Όσο μεγαλώνεις τόσο πιο δύσκολα γνωρίζεις κόσμο

Οι άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον. Οπότε, το να κάνει φιλίες, να έχει παρέες και, γενικά, να συναναστρέφεται και με άλλο κόσμο θεωρείται, τρόπον τινά, δεδομένο. Θέλει φίλους και παρέες, που με το να βγαίνει μαζί τους , έστω και μια βόλτα, του κάνει ψυχολογικά καλό. Βέβαια, άλλες φορές αυτή η βόλτα περιλαμβάνει συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων κι άλλες κάποια προβλήματα που τον απασχολούν, νιώθοντας πολλές φορές καλύτερα ακούγοντας και μια άλλη άποψη.

Βέβαια, οι φιλίες στις πιο μικρές ηλικίες είναι πιο εύκολες καθώς υπάρχουν ίδια βιώματα και κοινά ενδιαφέροντα. Φυσικά, όσο αναπτύσσονται αυτές οι φιλίες, φτάνουν και στο σημείο να υπάρχει αλληλεγγύη κι αλληλοβοήθεια μεταξύ των κολλητών, που ξεχωρίζουν από τις γενικές παρέες. Βέβαια, τις πιο πολλές φορές δε θα κάτσουμε να αναλογιστούμε κατά πόσο ταιριάζει αυτή η φιλία σε εμάς κι ούτε θα παρεξηγηθούμε εάν κάποια στιγμή ένας από αυτούς δεν ακολουθήσει σε μια βόλτα η έξοδο, γιατί ξέρουμε ότι όταν πραγματικά τον χρειαστήκαμε ήταν εκεί, χωρίς καν να το σκεφτεί και σε καλές και σε άσχημες φάσεις.

Όσο, όμως, μεγαλώνουμε κι αρχίζοντας να αναθεωρούμε τα πράγματα στη ζωή μας, έτσι μοιραία αναθεωρούμε και τον ορισμό της φιλίας. Αλλάζουμε κάποια στάνταρ μας σχετικά με τους φίλους. Γινόμαστε πιο επιλεκτικοί και πολλές φορές λιγότερο διαλλακτικοί απέναντι τους. Ακόμα κι αν είναι φίλοι από παλιά, προδιαγράφοντας πιθανότατα μια ημερομηνία λήξεως και έχοντας λιγότερες απαιτήσεις, γνωρίζουμε ότι από κάποια στιγμή και μετά λίγοι από αυτούς θα μείνουν, είτε λόγω αυξημένων υποχρεώσεων, είτε λόγω του ότι κάποιοι από αυτούς έχουν μείνει μόνο στο λαβείν κι έχουν ξεχάσει το δούναι. Προσβλέπουν μόνο στο συμφέρον τους, δηλαδή να παίρνουν ένα τηλέφωνο να βγείτε, μόνο όταν χρειάζονται κάτι. Τελικά, όμως, δεν μπορείς να απαιτήσεις από ένα άτομο που δεν έμαθε στη ζωή του να προσφέρει, να το κάνει για εσένα.

Σε ό, τι έχει να κάνει με νέες γνωριμίες, οι πιο πολλές τελικά μένουν απλά αυτό, γνωριμίες. Ούτε ο χρόνος που χρειάζεται για να γνωριστείτε καλύτερα θα υπάρχει, ούτε η διάθεση ίσως για να βγαίνετε αρκετά συχνά και να φτάσετε στο σημείο να εμπιστευτείτε τα προσωπικά σας. Γιατί όσο κι αν το αποφεύγουμε για να μη ζορίσουμε τον εαυτό μας, κατά βάθος το ξέρουμε. Για να κερδίσει κάποιος την εμπιστοσύνη σου, κι εσύ τη δική του σαφώς, θέλει κόπο και πολύωρες συζητήσεις. Τώρα θα μου πείτε ότι έχετε τόσους φίλους στα social, σας κάνουν και τόσα like! Οκ, σύμφωνοι! Πόσοι, όμως, από αυτούς σε γνωρίζουν βαθιά, στα όμορφα και στα δύσκολά σου; Με πόσους από αυτούς θα μπορούσες  να στείλεις μόνο ένα μήνυμα και σε λίγη ώρα να είστε για έναν καφέ, έτσι απλά γιατί έχεις ανάγκη από παρέα; Πόσοι από αυτούς έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και πόσους, τελικά, θες πραγματικά κοντά σου;

Σε μια εποχή τόσο δύσκολη στις διαπροσωπικές σχέσεις, πρέπει κατά κάποιο τρόπο να υπάρχει αυτό το ταίριασμα και μετά όλα τ’ άλλα. Εντύπωση, όμως, κάνει πώς κάποια άτομα που βλέπεις πρώτη φορά, τα νιώθεις τόσο οικεία και σου δείχνουν πόσο απλόχερα θα σου δώσουν τη βοήθειά τους, χωρίς να περιμένουν κάτι από εσένα κι είναι τόσο φιλικοί μαζί σου, σαν κολλητοί από χρόνια. Άνθρωποι που έρχονται λίγες φορές στη ζωή μας και μπορεί να μην τους ξαναδούμε. Αλλά αυτή η θετική αύρα που αποπνέουν μας κάνει ειλικρινά να τους θέλουμε για φίλους, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν ως τώρα κοινά μεταξύ σας. Κάποιες φορές μόνο ένα χαμόγελο ή μια κίνηση δείχνει πολλά για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, προκαλώντας σου αυτό το τόσο σπάνιο αίσθημα εμπιστοσύνης! Μήπως, λοιπόν, εκεί χρειάζεται να στριμώξουμε λίγες ώρες για να βρούμε χρόνο για αυτούς τους σπάνιους ανθρώπους; Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω από ανούσιες συζητήσεις στο chat, για να κρατήσουμε άτομα κοντά μας;