Έβαλε κρύο για τα καλά. Ακόμη και εδώ, στον Πειραιά.
Το Φθινόπωρο έδωσε τη θέση του στο Χειμώνα. Έχουμε μπει για τα καλά στην εποχή της Jazz.
Jazz, βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, καφέδες σε ζεστά, γουστόζικα μαγαζάκια, αναζήτηση νέων γνωριμιών. Μακρυμάνικες μπλούζες, φούτερ και μπουφανάκια. Και φυσικά τεμπέλικη, σχεδόν κυριακάτικη διάθεση εν αναμονή των Χριστουγέννων.
Χαλαρές καταστάσεις, καλές προοπτικές για το μέλλον, ησυχία.
Οι χωρισμένοι ξαναμπαίνουν επιτέλους δειλά-δειλά σε flirting mood. Ή μήπως όχι;
Είμαστε πολύ ξεροκέφαλοι εμείς οι άνθρωποι. Δε λέμε να καταλάβουμε ότι κάτι έχει τελειώσει οριστικά. Γαντζωνόμαστε σε καταστάσεις και δε θέλουμε να ξεκολλήσουμε με τίποτα.
Συνεχίζουμε να ζούμε τα ηλίθια όνειρά μας, προσπαθώντας να αγνοήσουμε επιδεικτικά ότι η πραγματικότητα δεν έχει καμία επαφή πλέον με αυτά.
Στην αρχή τα όνειρα και η πραγματικότητα έχουν ένα κοινό σημείο. Έχεις ένα μπούσουλα, λες θα τον ακολουθήσω και θα βρω την ευτυχία. Και οι δύο το λέτε αυτό. Ερωτεύεστε, δενόσαστε, ερωτεύεστε λίγο ακόμα. Σιγά σιγά το όνειρο και η πραγματικότητα αρχίζουν να διαχωρίζονται.
Στο κεφάλι σου έπρεπε να γίνει αυτό. «Αυτό» θα σε έκανε ευτυχισμένο. Γιατί έγινε το άλλο;
Στα πρώτα σημάδια αυτού του φαινομένου πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς. Εσύ, μόνος σου. Είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Ούτε φίλοι, ούτε συγγενείς, ούτε άγνωστοι, ούτε αυθεντίες. Εσύ και μόνο εσύ. Πόσο μεγάλη είναι η διαφοροποίηση; Πόσο πολύ αποκλίνω από τα όνειρά μου; Φταίω εγώ, φταίει το άλλο άτομο, δε φταίει κανείς μας;
Το επόμενο βήμα είναι να πάρεις μια απόφαση.
Θα το παλέψεις κι άλλο να γυρίσεις στο μονοπάτι των ονείρων σου ή θα παραδεχτείς την ήττα σου και θα αποχωρήσεις πριν να είναι πολύ αργά; Γιατί πάντα επιλέγεις το πρώτο και όχι το δεύτερο; Όσων χρονών κι αν είσαι, όσες φορές κι αν έχεις φάει τα μούτρα σου, επιμένεις πεισματικά να διαλέγεις το πρώτο… Τόσο δύσκολο σου είναι να πεις ότι έχασες;
Γιατί έχασες, αδερφέ, πάει τέλειωσε. Game over. Αποδέξου το. Δεν έχει νόημα να το παλεύεις άλλο. Και, διάολε, δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. Υπάρχει κι άλλος ένας άνθρωπος από την άλλη πλευρά. Σαν κι εσένα ακριβώς είναι, ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνεις. Τα ίδια όνειρα έχετε, τις ίδιες ανασφάλειες, τους ίδιους προβληματισμούς.
Και οι δύο το μόνο που δηλώνετε ότι θέλετε, είναι έναν άνθρωπο να σας καταλάβει, να σας νιώσει, να σας αγαπήσει ίσως. Ένα μήνυμα το πρωΐ όταν ξυπνάτε κι ένα πριν κοιμηθείτε. Μια «καλημέρα» και μια «καληνύχτα» μόνο, τόσο απλά τα πράγματα. Όμως τα κάνετε σύνθετα.
