Πάντα ήμουν περίεργη με τους ανθρώπους και τα αισθήματά τους μα κυρίως με την αναισθησία τους και την ευκολία τους για κάποια πράγματα. Το μεγαλύτερο ερώτημά μου ήταν αυτό πάντα ένα: Πώς κάποιοι άνθρωποι μπορούν και ξεγράφουν άτομα απ’ τη ζωή και την καρδιά τους με τέτοια ευκολία;
Πώς είναι, βρε παιδάκι μου, δυνατόν να πατάνε απλά ένα delete κι όλα μέλι-γάλα; Λες και δεν υπήρξαν ποτέ στη ζωή τους, στην καθημερινότητά τους, έστω; Είμαστε περίεργα όντα, μου απαντούσα, αλλά αυτή η απάντησή μου ποτέ δε με κάλυψε! Τι είναι οι άνθρωποι; Φωτογραφίες στον υπολογιστή που πιάνουν πολλή μνήμη και τις διαγράφουμε για να κάνουμε χώρο να κατεβάσουμε το νέο βιντεοπαιχνίδι; Έλα Παναγία μου!
Έχουμε μάθει να ζούμε για την πάρτη μας, δεν μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε μια μικρή σκέψη για τα αισθήματα του άλλου. Συχνά σε παρέες ακούω: «Δεν της μιλάω πια, γιατί έχει αλλάξει και δεν είναι πια αυτή που είχα γνωρίσει». Ναι, και; Η φίλη σου άλλαξε κι έφυγε απ’ τα όρια των δικών σου κανόνων, κάποτε όμως σου χάρισε κάποιες στιγμές, περάσατε μαζί καταστάσεις είτε εύκολες είτε δύσκολες κι ήταν εκεί, μοιραστήκατε ένα μυστικό ή ακόμα και μια ζαβολιά.
Πολλές φορές αφήνουμε κι εμείς κάποια πράγματα να αλλάξουν, όπως για παράδειγμα με μια φίλη που την παραμελήσαμε για κάποιο λόγο κι αυτή άλλαξε. Δεν ήμασταν εκεί να πούμε τη γνώμη μας άρα δεν είναι όλο το μερίδιο της ευθύνης δικό της. Αλλά όχι, εγώ δεν την κάνω πια παρέα, λες κι είμαστε πρώτη δημοτικού, που μακάρι να ήμασταν δηλαδή, γιατί τα παιδιά έχουν συναισθήματα κι αγνή καρδούλα. Λένε «Συγνώμη, θέλεις να ξαναγίνουμε φίλοι;». Οι μεγάλοι ποτέ. Έχουμε, βλέπεις, κι έναν ακλόνητο εγωισμό. Όποτε προτιμάμε τον εύκολο τρόπο, αυτόν της διαγραφής.
Ύστερα υπάρχουν κι οι σχέσεις οι ερωτικές, εκεί να δεις γέλια, δικέ μου. Εχθές αραδιάζαμε ο ένας στον άλλον ένα σωρό γλυκόλογα και σήμερα το εν λόγω λιονταράκι μας φοβηθήκαμε μη μας φάει και το διώχνουμε. Λέμε, λέμε και μετά δε θυμόμαστε τίποτα, περνάμε τους ανθρώπους από δοκιμασίες για να δούμε αν πληρούν τις προϋποθέσεις μας κι ανάλογα κρίνουμε. Αν μας δώσει ένα τριαντάφυλλο, εμείς θα κοιτάξουμε τα αγκάθια κι αυτός είναι εννοείται λόγος για διαγραφή απ’ τη λίστα μας, ποσό γελοίο μοιάζει, ε;
Μα πραγματικά ας βρεθεί ένας να μου εξηγήσει πώς ξεγράφουν έτσι οι άνθρωποι; Θα προτιμούσα να μου εξηγήσει κάποιος που έχει εμπειρία πάνω στο θέμα, μπας και καταφέρουν τα επιχειρήματά του να με πείσουν! Πράγμα αδύνατον, αλλά ας γίνει μια προσπάθεια!
Με έναν άνθρωπο που έχεις μοιραστεί μια αγκαλιά, το λιγότερο που μπορείς να κανείς είναι να τον σέβεσαι, κι όχι να τον ξεγράφεις. Δεν θέλεις πια να του απευθύνεις τον λόγο; Δικαίωμά σου, αλλά να εκτιμάς και να μην ξεχνάς τι σου έχει προσφέρει.
Έτσι μπορείς να επιτρέψεις στον ατρόμητο εαυτό σου να ξεστομίσει τουλάχιστον ένα «γεια σου» αν τύχει και συναντηθείτε. Μάθαμε να το παίζουμε υπεράνω και ξεχάσαμε να αγαπάμε, να εκτιμάμε και να είμαστε πάνω απ’ όλα άνθρωποι.
Επιμέλεια Κειμένου Ευγενίας Ζουμπεράκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευγενία Ζουμπεράκη
