Οι καλοκαιρινοί έρωτες ανέκαθεν παρέμεναν ένα μυστήριο για τους περισσότερους. Με τα ερωτηματικά να τους ακολουθούν και το πέπλο του ρίσκου να τους καλύπτει, ποτέ δεν κατάλαβες αν επρόκειτο για κάτι που θα κρατήσει ή απλώς για μια περιπέτεια με φόντο το αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Σίγουρα σου έδωσε ανάσα. Σίγουρα ακόμη ανατριχιάζεις στη θύμηση του προσώπου που έκανε το καλοκαίρι σου να μη μοιάζει με κανένα προηγούμενο. Και τι δε θα ‘δινες για να επιστρέψεις εκεί στην ίδια παραλία, να είστε πλάι-πλάι, κι ας μην είχατε κάτι να πείτε. Θα απαρνιόσουν κάθε σου επιθυμία για να βάλεις στο replay τις φευγαλέες ματιές απ’ την άλλη άκρη του beach bar. Φτάνει που έστω και λίγο στιγμάτισε το καλοκαίρι σου, αρκεί που σου χάρισε τη στάλα του διαφορετικού.
Τον αποχαιρέτησες μ’ ένα ενδόμυχο «Να με θυμάσαι» χωρίς βλέψεις για κάτι καλύτερο. Παρέμεινες ρεαλιστής μέχρι και την τελευταία στιγμή, ξέρεις πως μία μεσοπρόθεσμη κατάσταση δεν μπορεί να σου εγγυηθεί μια σίγουρη σχέση, κι ας πούλαγες και την ψυχή σου στο διάβολο γι’ αυτό. Ο ρομαντισμός ακόμα πλανιέται στην ατμόσφαιρα, τον αισθάνεσαι, το καταλαβαίνεις, σε ακολουθεί όσο διηγείσαι το love story στο δρόμο της επιστροφής, έτοιμος να ενταχθείς στο χειμερινό mood.
Νωπή η στάμπα του όμως, φρέσκια η μπογιά, η κολώνια του δεν ξεθώριασε ακόμη, καθώς στο δικό σου το μυαλό αυτές οι λίγες μέρες αξίζουν το όσκαρ και τα εύσημα περισσότερο κι απ’ την καλύτερη ρομαντική κομεντί. Κι έχεις δίκιο.
Αποδέχεσαι όσο πιο σύντομα μπορείς την αντικειμενική πτυχή της κατάστασης για να μη βρεθείς απ’ το πουθενά στο εδώλιο του κατηγορουμένου να απολογείσαι που σκάλωσες με τον έρωτα του καλοκαιριού. Ενώπιον Θεού κι ανθρώπου δηλώνεις αθώος, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Δυσκολεύεσαι να εναποθέσεις τις ελπίδες σου στις πλάτες του, να ποντάρεις στη σίγουρη εξέλιξη του. Και πάνω που το μυαλό σου είχε ποτίσει στην κούπα του ρεαλισμού κι είχες κεραστεί με θάρρος το σφηνάκι της πραγματικότητας, έσκασε το μήνυμα για καφέ.
Το πρώτο μήνυμα διαδέχεται δεύτερο, οι συναντήσεις όσο πάει και πληθαίνουν, παράτολμες οι σκέψεις που κατακλύζουν το νου σου, παρακινδυνευμένη η έκβαση της κατάστασης. Το σηματάκι «προσοχή κίνδυνος» φωσφορίζει από πάνω σου, μα, ποιος, αλήθεια, ενδιαφέρεται για το μετά όταν το τώρα επαναφέρει τόσο όμορφες εικόνες; Τι κι αν φύγει, τι κι αν μείνει, κάντο με πάθος κι αν είναι και λάθος δε λένε;
Κάτω από συνθήκες που σου προκαλούν μια έξαψη καθώς και μια έμφυτη απορία για το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον, τον ακούς να σου περιγράφει με πάθος τη ζωή του, τα ενδιαφέροντά του κι αμέσως έπειτα παραδίδει τη σκυτάλη σε σένα. Σειρά σου να παρουσιαστείς, να εναποθέσεις μπροστά του τον πραγματικό σου εαυτό έξω απ’ τη φούσκα της καλοκαιρινής ουτοπίας.