Το δοκιμάσατε, δε σας βγήκε. Αφήστε το να φύγει…
Η προσαρμογή είναι πολύ δύσκολη. Απαιτεί άπειρες αρετές που δε διαθέτει ο καθένας μας. Βασικά δε διαθέτει κανείς μας.
Ακόμη και μετά από μήνες, που δηλώνεις «καθαρός», μπορεί να ξανακυλήσεις.
Να την/τον ψάξεις, να στείλεις, να την/τον αναζητήσεις. Ίσως και να σταθείς τυχερός. Αυτό είναι δικό σου θέμα. Το κύριο θέμα όμως είναι, αν δεν το κάνεις αυτό, είσαι έτοιμος να προχωρήσεις; Κι αν ναι πότε;
Τι είναι προτιμότερο, να περιμένεις μέχρι να νιώσεις τελείως έτοιμος ή να αρχίσεις να ψάχνεσαι και να νιώσεις έτοιμος στην πορεία;
Ποιο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για σένα, η μοναξιά ή το να αποφύγεις να πληγώσεις κάποιον άλλον άνθρωπο; Όπως λέει κι ο Ted στο «How I Met Your Mother», «Everyone’s got some baggage».
Εσύ έχεις τα δικά σου, ο άλλος έχει τα δικά του και αλληλοφορτώνεστε. Αν ο άλλος όμως σε βλέπει σοβαρά και θέλει να είσαι εκεί γι’ αυτόν, τι κάνεις; Περιμένεις να «νιώσεις καλά» και χάνεις ευκαιρίες για χάρη της/του πρώην; Ή μπαίνεις με τα μούτρα σε κάτι που στην πορεία ίσως αποφασίσεις ότι δε σε γεμίζει και το διαλύεις άδοξα, έχοντας κουράσει κι επιβαρύνει το άλλο άτομο χωρίς λόγο;
Οι σχέσεις, βεβαίως βεβαίως είναι για να περνάμε καλά και να νιώθουμε όμορφα, ούτε να καταπιεζόμαστε, ούτε να αγχωνόμαστε για το καθετί.
Το’ χω δηλώσει περήφανα άπειρες φορές και σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις.
Τα προβλήματα όμως ξεκινάνε με τη διαπίστωση ότι δεν είναι και οι δύο στο ίδιο σημείο. Ο ένας έχει ενθουσιαστεί, έχει ερωτευτεί, κάνει σχέδια για το μέλλον. Κι ο άλλος; Ο άλλος κάνει σχέδια για το παρελθόν. Και όσο πιο καλός, ενδιαφέρον, σοβαρός κι αξιοπρεπής είναι ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, τόσο μεγαλύτερο το δίλημμα, τόσο πιο δύσκολη η απόφαση.
«Μήπως αυτή είναι η ευκαιρία μου για μια καινούρια αρχή; Είμαι όμως έτοιμος να αφεθώ σε μια καινούρια σχέση; Κι αν, λέμε τώρα, το παρελθόν ξαναγυρίσει;»
Δε θα ξαναγυρίσει, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά είσαι και λίγο μαλάκας μέσα σε όλα τα άλλα. Μαλάκας, ονειροπόλος, ρομαντικός, αλλά κυρίως μαλάκας.
Σκέφτεσαι λίγο πριν κοιμηθείς ότι την επόμενη μέρα θα έρθει το παρελθόν στα πόδια σου. Θα σου ζητήσει συγγνώμη, θα σου πει ότι σ’ αγαπάει, ότι θέλει να είστε και πάλι μαζί. Και την καινούρια σου κατάκτηση τι την κάνεις σε αυτήν την περίπτωση, κύριε Μαλάκα;
Θα έχεις τους όρχεις να πεις «όχι» στο παρελθόν για χάρη του παρόντος ή θα υποκύψεις για μια ακόμη φορά, πληγώνοντας κι άλλους ανθρώπους για να πραγματοποιήσεις τα «όνειρά» σου;
Χειμώνιασε… Είναι καιρός να ξεκολλήσεις.
Συντάκτης: Γιώργος Πατούλης
