Έχει ο καιρός (πισω)γυρίσματα

Θεωρώ πως έχει φτάσει πια ο καιρός να νομοθετηθεί ένα πλαίσιο που να ορίζει γιατί δεν πρέπει να γυρνάς σε πρώην.  Ναι πολύ σωστά διάβασες. Υπάρχει άραγε κάποιος εκεί έξω που δεν έχει διαπράξει έστω και μια φορά αυτό το αδίκημα; Κι αν ναι, να τον βρούμε όλοι εμείς που το έχουμε διαπράξει ουκ ολίγες φορές -και μεταξύ μας θα συνεχίσουμε να το κάνουμε- και να τον ανακηρύξουμε δικαιωματικά ως εθνικό μας ήρωα.

Τι είδους επιστροφή σε πρώην θα είναι όμως αυτή; Είναι η επιστροφή για δεύτερη ευκαιρία; Αν ναι, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα τα μούτρα να ξαναφαγωθούν για δεύτερη φορά. Παρ’ όλ’ αυτα υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Άλλωστε όλοι μας αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία οπότε γιατί να μην τη δώσουμε κι εμείς οι ίδιοι.

Μήπως είναι επιστροφή σε πρώην για λόγους κρεβατικούς; Αν ανήκεις σ’ αυτήν την κατηγορία πισωγυρίσματος τότε θ’ απολαύσεις μια προσωρινή θαλπωρή και μια συσχέτιση με το άλλο άτομο χωρίς όμως να επενδύσετε και πάλι συναισθηματικά παραμένοντας μόνο στα (πολύ καλά μεν) επιφανειακά.

Το κολλητάρι πάντως θα ήταν απόλυτο ως προς το είδος της επιστροφής. «Αγαμίες αμφοτέρων», έτσι θα σου έλεγε πως ονομάζεται, ή μήπως τελικά όχι; Ή τουλάχιστον, όχι πάντα. Τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα, είναι απλά. Οι πρώην μας συμβολίζουν την ασφάλεια, το οικείο και το γνώριμο. Μαζί τους δε χρειάζεται να ξαναγνωριστείς από την αρχή, να υπάρξει η νοστιμάδα κι η αμφιβολία του καινούργιου έρωτα, το καρδιοχτύπι κι οι πεταλούδες στο στομάχι. Η γοητεία με τους πρώην κρύβεται στην οικειότητα. Σ’ αυτήν που μ’ ένα μήνυμα θα καταλάβεις αν ο άλλος είναι καλά ή όχι ή, τι σκέφτεται, πώς νιώθει, τι έκφραση θα πάρει όταν διαβάσει αυτά που γράφεις.

Ασφάλεια, οικειότητα. Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά; Μήπως το σπίτι σας κι η οικογένειά σας; Όλοι μας, ανεξαιρέτως, θέλουμε να γυρίζουμε στο γεμάτο θαλπωρή σπίτι μας και να βυθιζόμαστε με τις ώρες στον καναπέ μας, με την κουβέρτα αγκαλιά, στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Το ίδιο ισχύει και με τους πρώην. Όταν κουραζόμαστε από τη σκληράδα της εξωτερικής πραγματικότητας, τους θέλουμε να υπάρχουν εκεί για να μας παρηγορούν. Με λόγια, με συντροφικότητα με χάδια, ό, τι κι αν είναι αυτό. Όπως θα μας έπαιρνε η μαμά μας όταν ήμασταν παιδιά αγκαλιά μόλις πέφταμε από το ποδήλατο και θα χτυπάγαμε το γόνατό μας, έτσι θέλουμε να μας αγκαλιάσει και ο πρώην, όταν πχ μας πληγώσει ο νυν. Ή ίσως για να σου τονώσει το ηθικό και να σου αποδείξει πως κάποιος νοιάζεται για εσένα όταν αισθάνεσαι απελπιστικά μόνος.

Πρόκειται, θα λέγαμε για μια προβληματική ενηλικίωση που αργεί να έρθει. Γι’ αυτό και θέλουμε να κάνουμε flashback σε πρώην. Γιατί συμβολίζουν την οικογένεια και την παιδικότητά μας. Αρά όχι. Δεν πρόκειται πάντα περί βαρεμάρας κι άκριτης ανάγκης για σαρκική απόλαυση. Μη βάζετε τόσο γρήγορα κι εύκολα ταμπέλες και μην αποδίδετε χαρακτηρισμούς χωρίς πρώτα να μπείτε στα παπούτσια του άλλου.

Μπορεί να τελειώσει με τον ίδιο τρόπο που τελείωσε την πρώτη φορά. Μπορεί να μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή. Μπορεί πάλι να πάει τόσο καλά που να ξεχάσεις γιατί χωρίσατε εξ αρχής εσείς οι δύο. Κανείς δεν ξέρει να μας υπογράψει συμβόλαιο (μέχρι να βγει ο νόμος που λέγαμε). Επομένως, αν νιώθεις ότι ήρθε ο καιρός, κάνε το πισωγύρισμά σου. Κι αν σου βγει σε καλό, μοιράσου το μυστικό!