10 αλήθειες που δεν παραδεχόμαστε ούτε στον εαυτό μας

Οι μεγαλύτερες αλήθειες κι οι ομορφότερες ιστορίες λέγονται μετά τα μεσάνυχτα. Καθισμένη όλη η παρέα σε μία βεράντα με κοντομάνικα και σορτσάκια, μπίρες ή ό, τι τραβάει η όρεξή μας στο χέρι και χαχανητά ν’ ακούγονται παντού. Υπάρχουν, όμως, κάποια πράγματα που διστάζουμε να παραδεχτούμε ακόμη και τότε, ακόμη και μπροστά στους ανθρώπους που γνωρίζουν τον πιο ανεπρόκοπο εαυτό μας.

1. Προσθήκη στο καλάθι 

Διαβάστε, να γελάσετε. Χθες η κολλητή μου με ρώτησε αν ξέρω κανένα καλό σάιτ για να δει μαγιό. Το ‘παιξα ανήξερη, της θύμισα ότι ακόμα δεν έφυγε ο Απρίλης -μπορεί να το ξέχασε κι αυτή η καημένη-  και την κορόιδεψα κι από πάνω για να είμαι καλυμμένη. Μη σας τα πολυλογώ, εγώ έχω ήδη παραγγείλει! Μετά ακολουθεί το γνωστό «Όχι, παλιό είναι ρε, το είχα!». Πειστήκατε;

2. «Δεν τον ξεπέρασες ποτέ, σε ό, τι ζητούσε έλεγες ναι!».

Ούτε στον εαυτό μας δεν τα παραδεχόμαστε αυτά τα πράγματα, θα τα παραδεχτούμε στους κολλητούς μας; Γιατί, για να μας σκοτώσουν; Τα πισωγυρίσματα είναι του έξω από δω, παιδιά. Δε σε αφήνουν να χαρείς, σε κάνουν να μελαγχολείς κι ακόμα είμαστε μπουμπούκια για να σκάμε! Όχι ότι είναι καλύτερο να κρύβουμε συνεχώς πράγματα κάτω απ’ το χαλί, αλλά «να ‘χαμε να λέγαμε, να ‘χαμε να πούμε» που λέει κι ένας παλιός μου γνώριμος όταν ζορίζουν οι καταστάσεις. Ούτε ο ίδιος καταλαβαίνει τι εννοεί.

3. «Δε θυμάμαι»: αποθήκευση επαφής.

Πολύτιμη συμβουλή, γιατί η δική μου παρέα με πέθανε στο χάζι τη μέρα που το εξομολογήθηκα -τι το ‘θελα, καλέ; Μερικοί άνθρωποι δεν είμαστε καλοί στο να συγκρατούμε ονόματα, ημερομηνίες κι άλλα τέτοια σπαστικά. Όσοι θυμάστε μέχρι και την ώρα γέννησης των σημαντικών σας μας θεωρείτε χαζούς και σας μισώ -να το ξέρετε. Γνωρίζουμε, λοιπόν, έναν άνθρωπο και τι μας είπε το όνομά του, τι δεν μας το είπε το ίδιο πράγμα κάνει για μας. Το πιο γελοίο απ’ όλα είναι ότι μπορεί να μας ενδιαφέρει κιόλας και να μην έχουμε συγκρατήσει ούτε το βασικότερο. Το λες και κουσούρι, ε;

4. Πάλι τρως;

Στις φιλικές εξόδους το παίζουμε ιστορία και τρώμε σαν τα ποντικάκια. «Κάνω διατροφή, μη με πιέζετε!». Ναι, μας τα ‘παν κι άλλοι. Εάν μας έβλεπαν οι κολλητοί πώς τρυπώνουμε στην κουζίνα τα βράδια και με τι μυστικοπάθεια ανοίγουμε ψυγεία και ντουλάπια θ’ έχαναν τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Εμείς προς το παρόν δε χάνουμε, μονάχα βάζουμε· κιλά! Αυτό όχι μόνο δεν το παραδέχεσαι αλλά κοροϊδεύεις κι όσους το κάνουν λέγοντας «μα, καλά ποιος χάνει τον ύπνο του για να φάει;». Εγώ, πάντως, ξέρω μερικούς.

5. «Μην αγχώνεσαι!».

Δεν ξέρω για σας, αλλά προσωπικά το παίζω κουλ και φουλ αισιόδοξη στα περισσότερα «δύσκολα» θέματα που προκύπτουν στη ζωή μου. Ε, δεν είμαι! Ωχ, σας αφήνω τώρα γιατί μου ήρθε ειδοποίηση για κολλητό- Skype και πρέπει ν’ αλλάξω μουντ. Εγώ τίποτα δεν παραδέχομαι αλλά με καταλαβαίνουν απ’ τα μάτια, λένε. Κι εσάς; Έλα, Παναγία μου!

