Έτσι όπως μιλάει για πρώην μπορεί μια μέρα να μιλάει και για σένα

Κάθε γνωριμία που θέλει να λέγεται αξιοπρεπής, θα φέρει αργά ή γρήγορα στο προσκήνιο την περιβόητη συζήτηση περί πρώην, γιατί κακά τα ψέμματα, αφενός υπάρχει μια κάποια εκ γενετής ας πούμε περιέργεια περί αυτού, αφετέρου μπορεί να βγάλεις λαβράκια από τέτοιου είδους πληροφορίες.

Αν το καλοσκεφτείς, όλοι μας πατάμε σ΄ένα μοτίβο στις σχέσεις μας, με μικρές αποκλίσεις. Αυτό το μοτίβο είναι ένας δείκτης της ψυχοσύνθεσης και της προσωπικότητάς μας. Καλώς ή κακώς, οι ερωτικές μας σχέσεις επηρεάζονται, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, από τη σχέση που αναπτύξαμε με τους γονείς μας, διότι από εκεί καταγράφηκε στον εγκέφαλο τι είναι σχέση και πώς συμπεριφέρομαι μέσα σ΄ αυτήν. Να χτυπήσει παρακαλώ εδώ το καμπανάκι, για το πόσο σημαντική είναι η ανατροφή ενός παιδιού. Επανέρχομαι. Μπορείς να καταλάβεις λοιπόν, πολλά για κάποιον, απ΄τον τρόπο που αναφέρεται στις προηγούμενες σχέσεις του. Ένα από τα ποικίλα μοτίβα συμπεριφοράς, είναι η αυτο-θυματοποίηση.

Σίγουρα έχετε ακούσει την κλασική ιστορία του ανθρώπου που τα δίνει όλα, γίνεται θυσία αυτοβούλως, αισθάνεται πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει κι όλοι τον εκμεταλλεύονται. Τα δίνει όλα και τι παίρνει πίσω; Οι σχέσεις του, τού φέρονται σκάρτα, τον καταπατούν και τον εξαπατούν γιατί είναι παλιοχαρακτήρες! Υπάρχουν δύο τύποι θύματος: Ο ένας είναι ο παθητικός, δηλαδή αυτός που ανέχεται τα πάντα, είναι ενοχικός, οι ανάγκες του δεν υφίστανται και ό, τι παίρνει του είναι επαρκές άρα και δε βγάζει κιχ. Του φτάνει το τίποτα. Ο άλλος είναι αυτός που διεκδικεί τον ρόλο του πρώτου. Η ειδοποιός διαφορά τους; Ο δεύτερος το διαλαλεί και το χρησιμοποιεί ως τη μόνιμη δικαιολογία του. Είναι το μέσο πίεσης για να τον αποδεχτείς ως θύμα. Γι΄αυτόν ακριβώς τον τύπο πρόκειται εδώ.

Είναι μια πεποίθηση που έχει γραφτεί στο ασυνείδητό του και την κουβαλά προσπαθώντας διαρκώς να την εκπληρώσει. Όταν όμως φέρεσαι ως θύμα θα καταλήξεις κιόλας, γιατί αναγκάζεις τον σύντροφό σου να πάρει το ρόλο του θύτη οπότε ή θα δυσφορήσει και θ’ απομακρυνθεί, ή θα τον δεχτεί μοιραία και θα τον εκτελέσει άψογα δυστυχώς.

Μια άλλη συνήθεια των χωρισμένων ανθρώπων που ποτέ δεν έφταιξαν για να φτάσουν να χωρίσουν, είναι πως υιοθετούν την άποψη ότι δεν έχουν τον έλεγχο, επομένως ούτε και την ευθύνη, για ό,τι τους συμβαίνει. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εξωτερικούς παράγοντες -κυρίως τους πρώην παράγοντες- για όλα τα δεινά που τους χτυπάνε. Μ’ αυτόν τον τρόπο χάνουν και την ικανότητά τους να δημιουργήσουν και να εξελιχθούν. Θεωρούν πως όλοι στρέφονται εναντίον τους κι αναζητούν τον οίκτο. Θρέφονται απ΄αυτόν. Γίνονται χειριστικοί στην ουσία, καθοδηγούμενοι από την ανασφάλειά τους και σφύζουν από αρνητική ενέργεια και μιζέρια. Ελκυστικό; Δε νομίζω.

Όλοι έχουμε πάρει το ρόλο του θύματος κάποια στιγμή στη ζωή μας για ν’ αποφύγουμε τις ευθύνες μας και να μην υποστούμε τις συνέπειες. Απ΄το «η αδερφή μου το έσπασε το βάζο κι όχι εγώ», ως το «δεν έφταιγα εγώ που χωρίσαμε, εγώ τα έδωσα όλα», κάπου, κάποτε, το κάναμε. Όταν όμως αυτό είναι στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας μας, μαθηματικά θα καταφέρνουμε ν’ απομακρύνουμε τους ανθρώπους γύρω μας. Δεν είναι πάντα ευδιάκριτα τα πράγματα, μα η κρίσιμη ηλικία που αποκτούμε την αίσθηση της πραγματικότητας είναι η βάση για την ενήλικη ζωή μας.

Όταν κάποια στιγμή σταματήσουμε να ασχολούμαστε με το γύρω μας κι αρχίσουμε να επενδύουμε στο μέσα μας, θα είναι η αρχή της εξέλιξής μας.  Δεδομένου του βάθους τραύματος, το να μην κατηγορείς τις κάποτε επιλογές σου με τεράστια ευκολία είναι μια νοοτροπία που απαιτεί πολύ προσωπική δουλειά και χρόνο, αλλά θα είναι τεράστιο το όφελος ως προς τις ερωτικές σχέσεις μας αλλά κυρίως ως προς τον εαυτό μας, όταν καταφέρουμε να την τιθασεύσουμε. Άλλωστε να θυμάσαι, πως αν μιλάει έτσι κάποιος για μια πρώην σχέση του, ποιος σου εγγυάται ότι αύριο το όνομα αυτό δε θα είναι το δικό σου;