεκροτομείο. Μην ανατριχιάσετε. Έτσι έχουν τα πράγματα.
Ο άνθρωπος έχει, εκτός από την τάση και την ανάγκη να εξιδανικεύει. Πόσο μάλλον κάτι που από μικρά σημάδια, φαντάζει τέλειο. Όσο και να θες να απαλλαγείς από αυτή την κακιά συνήθεια, κάθε προσπάθεια θα πέσει στο κενό. Είναι εκείνη η ρημάδα η περιέργεια που ψήνει το μυαλό σε βαθύ τηγάνισμα.
Και δώσ΄ του οι φαντασιώσεις.
Ναι, ο άντρας που θα συναντήσεις πιστεύεις πως είναι εκείνος των ονείρων σου, θα είναι ο ιδανικός εραστής και εν πάση περιπτώσει θα σε πάει τα ουράνια. Αμ δε.
Ύπουλο πράγμα η φαντασίωση. Δημιουργεί ψεύτικες προσδοκίες ενώ εσύ κοιμάσαι τον ύπνου του δικαίου. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερες προσδοκίες έχεις, τόσο πιο ανώμαλη η προσγείωση από ροζ σου συννεφάκι. Το κάστρο σου γίνεται συντρίμμια, η άμαξα κολοκύθα και περιμένεις την κολλητή σου να σου φέρει ένα ζευγάρι σαγιονάρες, γιατί που λεφτά για γοβάκια.
Είναι η απογοήτευση μωρέ που ξυπνάει την γκρίνια μέσα σου. Γιατί όσο κι αν τριμμένος είσαι με την ήττα στα όνειρα σου, πάντα αρνητικά συναισθήματα αφυπνίζει.
Καταριέσαι την ώρα, την στιγμή, τα άστρα ακόμα και τον περιπτερά της γειτονιάς. Δε φταίει, όμως, κανένα από τα παραπάνω. Το ξερό σου το κεφάλι φταίει.
Στο φόβο του να σε παρασύρει η καθημερινότητα και να μη γίνεις ψυχρή, έφτασες στο άλλο άκρο. Εκείνο του ονειροπαρμένου.
Ωραία τα όνειρα, δεν αντιλέγω. Είναι το παυσίπονο στον πονοκέφαλο της ρουτίνας. Αλλά ακόμα και με τα χάπια άν το παρακάνεις, νοσείς. Από κάτι άλλο βέβαια, αλλά καλά δε θεωρείσαι σε κάθε περίπτωση.
Δε σας τα ισοπεδώνω όλα. Ο οδοστρωτήρας δεν είναι και το αγαπημένο μου εργαλείο, άλλωστε. Τον εκτιμώ, αλλά σε ελάχιστες φορές είναι χρήσιμος.
Το ένστικτο καμιά φορά έχει έμπνευση. Ναι, καλά ακούσατε. Καμιά φορά το σύμπαν δε σας αγνοεί, αλλά επιβεβαιώνει ακράδαντα τη ρήση του Κοέλιο.
Μπορεί να μην είναι ακριβώς όπως τον ονειρεύτηκες αλλά τουλάχιστον θα έχει κάτι από Βαρουφάκη. Ίσως να έχει μόνο το χέρι στη τσέπη, αλλά κάτι είναι κι αυτό. Από τ΄ όλότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Ρεαλισμός και φαντασιώσεις, λοιπόν. Ασύμβατες έννοιες εξ΄ ορισμού, λένε.
Δε τους πιστεύω. Η μια συμπληρώνει την άλλη, δίνοντας νόημα και ισορροπία στην ζωή.
Πάω να ονειρευτώ, λοιπόν, γιατί πολύ γη πάτησα σήμερα και πόνεσαν τα πόδια μου.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
