Κυκλοφορεί ένα στερεότυπο για τους ψηλούς άντρες, ότι είναι πιο γοητευτικοί, πιο θελκτικοί, πιο σέξι ρε παιδί μου. Τον κοιτάει τον άντρα τον 1,80 η γυναίκα και της βγάζει μια ασφάλεια, μια εγγύηση, μια σιγουριά.
Απ’ την άλλη, είμαστε κι εμείς που μικρούς στο σχολείο δε μας βάζανε ποτέ τερματοφύλακες γιατί τρώγαμε γκολ επειδή δε φτάναμε την μπάλα, εμείς που στην παρέλαση ήμασταν πίσω-πίσω και κλαίγαμε γιατί δε θέλαμε να πάμε, εμείς που ρε παιδί μου, ακόμα χωράμε στο κρεβάτι που είχαμε στο Γυμνάσιο κι ας έχει περάσει μια δεκαετία από τότε.
Είμαστε μοιραίοι άντρες κι εμείς, μη μας βλέπετε έτσι. Είμαστε τα ανθρωπόμορφα smart, αν το καλοσκεφτείς. Χωράμε παντού. Θες διπλό κρεβάτι; Χωράμε να κοιμηθούμε εγώ, εσύ κι οι δυο σκύλοι σου μαζί. Θες μονό; Κανένα πρόβλημα. Κοίτα τι βολικός είμαι για αγκαλιές. Θες καναπέ που χωράνε δυο μπούτια, ενάμισι χέρι και τα μαλλιά σου; Χωράω κι εκεί. Και σε αντίθεση με το smart, δεν καίω και βενζίνη.
Από πού να ξεκινήσω; Απ’ την πρόστυχη παραδοχή μιας ηρωίδας των Παρατράγουδων πως «Οι ψηλοί είναι για την παρέλαση, οι κοντοί για το κρεβάτι»; Ναι, είμαστε. Να συνεχίσω θυμίζοντας πως «Είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα»; Κι απ’ αυτό είμαστε. Γοητεία, θελκτικότητα, ερωτισμός και σεξουαλική διάθεση, όλα σε ένα υπέροχο μικρό βαλιτσάκι.
Ρε παιδί μου, θυμάμαι ένα επεισόδιο στα Looney Tunes όπου όλοι ήθελαν να σώσουν ένα άτυχο ζωάκι που είχε σφηνώσει σε μια τρύπα κάτω απ’ τη Γη. Ήρθε ο Τουίτυ, έδωσε τη λύση. Κύριος. Θυμάσαι να αγαπάς τον Τζέρι ή τον Τομ; Το ποντίκι αγαπάς. Όλοι μας. Ο Μπαμπούλας που θα ερχόταν να σου φάει το φαγητό όταν ήσουν μικρός, θεόρατος δεν ήταν; Γι’ αυτό τον φοβόσουν.
Είμαστε γλυκούληδες, αγαπούληδες και με έναν αυτοσαρκασμό μεγαλύτερο απ’ το μπόι μας. Έτσι είναι άμα έχεις απ’ το Δημοτικό τον καλύτερό σου φίλο να σου τρώει όλο το κολατσιό με την απειλή ότι θα σε δείρει. Τα κόμπλεξ μου στο θέμα με το ύψος μου τα πέταξα περίπου στην Πέμπτη Δημοτικού, όταν έβαλα ένα γκολ με κεφαλιά και χάρισα τη νίκη σε μία από εκείνες τις τιτανομαχίες των διαλειμμάτων οπότε τα πειράγματα τέλειωσαν μια και καλή, αλλά εγώ στη μάνα μου έλεγα να φτιάχνει 2 σάντουιτς για να μη μένει ο κολλητός μου νηστικός.
Θηρία είμαστε μωρέ, απλώς στην καρδιά κι όχι στα μάτια. Νευρόσπαστα θηρία, σίγουρα, γιατί το αίμα στο κεφάλι ανεβαίνει γρηγορότερα απ’ ότι στους ψηλούς. Σε δυο δευτερόλεπτα γίνεται το μικρό αυτό ταξίδι, οπότε αν το κοντό σου θηρίο νευριάζει πιο εύκολα απ’ όσο θα’ πρεπε, μην το ξεσυνερίζεσαι. Το 1,65 θέλει αγάπη, στοργή και προδέρμ.
Δε λέω πως είναι «καλύτεροι» οι κοντοί απ’ τους ψηλούς, τέτοιες ταμπέλες δεν μπαίνουν πουθενά πια. Δεν είναι θέμα ανωτερότητας ή κομπλεξισμού. Αλλά δεν έχω δει ποτέ ρε μάτια μου τον κόσμο μέσα απ’ τα μάτια κάποιου που σχεδόν ακουμπάει τα σύννεφα και για να βάλω καλάθι έπρεπε να φτάσω Δευτέρα Γυμνασίου, δεν μπορώ να κάτσω να σου γράψω 500 λέξεις για βιώματα που δεν είχα ποτέ μου! Πάρε την ωδή μου για τους κοντούς λοιπόν, κλείνοντας με το «Οι κοντοί είναι γαμάτοι, θα στο πει και το κρεβάτι».
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννη Κυράπογλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Ιωάννης Καράπογλου
