Πάντα είχα στο νου μου το χειμώνα σαν μοναχική εποχή. Έλεγα και ξαναέλεγα ότι ο χειμώνας είναι για έναν.
Μετά πάλι σκέφτηκα ότι είναι εποχή για ποιητές και αλήτες. Αυτοί επιβιώνουν.
Είτε με ποιήματα, είτε με μεταμεσονύχτιες περιπλανήσεις στο κρύο κέντρο της πόλης. Σκεπτόμενοι ή χαμένοι.
Μου φαίνεται σκληρός και ρεαλιστής ο χειμώνας. Σαν τον χρόνο. Μ’ αρέσει αυτή η εποχή. Βγάζει στη φόρα όλα τα εσκαμμένα αθέλητα.
Δεν χαμπαριάζει από ρομαντισμούς και ροζ σύννεφα. Και τα Χριστούγεννα; θα με ρωτήσετε.
Τα Χριστούγεννα όμορφα και ονειρικά, είναι για μένα η ύστατη προσπάθεια του ανθρώπου να μην βιώσει τόσο έντονα την παγωνιά. Φωτάκια παντού, τραγούδια και παιδικά χαμόγελα.
Ναι. Είναι όμορφα τα Χριστούγεννα, όμως λίγο ψεύτικος πια ο εορτασμός τους.
Η εποχή αυτή είναι εποχή κρύου, κομμένων ανασών και τζακιού. Τον αγαπώ το χειμώνα γιατί μου δίνει την ευκαιρία να ανάψω το τζάκι.
Είναι λύτρωση εκείνη η στιγμή που τα μάτια μου καίνε από την πολύ ώρα που χαζεύω τις φλόγες. Όταν ήμουν μικρότερη, θυμάμαι τη μάνα μου να μου φωνάζει γιατί εκστασιαζόμουν τόσο από την μαγεία της φωτιάς που κόντευα να γίνω ένα με τα ξύλα που καίγονταν.
Είναι και πολύχρωμος ο χειμώνας. Ασημένιος και πορτοκαλί.
Ασημένιος, από τους βρεγμένους δρόμους και τα γκρι σύννεφα. Πορτοκαλί από τα φώτα στην Αθήνα το βράδυ.
Γοητευτικός είναι ο χειμώνας, όχι όμορφος. Ίσα ίσα, η δόση ασχήμιας του είναι αυτή που σε τραβάει.
Τότε θυμόμαστε πάλι την ανθρώπινη φύση μας. Σοκάρεσαι από την δυστυχία στα φανάρια, βγάζεις το χέρι έξω από το παράθυρο να δώσεις λίγα ψιλά, λίγες μέρες ακόμη. Ο χειμώνας είναι η καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα ή μάλλον για την ανθρωπιά.
Και για να μην είμαι τόσο απόλυτη, ναι, υπάρχουν πού και πού κάποιοι έρωτες. Έρωτες αληθινοί που αντέχουν στο κρύο, και μπορεί να είναι ακόμη και συνέχειες του καλοκαιριού.
Είναι έρωτες που δεν μπορείς να βάλεις στην άκρη, ίσως παράνομοι, ίσως νόμιμοι, σε καμία περίπτωση εύκολοι. Είναι εκείνοι οι έρωτες που δεν σε ενδιαφέρει το κρύο, ούτε η βροχή, ούτε το χαλάζι.
Μπορεί το καλοκαίρι να έχει τη φήμη της τρέλας και της παρόρμησης. Ο χειμώνας όμως έχει την ίντριγκα, το σκοτάδι και κατά συνέπεια το πάθος.
«Μην πιείς άλλο, όχι θα πιώ, δεν μ `αγαπάς, φύγε, έλα πάλι πίσω, σε θέλω, χωρίζω». και πάλι από την αρχή. Ο χειμώνας επαναπροσδιορίζει τα πάντα και είτε τον λατρεύεις, είτε τον μισείς. Γιατί λέει αλήθειες.
Εδώ φαίνεται πόσο αγαπάς την συντροφιά σου που σε περιμένει, το σπίτι σου που το ζεις περισσότερο, τη δουλειά σου που κάθε μέρα πηγαίνεις και εντέλει τον εαυτό σου τον ίδιο που τώρα τον γνωρίζεις καλύτερα από ποτέ.
Καταλήγω τελικά ότι ο χειμώνας είναι εποχή ερωτική και συνάμα μοναχική.
Μπερδεύεται ο άνθρωπος, δεν ξέρει τι να πρώτο κάνει, ενδοσκόπηση ή πλήρες δόσιμο. Δεν είναι όμορφος ο χειμώνας, γοητευτικός είναι.
Κρύο, φανάρια, μεθύσια και καταστροφή.
Συντάκτης: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου
