Υπάρχουν διάφορα είδη οικογενειών. Η παραδοσιακή οικογένεια, η αντισυμβατική, η μοντέρνα. Εμένα πάλι η οικογένεια μου είναι παράξενη. Αυτό το ήξερα ανέκαθεν. Τόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας που πολλές φορές διερωτήθηκα αν όντως είμαστε συγγενείς εξ αίματος.
Τελικά όμως ανακάλυψα πως αυτά τα άτομα είναι οι φίλοι μου. Οι πραγματικοί μου φίλοι. Αυτοί που σου στέκονται στα δύσκολα και δεν την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Αυτοί που παίζουν καταλυτικό ρόλο σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής σου και τραβάνε έξω από τα σκατά χωρίς να τους νοιάζει αν λερωθούνε κι αυτοί λίγο στην προσπάθειά τους να σε βοηθήσουν. Η δικιά μου οικογένεια λειτουργεί για εμένα όπως ο Κρυπτονίτης για τον σούπερμαν. Μου δίνει δύναμη, που χωρίς αυτούς δε θα την είχα.
Κάθε οικογένεια –είμαι σίγουρη και η δικιά σου– έχει ένα μαύρο πρόβατο. Κάποιον που πήρε τη λάθος στροφή. Μπορεί ο λόγος να είναι μια αποτυχημένη σχέση, μπορεί να είναι η απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου. Ο λόγος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως το άτομο αυτό χρειάζεται στήριξη και καθοδήγηση για να επανέλθει στο σωστό δρόμο.
Σε κάποιες οικογένειες όπως και στην δικιά μου, ο ρόλος του μαύρου προβάτου είναι περιστροφικός. Μέχρι να μπει κάποιος στο σωστό δρόμο, εκτροχιάζεται άλλος. Και σαν βρεθείς σε τέτοια θέση, δεν είναι εύκολο να ζητήσεις βοήθεια. Για αυτό και δεν το κάνεις. Οι πράξεις σου μόνο, δείχνουν την έκκληση σου για βοήθεια. Κι οι άλλοι πρέπει να καταλάβουν. Και θα είσαι τυχερός αν έχεις ανθρώπους που μπορούν να σε διαβάσουν τόσο καλά ώστε να δουν τα κρυπτογραφημένα μηνύματα σου, το σήμα SOS που εκπέμπεις.
Πριν από καιρό έφτασε και η δική μου η σειρά. Για διάφορους λόγους άρχισα σιγά-σιγά να παρεκκλίνω της πορείας μου και προτού το καταλάβω βρέθηκα σε σκοτεινά μονοπάτια. Κι εκεί που θα περίμενες πως το ρόλο του συστήματος πλοήγησης μου, θα έπαιζαν οι φίλοι μου, προς μεγάλη μου έκπληξη, τελικά δεν το έκαναν. Αντίθετα συνέχισαν ακάθεκτοι την ανοδική τους πορεία χωρίς να ρίξουν ένα βλέμμα έστω σε ‘μένα που έμενα πίσω. Το κενό μεταξύ μας τόσο, που στο τέλος χαθήκαμε. Και έτσι βρέθηκα ξαφνικά μόνη μου να ψάχνω τη στροφή στο δρόμο, που θα με επανέφερε στο σωστό.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν πως η βοήθεια αυτή που τόσο χρειαζόμουν θα ερχόταν από την οικογένειά μου. Αν και στην αρχή ήμουν ακατάδεχτη, αυτοί επέμειναν. Και χωρίς αυτούς δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα. Απλά λυπάμαι που έπρεπε να χρειαστώ τη βοήθεια τους για να τους εκτιμήσω και να καταλάβω πόσο σημαντικοί είναι. Δεν περίμενα πως θα μπορούσαν να με διαβάσουν, να ξέρουν τον τρόπο. Εγώ και δεν ήξερα τον τρόπο, πώς τον ήξεραν αυτοί;
Γι’ αυτό και τους χρωστώ ένα τεράστιο ευχαριστώ. Που σε ρόλο γελωτοποιού με έκαναν να γελάσω όταν το μόνο που ήθελα, ήταν να κλάψω. Που με ανέχτηκαν όταν ήμουν ανυπόφορη. Που μου έδειξαν πως υπάρχει ακόμα χρώμα γύρο μου, όταν το μόνο που έβλεπα ήταν μαύρο και στην καλύτερη των περιπτώσεων γκρι.
Για τις ατέλειωτες συζητήσεις μας που μάλλον δικοί μου μονόλογοι ήταν. Που με δέχονται όπως είμαι χωρίς επικρίσεις. Που με στηρίζουν πλέον σε κάθε μου απόφαση, ακόμα κι αν δε συμφωνούν. Που με κάνουν να νιώθω όμορφα, ακόμα και όταν νιώθω άσχημα. Που σταθήκανε πιο φίλοι απ’ τους φίλους μου.
Με τη δική τους βοήθεια κι επιμονή έφτασα εδώ που είμαι σήμερα. Καλύτερα και από πριν! Τώρα τη σκυτάλη δυστυχώς την πήρε άλλος . Και θα ήθελα να του πω, πως ότι και αν έγινε στο παρελθόν, μπορεί να το αφήσει πίσω του. Πως δεν πειράζει κι αν τον έφτυσαν κάποιοι, το ίδιο φτύσιμο το έζησα εγώ και πονάει. Τώρα ήρθε η δική μου σειρά να είμαι εκεί για αυτόν όπως ήτανε και αυτός για ‘μένα, δεν ξέχασα! Αντίθετα θα είμαι για πάντα ευγνώμων.
Όλοι αγαπάμε την οικογένεια μας, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Ο κάθε ένας με το δικό του τρόπο. Για κοίταξε τους, όμως, λίγο καλύτερα. Μην τους παίρνεις για δεδομένο, ίσως να μπορούν να σου δώσουν περισσότερα απ’ όσα νομίζεις. Ίσως να προσπαθούν και να μην τους αφήνεις. Ίσως να σου απλώνουν είδη το χέρι και να μην το βλέπεις.
Μην τους περιορίζεις με τον τοίχο που άθελα σου χτίζεις μεταξύ σας. Γιατί να ξέρεις πως σαν βρεθείς σε θέση δύσκολη, θα είναι εκεί. Η αγάπη τους είναι ανιδιοτελής, δεν ψάχνει ανταλλάγματα. Δεν υποκινείται από συμφέρον ή προσωπικό όφελος. Είναι αγνή αγάπη. Μην αφήσεις τη μοναξιά να σου χτυπήσει την πόρτα, άνοιξε την πρώτα στην οικογένειά σου κι άσε τους να μπουν με όλα αυτά που έχουν να σου προσφέρουν.
Λένε πως οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε. Ε λοιπόν, εμένα η οικογένεια μου είναι οι φίλοι μου, κι αν είχα να επιλέξω, πάλι αυτήν θα διάλεγα! Εσύ θα την άλλαζες;
Στον Μιχάλη, στη Μαρία, στον Κυριάκο, στον Γιώργο και στον Μαρίνο.
Επιμέλεια Κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ιωάννου
