Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων, αυτοί που είναι μανιακοί με την καθαριότητα κι αυτοί που το σπίτι τους είναι «μπουρδέλο». Οι δεύτεροι είναι τύποι χαλαροί, χωρίς ιδιαίτερο άγχος για το τι συμβαίνει γύρω τους. Γουστάρουν ν’ ανοίγουν την πόρτα και να μπαίνουν στο «χάος». Εντάξει δε μιλάμε και για οχτώ κιλά σκόνη και μια στοίβα άπλυτα, αλλά για πιο νορμάλ καταστάσεις. Η ακαταστασία είναι μέρος της ζωής τους, κομμάτι του εαυτού τους. Προσπάθησαν να το διορθώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν και μάλλον δεν πρόκειται ν’ αλλάξει ποτέ αυτό.
Καταρχάς, δείχνει αυθορμητισμό κι αίσθηση άνεσης. Τεμπελιά, θα σκεφτεί κάποιος. Τεμπελιά είναι αν δε γύρισες μόλις από μαραθώνιους δουλειάς και συγκρατημένων νεύρων. Κι ακόμη και να περιλαμβάνει την όποια τεμπελιά, επιτέλους εδώ είναι δικαίωμά σου γιατί δεν υπάρχει έλεγχος στο δικαίωμα στην ανεμελιά και την ξεκούραση. Τώρα είναι η στιγμή χαλάρωσης, χωρίς κανόνες, η στιγμή ηρεμίας και γαλήνης στο σπίτι, όπως τ’ απολαμβάνεις εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να σε γλυκοκοιτάζει το κρεβάτι σου, να σου κάνει αγκαλίτσες ο καναπές ή να σου ψιθυρίζει το φαγητό απ’ την κουζίνα. Ε τότε, τα ρούχα μπορούν να περιμένουν.
Μπορεί για έναν τυχαίο παρατηρητή να δείχνει εικόνα ακαταστασίας, αλλά δεν είναι μια τυχαία ακαταστασία. Είναι η δημιουργία προσωπικού χώρου, μια ζεστασιά κι οικειότητα που μόνο μια τέτοια απόλυτη άνεση σ’ ένα χώρο μπορεί να προσφέρει. Τα πεσμένα ρούχα υποδηλώνουν φωλιά, όχι φωλίτσα, δε μιλάμε για ερωτικά μέλια εδώ. Μιλάμε για το σπιτικό, το δικό σου χώρο, τη βάση σου. Τάξη μέσα στο χάος, γιατί είναι δικό σου χάος. Υπακούει το δικό σου πρόγραμμα και περιμένει τη δική σου διάθεση, χωρίς να κρίνει ή να πιέζει.
Υπάρχει αρκετή πίεση στη δουλειά, αρκετό ξενέρωμα κι εκνευρισμός στο πατρικό. Εδώ θα κινηθούν όλα όπως και όποτε θελήσεις. Στον προσωπικό σου χώρο μπορεί να ‘ναι όλα γυρισμένα ανάποδα και πολύ απλά να μη σε νοιάζει. Όταν, δε, είναι να βγεις έξω ή να πας σε κανένα ραντεβού, η βόμβα δεν πιάνει μία μπροστά σου. Στο κρεβάτι έχει ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος. Φυσικά δε λείπει από κανένα δωμάτιο αυτό το βοηθητικό καρεκλάκι-τραπεζάκι, όπου τα ρούχα απ’ το κρεβάτι μεταφέρονται αυτόματα εκεί. Κάπου πρέπει και να κοιμηθείς.
Δεν υφίσταται να γυρνάς σπίτι ειδικά από βραδινές εξόδους και να κάθεσαι να διπλώνεις ρούχα, να τακτοποιείς τσάντες. Τα κάνεις όλα ένα κουβαράκι και τα πετάς στο πάτωμα. Την άλλη μέρα μπορεί να τα χρειαστείς ξανά. Γιατί να παιδεύεσαι; Και φυσικά, πολλές φορές, γνωρίζεις καλύτερα πού είναι οι κάλτσες που ψάχνεις, όταν είναι πίσω απ’ το πόδι του καναπέ, παρά όταν είναι συμμαζεμένες και διπλωμένες και για κάποιο λόγο άφαντες. Διότι μέσα σ’ αυτό το χαμό βρίσκεις πάντα αυτό που θες και ξέρεις και πού ακριβώς είναι.
Γουστάρεις να ζεις μ’ αυτόν τον τρόπο και δε θες να τ’ αλλάξεις αυτό. Άλλωστε, έχεις συνηθίσει πλέον όλο αυτό τ’ αχούρι. Έχετε γίνει ένα με τα τσαλακωμένα σκεπάσματα, που δεν έχεις διπλώσει ποτέ, με το γνωστό σκεπτικό ότι το βράδυ θα ξαναχαλάσουν. Η επιλογή είναι δική σου και κανείς δε θα σου επιβάλει τι θα κάνεις σπίτι σου. Αλλά να βάζουμε και καμιά σκούπα πού και πού.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Μαλλιάσα: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Αγγελική Μαλλιάσα
