Η παράφορη αγάπη είναι σαν το ανόθευτο ναρκωτικό. Σε ντοπάρει, σου δημιουργεί ευφορία, και σε καθιστά εξαρτημένο από έναν άλλο άνθρωπο.
Ορισμένες φορές σε κάνει να φοβάσαι ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ειδικά όταν ο άλλος αποφασίζει να «απεξαρτηθεί» από σένα και αναγκάζεσαι να μπεις βίαια στην αποτοξίνωση, μαθαίνοντας να ζεις χωρίς την καθημερινή σου δόση.
Γυρνάς σαν το πρεζόνι που του τέλειωσαν τα χρήματα, και στήνεις ένα σωρό ραδιουργίες ξεφτιλίζοντας τον εαυτό σου προκειμένου να εξασφαλίσεις έστω κι ένα γραμμάριο από τη δόση σου.
Ένα τέτοιο πρεζόνι έγινε και η Σοφία μόλις χώρισε με τον Νίκο.
Σχέση ενός χρόνου που τη βύθισε κυριολεκτικά στο λήθαργο. Τόσο άντεξε εκείνος μαζί της. Γιατί η Σοφία ήταν από τις γυναίκες που θεωρούσαν το σύντροφό τους ιδιοκτησία τους, με όλα τα παρελκόμενα.
Παρελκόμενα που συνεχίστηκαν και μετά το χωρισμό.
Όταν δεν του τηλεφωνούσε με απόκρυψη τα ξημερώματα για να εξακριβώσει που είναι, τον έπαιρνε και του ζητούσε διακαώς να συναντηθούν μπας και σώσουν την -από καιρό- τελειωμένη σχέση τους.
Δε βρέθηκαν ποτέ.
Ο Νίκος ήταν κατηγορηματικός και ξεκάθαρος απέναντί της ζητώντας της να μην τον ξαναενοχλήσει. Η Σοφία δεν το έβαζε κάτω. Πιπίλιζε ολημερίς πως «αν αγαπάς κάτι, το κυνηγάς ως το τέλος» και το να τον κερδίσει πάλι της έγινε αυτοσκοπός.
«Τυχαίες» συναντήσεις στα στέκια που σύχναζε, στενή παρακολούθηση του προφίλ του για να δει ποια «ξεδιάντροπη» σχολίαζε τις δημοσιεύσεις του, την έκαναν να χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας που της είχε απομείνει.
Τηλεφωνούσε κλαίγοντας σε όλους του τους φίλους για να μεσολαβήσουν ώστε να τα ξαναβρούν.
Έχανε μέρα με τη μέρα κι ένα κομμάτι από τον εαυτό της.
Ζούσε μόνο για να είναι ξανά μαζί.
Κάπου χαμένη μέσα στο αλκοόλ τα βράδια που ερχόταν σπίτι μου, θυμόταν πως υπάρχει λίγος ακόμα εγωισμός μέσα της και ορκιζόταν πως ήταν η τελευταία φορά που τον παρακαλούσε. Μέχρι να ξεμεθύσει.
Ό Νίκος πέρασε σ’ άλλη σχέση. Και η Σοφία από την εμμονή στην παράνοια.
Άρχισε να τον απειλεί πως αν δεν χωρίσει θα αυτοκτονήσει και πως θα ξεκινήσει τα ψυχοφάρμακα, σε μια προσπάθεια να τον πιάσει στο φιλότιμο και να γυρίσει κοντά της.
Στην πραγματικότητα η Σοφία, δεν ήταν παρά μια πληθωρική Drama Queen. Χώρισε και πίστεψε πως ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ξέσπασε στο Νίκο όλη της την ανασφάλεια να μην την εγκαταλείψουν, θεωρώντας πως μ’ αυτό τον τρόπο θα του δείξει πόσο απαραίτητος της είναι.
Στην ουσία όμως ήταν αδύναμη να σταθεί στα πόδια της. Παραμέρισε την προσωπικότητά της καταστρώνοντας σχέδια που θα τον έφερναν και πάλι κοντά της, χάνοντας πολύτιμες στιγμές απ’ τη ζωή της.
Έπεφτε να κοιμηθεί με το κινητό στο χέρι περιμένοντας να της τηλεφωνήσει, τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι έξω και να γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους.
Υπάρχουν πολλές γυναίκες σαν τη Σοφία.
Είναι εκείνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη ζωή τους.
Εκείνες που δε σέβονται τα όρια και τις ανάγκες του άλλου, σκεπτόμενες μόνο την ικανοποίησή τους.
Γιατί στον έρωτα χωράει και η αξιοπρέπεια. Δεν εκμηδενίζεις τα πάντα και μαζί και τον εαυτό σου, για χάρη ενός ανθρώπου. Σέβεσαι τις αποφάσεις του, ακόμη κι αν μέσα σ’ αυτές δε συγκαταλέγεσαι κι εσύ.
Δεν ευτελίζεις με τεχνάσματα τα συναισθήματά σου, γιατί το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τον κάνεις να μετανιώσει για τις στιγμές που έζησε μαζί σου.
Γιατί αγάπη με το ζόρι δε γίνεται.
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
