«Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Έκφραση παλιά, διαχρονική, με μία αρκετά μεγάλη δόση αλήθειας να εμπεριέχεται μέσα σε αυτήν. Κι αυτό επειδή πολλοί άνθρωποι στο όνομα της συγνώμης, διαπράττουν τέρατα. Ποδοπατούν, πληγώνουν κι εξευτελίζουν. Και μόλις μετανιώσουν για αυτή τους τη συμπεριφορά, πετάνε ένα ξερό «συγγνώμη», και νομίζουν πως ξεμπέρδεψαν. Πιστεύουν πως ο πόνος που σε έκαναν να νιώσεις θα φύγει ως δια μαγείας με εφτά γράμματα.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι δε θα σου ζητήσουν καν συγγνώμη, όσο σκάρτα κι αν σου έχουν συμπεριφερθεί. Κι αυτούς, όμως, πρέπει να τους συγχωρέσεις εσύ μέσα σου για να καταφέρεις να προχωρήσεις και να κάνεις το επόμενο βήμα στις σχέσεις σου, στη ζωή σου. Πρέπει να τους συγχωρέσεις κι ας μη στο έχουν ζητήσει, παρ’ όλο που θα έπρεπε. Και γιατί δεν το κάνουν; Επειδή δε βρίσκουν το λόγο να το κάνουν.
Ναι, δυστυχώς υπάρχει κι αυτή η πάστα ανθρώπων. Είναι εκείνοι που πάντοτε, ό,τι κι αν κάνουν, θα νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Τι σημασία έχει αν σε πλήγωσαν, αν σε έκαναν να κλάψεις, ή ακόμη κι αν εξαιτίας τους δυσκολεύεσαι πια να εμπιστευτείς άλλον άνθρωπο; Καμία απολύτως για αυτούς. Την υπόληψή τους δε θα τη μειώσουν ούτε τα μεθυσμένα σου μηνύματα, ούτε οι αναπάντητες κλήσεις σου. Ούτε στο ελάχιστο.
Εδώ μιλάμε για τέρατα φαινομενικής αυτοπεποίθησης, για ωραιοπάθεια που ξεπερνάει κάθε όριο, αλλά το πιο σημαντικό, για ανθρώπους με καθαρή έλλειψη αυτογνωσίας κι ευθύνης. Είναι άτομα που το μόνο πράγμα που βάζουν πάνω απ’ τον εαυτό τους, είναι οι εφήμερες ανάγκες τους, τις οποίες για να εκπληρώσουν θα κάνουν τα πάντα, θα κυνηγήσουν τα πάντα, θα χρησιμοποιήσουν τα πάντα. Κι ανάμεσα σε αυτά τα πάντα, συμπεριλήφθηκες κι εσύ.
Μην μπεις καν στη διαδικασία να προσπαθήσεις να καταλάβεις γιατί συμπεριφέρθηκαν έτσι σε ‘σένα συγκεκριμένα, γιατί ποτέ σου δεν υπήρξες κάτι συγκεκριμένο για αυτούς, παρά μόνο ένα ακόμα μέσο για την εκπλήρωση ενός απώτερου σκοπού.
Μπορεί να σε ξεγέλασε το αθώο βλέμμα τους, η τρυφερότητα, το ενδιαφέρον που έδειξαν για ‘σένα στην αρχή, αλλά μην ξεχνάς ότι όλο αυτό ήταν ακόμη ένας ρόλος. Ένας ρόλος που πια τον παίζουν καλά κι όσο πληθαίνουν τα θύματά τους στη λίστα τους, άλλο τόσο βελτιώνονται κι οι υποκριτικές τους ικανότητες.
Επίσης, μην αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχουν μέσα τους τέτοιοι άνθρωποι, γιατί η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή. Τίποτα. Είναι συναισθηματικά, ηθικά και πνευματικά κενοί άνθρωποι. Γιατί ανάθεμα κι αν κάποιος που θα έχει έστω και μια στάλα ανθρωπιάς μέσα του, να μπορούσε να συμπεριφερθεί με αυτόν τον τρόπο σε κάποιον, και όχι μόνο να μην είχε τύψεις, όχι μόνο να μη ζητούσε συγγνώμη, αλλά να συνέχιζε το βιολί του, με άλλον παρτενέρ αυτή τη φορά.
Και μετά από όλα αυτά, είναι το πιο λογικό να μην μπορείς να συγχωρέσεις έναν τέτοιον άνθρωπο. Δεν έχεις κάπου να πιαστείς, δεν υπάρχει κάτι καλό. Γιατί, πες μου, πώς μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, ο οποίος δεν πιστεύει καν ότι χρειάζεται συγχώρεση;
Μπορείς. Τον τρόπο θα τον βρεις μόνος σου και θα το κάνεις καθαρά και μόνο για ‘σένα, για την πάρτη σου. Για να νιώθεις εσύ καλά μέσα σου, για να γνωρίσεις αυτό το κάτι καινούριο που πάντα θα σε τρομάζει αλλά και θα σε γοητεύει ταυτόχρονα. Για να αφεθείς, ακόμα κι αν φας τα μούτρα σου.
Μπορεί τα συναισθήματα που έχεις για αυτόν τον άνθρωπο να είναι αλυσίδες πάνω σου, αλλά ξεχνάς ότι στο ένα χέρι κρατάς την κλειδαριά και στο άλλο το κλειδί. Και το κλειδί είναι να τον συγχωρέσεις αυτόν τον άνθρωπο, όσο τρελό κι αν σου ακούγεται. Γιατί όσο προσκολλάς στο παρελθόν, χάνεις το παρόν, και δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο απ’ το τώρα που ζεις, απ’ το σήμερα. Κι ας είναι μέτριο συγκριτικά με στιγμές του παρελθόντος. Πάμε στοίχημα ότι όταν το τωρινό παρόν σου γίνει παρελθόν, θα το εκτιμήσεις όσο εκτιμάς τώρα το παρελθόν σου;
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Μανουσαρίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ειρήνη Μανουσαρίδου