6. Σνομπ του κερατά.

Το «γιατί μας γράφεις όλη την ώρα και δεν απαντάς στα μηνύματα» το ‘χω ακούσει πιο πολλές φορές απ’ το όνομά μου -ξέρω ότι είμαστε αρκετοί. Παιδιά, χαλαρώστε. Σας δουλεύουμε κανονικότατα, αλλά δε μας πάει η καρδιά να σας το παραδεχτούμε. Τι να πούμε στον κολλητό μας, δηλαδή; Βαριόμουν ν’ απλώσω το χέρι μου και να πιάσω το κινητό γιατί ήξερα ότι δε θες κάτι σημαντικό; Σας αγαπάμε, αυτό κρατήστε!

7. Αφού, δεν το σηκώνεις το ρημάδι!

Για να παραδεχτείς μπροστά στην παρέα και μέσα στο κέφι ότι ζαλίζεσαι και βλέπεις αστεράκια -λογικό με τόσα ποτήρια- δύσκολα τα πράγματα. Αυτό το «στα λέγαμε!» στο λαιμό μάς κάθεται και προκειμένου να μην το ακούσουμε είμαστε ικανοί να στήσουμε την ωραιότερη παράσταση που ‘χεις δει ποτέ. «Καλά είμαι, ρε. Φτιάχτηκα!». Αν δεις την υπόλοιπη παρέα ν’ ανταλλάζει μυστικά στο αφτί και να σε κοιτάζει ύποπτα, τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς. Τώρα θα μου πεις πώς να τρέξεις αφού ζαλίζεσαι. Ε, ας μην έπινες ρε παιδί μου κι εσύ!

8. Νωρίς- νωρίς, ε;

Δεν ξέρω γιατί αυθόρμητα φωνάζουμε «όχι» και απλά δεν παραδεχόμαστε ότι η αγαπημένη μας ώρα να ξυπνάμε είναι λίγο πριν το μεσημεριανό. Βέβαια, αν έχεις την τσιρίδα του κολλητού στο αφτί, ο οποίος σε παίρνει τηλέφωνο και ωρύεται επειδή θα πέθαινε να βρισκόταν στη θέση σου και δεν μπορεί, σε καταλαβαίνω και συμπάσχω. «Όχι ρε, δεν κοιμόμουν!». Τι να πούμε, δηλαδή; «Έλα, έβλεπα σειρές μέχρι το ξημέρωμα και ξεράθηκα όταν εσύ έπρεπε να ξυπνήσεις»;

9. «Ποιος ακούει αυτά τα σκουπίδια;».

Ποια; Αυτά τα ακαταλαβίστικα τραγουδάκια που -το ομολογώ- είναι υπέροχα όταν χτυπιόμαστε όλοι μαζί στα κλαμπ; Δεν κάνω τα ακατανόμαστα «στους λαϊκούς» όπως λέει κι ένα άσμα, σε καμία περίπτωση και λιώνω για κάποιους διαλεχτούς όπως -είμαι σίγουρη- κι εσείς αλλά δεν ξινίζω κιόλας αν παίξει κάνα «σκουπιδάκι» το Σαββατόβραδο. Τώρα, αν οι κολλητοί ανήκουν στην κατηγορία των τύπων που τα σιχαίνονται θα τσακωθείτε λίγο αλλά και πάλι φίλοι θα ‘στε, ε; Βασικά, άστο. Κάνε πως δε σ’ αρέσουν ούτε και σένα!

10. «Νύχτα μου είσαι για έναν άντρα που δε θα ξεχάσει ποτέ κανείς;».

Εντάξει, ποιανού οι ερωτικές περιπέτειες είναι μία προς μία ανεπανάληπτες, αξέχαστες, φανταστικές κι άλλα τέτοια; Το θέμα είναι πώς παραδέχεσαι τις -ας μην γράψω χάλια- πιο μέτριες; Πέφτει ο εγωισμός σου τόσο χαμηλά ή είσαι σαν εμάς; «Άντε, πες! Πώς πήγε;» κι εσύ θέλεις ν’ αλλάξεις παρέα επιτόπου. «Θα σας πάρω μετά, δεν έχω μπαταρία!». Βρε, από ποιους θα κρυφτείς, απ’ τα κολλητάρια σου;

Αφιερωμένο σ’ εκείνους που μας υπομένουν.