Δε διαλέγεις εσύ πότε θα στα σκάσει ο έρωτας

Περνάμε διάφορες φάσεις στη ζωή μας καθώς μεγαλώνουμε. Ιδίως όταν φτάνουμε στην ηλικία που αρχίζουν τα συναισθήματα να μοιράζονται και σ’ άλλους ανθρώπους εκτός από τους γονείς μας και τον στενό μας κύκλο.

Φτάνουμε λοιπόν στον πρώτο μας «έρωτα». Ναι, έτσι λέγαμε στο δημοτικό, θυμάστε; «Μαμά, αγαπάω τον (τάδε)». Νομίζαμε ότι αγαπούσαμε αλλά στην ουσία είχαμε -παιδικά- ερωτευτεί. Αυτά τα δύο έχουν διαφορά μεγάλη που θα το αναλύσουμε κάποια άλλη στιγμή. Προφανώς δεν ξέραμε ούτε κι εμείς τι νιώθαμε, αλλά αυτή είναι η ηλικία που δημιουργούνται όλ’ αυτά που σήμερα μας κάνουν χαρούμενους ή δυστυχισμένους, αναλόγως της ιστορίας που θα επιλέξουμε να μπλέξουμε .

Όλοι έχουμε πιάσει τον εαυτό μας μετά από μια «λάθος» σχέση να λέμε «Εγώ δε θα ξαναερωτευτώ ποτέ» και να το τονίζουμε. Γελάει και το σύμπαν και τ’ άστρα μαζί. Το λέμε για να το πούμε και να το ακούσει μόνο και μόνο ο εαυτός μας μπας και πεισθεί ότι δε θα ξανακάνει λάθος επιλογές. Έλα που όμως δεν είναι στο χέρι μας να διαλέγουμε ποιόν θα ερωτευθούμε και ποιόν όχι. Αν ήταν στο χέρι μας άλλωστε και διαλέγαμε ποιον θα ερωτευθούμε και βλέπαμε ποιος δε θα μας κάνει τη μαλακία, τότε, όλος ο πλανήτης θα ήταν πανευτυχής. Οπότε τρελό άκυρο!

Με τον καιρό καθώς είμαστε εννοείται μόνοι (ή κι όχι) έρχεται ένας άνθρωπος που στο δικό του χέρι θα είναι να τον ερωτευθούμε. Γι’ αυτό πριν είπα ότι δεν είναι στο δικό μας χέρι, αλλά ίσως είναι στο χέρι άλλου για να μας κάνει να τον ερωτευθούμε κι αυτός με τη σειρά του εμάς. Σίγουρα όμως πρέπει να είναι αμοιβαία τα αισθήματα. Πρέπει να πληροί μερικές προϋποθέσεις ο έρωτας για να λειτουργήσει. Πρέπει τα αισθήματα να είναι αμοιβαία, να υπάρχει αυτή η χημεία, αυτή η συνεννόηση μεταξύ δύο ανθρώπων. Τι να τον κάνεις αλλιώς; Τι να τον κάνεις όταν δε σε γεμίζει;

Ο έρωτας είναι εκούσια λειτουργία, όχι ακούσια. Έρχεται εκεί που δεν τον περιμένουμε. Έρχεται με τη μορφή ενός ανθρώπου που θα μας κάνει να ξεχάσουμε μέχρι και τ’ όνομά μας. Κι όταν έρθει; Αχ, όταν έρθει θα το καταλάβουμε με τη μία. Θα τον μυρίζουμε παντού. Θα τον βλέπουμε παντού, θα μιλάμε μαζί του, θ’ ανοιγόμαστε στον έρωτα. Θα του λέμε τα πάντα. Θα κάνουμε τα πάντα! Θα είμαστε ερωτευμένοι. Το μυστικό είναι να μείνουμε ερωτευμένοι για πάντα. Ερωτευμένοι όχι συγκεκριμένα με τον άνθρωπο. Ερωτευμένοι με τον έρωτα και τις ιδιότητές του σύμφωνα μ’ αυτά που μας προσφέρει ο άνθρωπος απέναντί μας κι όχι ερωτευμένοι τυχαία με τυχαίους. Δε θέλει μετριότητες ο έρωτας.

Αυτά τα πράγματα δεν είναι κατά παραγγελία λοιπόν και δεν πρέπει να τα αναζητάμε παντού και με όποιον άνθρωπο μπλέξουμε. Θα έρθει και μαζί του θα φέρει την ευτυχία μας. Ας κρατήσουμε λίγο έρωτα λοιπόν για τον άνθρωπο που μαζί του θα πούμε «Ναι, εδώ είμαστε», για τον άνθρωπο που μαζί του θα θέλουμε να μεγαλώσουμε το παιδί μας και να ζήσουμε τη ζωή μας μαζί του. Η ζωή είναι άλλωστε ένα τρένο με πολλά βαγόνια κι επιβάτες. Κάπου όμως εκεί μέσα υπάρχει ο δικός μας επιβάτης κι εμείς; Είμαστε ο τελικός του σταθμός.