Είναι εκείνο που υπάρχει σε όλες τις γυναικείες ντουλάπες. Υπάρχει ενίοτε διπλό και τριπλό. Είναι εκείνο, που σε βγάζει ασπροπρόσωπη στη συνέντευξη για δουλειά, στο επαγγελματικό δείπνο και σε όποια περίσταση που απλά δεν ξέρεις τι να φορέσεις. Πάντα αγοράζεις ένα ακόμα, έτσι για να βρίσκεται σε περίπτωση ανάγκης, όσο κι αν στη ντουλάπα σου δεν πέφτει καρφίτσα. Μα για ποιο πράγμα γίνεται λόγος; Μα φυσικά για το μικρό μαύρο φόρεμα ή little black dress (lbd εν συντομία).
Σίγουρα το μαύρο φόρεμα δεν είναι απλά ένα κομμάτι ύφασμα. Κρύβει πίσω του τεράστια ιστορία και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα όχι μόνο για τις fashion bloggers. Mε στοιχεία από την αρχαία Αίγυπτο και το σικ Παρίσι πλέκεται το νήμα της ιστορίας του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, να το ξετυλίξουμε.
Για πολλούς αιώνες θεωρείτο το κατάλληλο ρούχο για τις κηδείες και μόνο, ενώ στην αρχαία Αίγυπτο ήταν το ρούχο των νεκρών. Ήταν το 1926 όταν η Coco Chanel λάνσαρε στη χειμωνιάτικη συλλογή της το μικρό μαύρο φόρεμα. Ήταν τότε που η Vogue το χαρακτήρισε ως το ρούχο που θα φορέσει όλος ο κόσμος. Ηταν η Ford της μόδας. Έτσι, η Vogue με τη σειρά της λόγω της μεγάλης του απήχησης, αναπαρήγαγε το πατρόν, ώστε να το κάνει προσιτό σε όλες τις κοινωνικές ομάδες.
Πώς να ήταν άραγε αυτό το πρώτο φόρεμα; Ραμμένο από κρεπ ύφασμα, σε ίσια γραμμή, άφηνε αμαρκάριστο το στήθος και το σώμα. Το μήκος του άγγιζε απαλά το γόνατο, ήταν πιο χαλαρό στη μέση αφήνοντας στη άκρη τους κορσέδες, ο λαιμός ήταν κομμένος με χαμόγελο, ενώ τα μανίκια του στενά και εφαρμοστά.
Η Chanel αποδίδει την έμπνευσή της σε ένα παλιό μαύρο φόρεμα της, που την έκανε να νιώθει ζεστά και άνετα. Φήμες όμως, ισχυρίζονται, πως η σχεδιάστρια άρχισε να φοράει μαύρα, όταν ο σύντροφός της Boy Capel πέθανε σε τροχαίο το 1919 κι έτσι ξεκίνησε να ράβει μαύρα φορέματα ως ένδειξη πένθους.
Είτε οφείλεται σε ένα τυχαίο γεγονός, είτε σε μια θλιβερή ιστορία, σημασία έχει, πως το μικρό μαύρο φόρεμα ενσαρκώνει σιγά σιγά το απόλυτο στυλ των γυναικών. Τόσο κομψό μες την απλότητά του, συνοδεύει τις γυναικείες εμφανίσεις χρίζοντάς τις ιέρειες του στιλ. Η πλήρης αποθέωσή του ήρθε το 1961 με την ταινία Breakfast at Tiffany’s, όπου το αμάνικο lbd της Όντρει Χεμπορν κρατάει ακόμα το ρεκόρ αντιγραφών.
Το λατρεμένο αυτό ρούχο είναι εκτός από στιλάτο και κομψό, το σύμβολο μια ολόκληρης εποχής. Της εποχής εκείνης που η Coco Chanel έγινε το πρότυπο της χειραφετημένης γυναίκας, που είχε μετατραπεί σε garconne. Μιας γυναίκας δηλαδή που ζει ανεξάρτητη.
Ήταν η εποχή τότε που υπήρχε ένας παροξυσμός για το ανδρόγυνο στιλ με τη Chanel να τονίζει, πως το εν λόγω στυλ είναι για τις γυναίκες που επιθυμούν να παίξουν με την εικόνα τους, το σώμα και τη σεξουαλικότητά τους.
Όλα αυτά που συνέβησαν τότε, ίσως κάποιοι να μην τα γνωρίζουν. Σήμερα, είναι το ρούχο passpartout. Όχι δεν είναι το άχαρο τζιν που σε καταπιέζει, με συγχωρείτε. Συνδυασμένο με τα κατάλληλα παπούτσια και αξεσουάρ μπορείς να το φορέσεις παντού. Με φλατ biker boots ή γόβα στιλέτο, θα σε συνοδεύσει για καφέ στο Γκάζι ή στο γάμο που δεν ήξερες τι να βάλεις. Είναι πάντα ένας άσσος κρυμμένος στο μανίκι σου.
Είναι το απόλυτο σύμβολο θηλυκότητας και κομψής σεξουαλικότητας. Παράλληλα, είναι ο ορισμός του κλασσικού που πάντα θα είναι στη μόδα χωρίς να δείχνει επιτηδευμένο και φαντεζί.
Στο πέρασμα των χρόνων, το lbd μεταλλάχτηκε. Πλέον, είναι πιο τολμηρό σε μήκος, με καινοτόμα πατρόν και σε ποικιλία υφασμάτων. Χωρίς να φύγει στιγμή από τη μόδα κρατάει ταυτόχρονα τη ίδια πολυτέλεια και αίγλη. Άλλωστε όπως είχε πει και η σχεδιάστρια «η μόδα περνάει, αλλά το στιλ μένει πάντα το ίδιο».
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αροτσίδου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Εύα Αροτσίδου
