Αγαπητή Σουσού μου,
νιώθω οτι πρωταγωνιστώ σε μελοδραμάτικη chick flick ταινία με τη μόνη διαφορά οτι η δικιά μου δεν έχει happy end. Λοιπόν let the story begins!
Γνώρισα το συμπρωταγωνιστή μου το περασμένο καλοκαίρι και από τότε, εκεί, παραμένει κολλημένος στην καρδιά και το μυαλό μου. Λένε πως ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι και εγώ το επιβεβαιώνω πανηγυρικά! Βλέπεις μέχρι τότε κορόιδευα καθετί μελοδραματικό, τύπου “δεν μπορώ να ζήσω μακρυά του’’, “δεν υπάρχει άλλος μόνο αυτός’’, αν και έχοντας περάσει ήδη απο τρείς σχέσεις. Μου λέγανε οτι δεν έχω ερωτευτεί γι΄αυτό και δεν καταλαβαίνω και μάλλον είχαν δίκιο…
Θεωρούσα τον εαυτό μου ρεαλίστρια και ανεξάρτητη και δεν δεχόμουν να κλαίω τη μοίρα μου για ένα άντρα, άλλωστε έλεγα τόσοι υπάρχουν εκεί εξω, σιγά! Ξέφυγα όμως απ΄την ιστορία.
Αρχίσαμε λοιπόν να βγαίνουμε με το λεγάμενο χαλαρά αλλά γρήγορα αυτό άλλαξε και κολλήσαμε! Όλο το καλοκαίρι, 3 μήνες, κάθε μέρα μαζί. Ήμουν εξαρτημένη, έφευγα για τη δουλειά και δεν έβλεπα την ώρα να τον ξαναδώ και όταν τον έβλεπα έκανα σαν 5χρονο σε εργοστάσιο παιχνιδιών και σοκολάτας μαζί! Η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή ενώ παράλληλα βίωνα συναισθήματα πρωτόγνωρα για ΄μένα, ανασφάλειες που μέχρι τότε δεν ήξερα ότι είχα, ζήλιες και κρίσεις, όλα όσα δηλαδή άκουγα παλιότερα και γέλαγα!
Παράλληλα όμως με τη συμπεριφορά και τη στάση του με έκανε να νιώσω απίστευτη ασφάλεια, ήξερα πως κάθε λέξη που λέει την εννοεί πραγματικά (σπάνιο), με έκανε να τον σέβομαι και να βάλω τέλος σε καθετί ‘’γυναικουλίστικο’’ είχα υιοθετήσει! Ήταν ο τέλειος άντρας ή καλύτερα ο τέλειος για ‘μένα, με μια μικρή αρνητική λεπτομέρεια. Ζούσε 7.665 χιλιόμετρα μακριά!
Ναι, το έτερον μου ήμισυ μένει κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου. Αυτό το ξέραμε απ΄την αρχή, γι’αυτό και είπαμε χαλαρά αλλά ποιός είπε πως στον έρωτα βάζεις όρια?
Μην βιάζεσαι έχει και συνέχεια δεν τελειώνει εδώ…
Λοιπόν πες το τύχη, παιχνίδι της μοίρας και στο τέλος του καλοκαιριού λαμβάνω μια επαγγελματική πρόταση να πάω για ένα διάστημα 3 μηνών στο Chicago (να σημειώσω ότι εκείνος έμενε Νέα Υόρκη), δεν το λες και Πατήσια-Κολιάτσου αλλά τουλάχιστον θα ήμασταν στην ίδια ήπειρο (χαρά πάλι σαν 5χρονο)! Προφανώς και η ιδέα να πάω Αμερική για κάποιους μήνες ήταν από μόνη της δελεαστική αλλά αυτός την έκανε ιδανική. Μην τα πολυλογώ έζησα το american dream με τον έρωτα της ζωής μου μέχρι που γύρισα Ελλάδα…
Όπως καταλαβαίνεις είχαμε συζητήσει πως σχέση από απόσταση και αυτή την απόσταση δεν γίνεται. Μιλάμε με όποιο τρόπο διαθέτουμε αρκετά συχνά αλλά ξέρουμε πως αυτό πρέπει να σταματήσει γιατι πονάει πολύ να μιλάς μ΄αυτόν που θες ενώ ξέρεις πως δεν θα τον έχεις…
Και τώρα ρωτάω πως γίνεται να ξεχάσεις και να ξεπεράσεις κάποιον που θεωρείς το άλλο σου μισό, κάποιον που σε συμπληρώνει τόσο τέλεια;
Και τέλος πόσες φορές ερωτέυεται κάποιος πραγματικά στη ζωή του, γιατί για ΄μένα αυτή ήταν η πρώτη και φοβάμαι μήπως δεν υπάρξουν άλλες….P.S. Πρόσφατα είδα την ταινία «το ημερολόγιο» (είπαμε δεν είμαι-ήμουν ρομαντική), το story δύο παιδιά που ερωτεύονται τρέλα και ζουν μονάχα ένα καλοκαίρι, χωρίζουν λόγω συγκυριών αλλά μετά από χρόνια συναντιούνται και επέρχεται το πολυπόθητο happily ever after. Οφειλώ να πω οτί εν μέρει χάρηκα (η ελπίδα δεν πεθαίνει) αλλά και τρόμαξα, δηλαδή τί θα περιμένω μέχρι που θα αποφασίσει η μοίρα να τον ξαναφέρει στο δρόμο μου;
Allie (notebook)
Αγαπημενότατη Αllie,
Αλί, Αλί και τρις Αλί μη χαίρεσαι. Δεν είναι έτσι απλά τα πράματα.
Θα σου πρότεινα να δεις τον Πόλεμο των άστρων. Και η Λάμψη είναι ωραία ταινια.
Το ημερολόγιο παραείναι επιστημονική φαντασία.
Κράτα το σαν μια ωραία ανάμνηση, μην πας να το ξεζουμίσεις. Θα το χαλάσεις.
Μου σύστησες το αγόρι σου σαν «συμπρωταγωνιστή σου» και μου υπέγραψες σαν «Allie (notebook)»!
Είσαι η πιο ρομαντική!
DANGER DANGER MAYDAY!
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
