Με το Γιάννη δεν θυμάμαι καν πως γνωριστήκαμε, ήταν σαν να ήμασταν από πάντα μαζί. Οι περισσότεροι που μας έβλεπαν, έλεγαν πως χάριν σε εμάς πίστευαν στις αδελφές ψυχές.
Είχαμε πανομοιότυπο γούστο.
Η μουσική για το αυτοκίνητο η ίδια ανεξάρτητα με το ποιος οδηγούσε, διαβάζαμε κοινά βιβλία έτσι ώστε πολλές φορές αγοράζουμε δύο αντίτυπα, ένα για τον καθένα, ενώ αν μας άφηνες να περιφερόμαστε σε ένα βίντεο κλαμπ το πιο πιθανό είναι να σου φέρναμε δύο διαφορετικές κόπιες της ίδιας ταινίας.
Όλοι το είχαν σίγουρo ότι θα παντρευτούμε και θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, μα η ζωή αγάπη μου δεν είναι παραμύθι.
Λίγο μετά το φινάλε με το Γιάννη, το γιατί είναι μεγάλη ιστορία θα στην πω άλλη φορά, έρχεται στη ζωή μου ο Πέτρος.
Στο πρώτο ραντεβού όποιο θέμα και αν συζητήσαμε είχαμε εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις.
Όλη μας η βράδια ήταν σαν ένα συνεχές debate ανάμεσα στο αν είναι καλύτερο το άσπρο ή το μαύρο, το καλοκαίρι ή ο χειμώνας, η σοκολάτα ή η βανίλια.
Και ενώ όλοι θα περίμεναν πως η πρώτη μας συνάντηση θα ήταν και η μοναδική, εμείς όχι μόνο προχωρήσαμε σε δεύτερη, αλλά αποφασίσαμε να γίνουμε ζευγάρι και μετράμε μάλιστα έξι μήνες κοινής ζωής. Ή μάλλον παράλληλης.
Περνάμε χρόνο μαζί και χωριστά, διασκεδάζουμε διαφορετικά, μιλάμε ελάχιστα.
Η πλειοψηφία των φίλων μου προσπαθεί να με ψυχολογήσει, υπογραμμίζοντας ότι αυτή η σχέση δείχνει κατάφωρα, αν μη τι άλλο την πληγωμένη μου αυτοπεποίθηση, κουσούρι από τον προηγούμενο χωρισμό, που με αναγκάζει να συμβιβάζομαι και με κρατάει πίσω από το να ψάξω για αυτόν που πραγματικά ταιριάζουμε, όπως η τεκίλα με το λεμόνι.
Οι υπόλοιποι, δεν προσπαθούν τόσο ξεδιάντροπα να με θυματοποιήσουν, αλλά μιλούν για προβλήματα εμπιστοσύνης, άλλο ένα ελάττωμα που προσθέτουν στη δισέλιδη λίστα μου και ότι η απόσταση ασφαλείας, η αλλιώς το τείχος των Πατησίων, δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια μου να αρματωθώ και να μην ξανά πληγωθώ.
Αν ρωτήσεις εμένα όμως τι πιστεύω, θα σου πω πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από σαδιστικές ψυχαναλυτικές μαλακίες, που υποβάλλουν οι παρέες το φίλο πειραματόζωο κάθε φορά που βγαίνει από μια σχέση ή μπαίνει σε μια καινούργια.
Αποφάσισα και συνεχίζω να είμαι μαζί με τον Πέτρο, όχι επειδή πιστεύω στα τσιτάτα περί ετερώνυμων και ομωνύμων που τα πιπιλάμε όλοι σαν καραμέλα, αλλά γιατί πόνταρα στο μαύρο στην ρουλέτα του έρωτα, όλες αυτές τις φόρες στη ζωή μου, μένοντας απένταρη και αποφάσισα αυτή τη φορά να δώσω και μια ευκαιρία στο κόκκινο της τσόχας.
Άλλωστε το να μην έχουμε κοινές προτιμήσεις σε όλα, είναι εν μέρει και απελευθερωτικό. Μαζευόμαστε γυναικοπαρέα να πάμε μπουζούκια και «το εσένα σου αρέσουν οι ροκιές» είναι μια χαρά δικαιολογία αφού δεν έχεις μετά να αντιμετωπίσεις, τα νευρά, τους καβγάδες και τις ζήλιες του, όπως τότε με το Γιάννη. Ναι, για αυτό χωρίσαμε.
Κάθε σχέση αυτό που θέλει είναι καλή επικοινωνία και καλό σεξ. Είχα το πρώτο σε αφθονία και δεν βγήκα πουθενά και τώρα αποφάσισα να ρίξω το βάρος μου στο δεύτερο και ας μη έχουμε τίποτα να συζητήσουμε στο τσιγάρο μετά.
Στην τελική το να κρατάς λίγο μυστήριο στην σχέση δεν κάνει απαραιτήτως κακό. Γιατί πρέπει δηλαδή να ξέρω το αν κόλλησε ανεμοβλογιά στα οχτώ του ή αν τον απολύσανε από την τρίτη του δουλειά;
Για εσένα που κουνάς το κεφάλι και μουρμουρίζεις πως είμαι σε άρνηση, έχω να σου πω το εξής:
Ο γκόμενός σου δεν θα γίνει ποτέ ο καλύτερος φίλος σου και καλύτερα να το ξέρεις εξ αρχής.
Διαφωνείς; Ρίξε μια ματιά στους πρώην σου και ξεκίνα να μετράς κολλητούς.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