Χθες εξιστορούσες τις εξορμήσεις σου στα νησιά του Αιγαίου, σήμερα τη δουλειά σου, τις σπουδές σου, τον εαυτό σου. Με λίγα λόγια, τη ζωή σου ραντισμένη με ρεαλισμό χωρίς την πιασάρικη υφή της μπροστά στα κρυστάλλινα νερά και το ολόγιομο φεγγάρι, γυμνή, ακαμουφλάριστη. Ενοχικό το συναίσθημα, μπορεί και να μην αρέσει.
Μια στάλα πραγματικότητας ίσως είναι ικανή να κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που μετράς τις κουβέντες σου και τις μοιράζεις με φειδώ. Μολαταύτα, κάθεται εκεί, απέναντί σου και σ’ ακούει με προσήλωση, επιμένει να μάθει. Παράξενη στάση για καλοκαιρινό έρωτα, παίζει εκτός έδρας και το αποτέλεσμα παραμένει εξαιρετικά αμφίβολο. Η επιμονή του σε γοητεύει παρόλο που μοιάζει αταίριαστη με το όλο σκηνικό και γεννά σκέψεις που αρχικά επέλεξες να αγνοήσεις. Ίσως ο χαρακτηρισμός «καλοκαιρινός» να μην του ταιριάζει πια κι επιτέλους φτάσαμε στο σημείο που διαφαίνεται η αξία του.
Οι καλοκαιρινοί έρωτες ίσως είναι το μεγαλύτερο ψέμα στο οποίο υπέπεσε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Φαντασμαγορικοί ως το μεδούλι τους, γοητευτικοί απ’ την αρχή μέχρι το τέλος τους. Η αξία τους όμως γίνεται εμφανής μόλις τον ήλιο αντικαταστήσει η καταχνιά της αντικειμενικότητας κι από ανέμελα πλάσματα της παραλίας μεταμορφωθούμε σε τέρατα της ρεαλιστικής πτυχής μας και τυλιχτούμε με την κάπα της πραγματικότητας.
Θέλουν θάρρος οι καλοκαιρινοί έρωτες για να μεταμορφωθούν σε θεμέλια έτοιμα να δεχτούν το βάρος του χρόνου. Χρειάζεται τόλμη για ν’ αποδεχτείς πως η πρώτη επαφή ανήκει σε μια άλλη εποχή, σίγουρα περισσότερο πρόθυμη να σε δεχτεί και να σε παρασύρει στη δίνη της.
Μόλις το φάσμα της καθημερινότητας και κάθε λογής υποχρεώσεων ανέβει στο προσκήνιο γίνεται φανερό αν ο άλλος σε θέλει στη ζωή του, αν θέλει να τη μοιραστεί μαζί σου πρόθυμος να σε κάνει τμήμα της ή αν γι’ αυτόν θα ήταν καλύτερο να περιοριστείτε στις πέντε μέρες που περάσατε αγκαλιά στις ξαπλώστρες.
Μα ακόμη κι αυτό αν συμβεί, δεν παύεις να το εκλαμβάνεις ως κάτι ανθρώπινο, πλήρως αποδεκτό και τις περισσότερες φορές αναπόφευκτο. Καμία κατηγορία για παράλογη συμπεριφορά. Πολύ πιθανό η γνωριμία σας να έχει να πει περισσότερα απ’ τα πλάνα που τίθενται μπροστά σας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, είτε πρόκειται για κάτι εφήμερο είτε για κάτι μεγαλύτερο, έχετε κάτι κοινό να θυμάστε, κάτι για να χαμογελάτε. Ακόμα κι αν η τελευταία σας συνάντηση είχε φόντο την καθιερωμένη σας βόλτα στην παραλία δεν μπορείς ν’ αρνηθείς πως ενσαρκώνει μια ανάμνηση που της αξίζει ενίοτε να την ανακαλείς στη μνήμη σου και γιατί όχι, να τη συζητάς.
Ονόμασε τον έρωτα του καλοκαιριού και ξεμπέρδεψες. Απεναντίας αν η τελευταία σας συνάντηση ήταν σήμερα το πρωί με τις ομπρέλες στο χέρι και με τα σχέδια για το μέλλον να παίζουν σε επανάληψη στο μυαλό σας, βάφτισέ τον έρωτα, παράδωσέ του τα εύσημα και παραδώσου με τη σειρά σου στη γοητεία του.
Επιμέλεια κειμένου Αλίκης Αμπατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Αλίκη Αμπατζή
