Ήμασταν στο δρόμο. Έξω ο τόπος να βράζει. Κουφόβραση, ζαντούχα όπως και να το πεις εμείς μια φορά με το ζόρι αναπνέαμε. Ο κλιματισμός στο αμάξι είχε χαλάσει, είναι αυτό το γνωστό κουφό τζίνι που ακούει άλλα από αυτά που εύχεσαι και εμείς κάπως έτσι έπρεπε να πάμε στην Καβάλα για αγώνες χορού. Η μία να ψάχνει το φόρεμα, ή άλλη να μην έχει βαφτεί, ο άλλος να έχει ξενυχτίσει, ο άλλος να έχει ξεχάσει τα παπούτσια, το ότι ήμασταν στην ώρα μας ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.
Όπως όλα έδειχναν δεν πηγαίναμε για τα μετάλλια. Βασικά αυτό το ταξίδι, αυτοί οι αγώνες, αυτές οι λέξεις που γράφω είναι για την Κατερίνα. Που θα περνούσαμε μαζί της τις τελευταίες χορευτικές μας στιγμές γιατί θα έφευγε να κυνηγήσει τα όνειρα της στο εξωτερικό. Η φίλη μας που χρόνια μετά έκανε οικογένεια, παιδί και δική της σχολή χορού.
Η άσφαλτος λοιπόν ανοιγόταν μπροστά μας και εμείς στο αμάξι αναπολούσαμε τα τόσα χρόνια που περάσαμε μαζί. Από πίσω μας ακολουθούσαν οι υπόλοιποι σε άλλα τρία αυτοκίνητα, κανονικό κομβόι.
Φτάσαμε στο γήπεδο. Η θερμοκρασία να είναι διπλάσια από ότι ήταν έξω. Χορέψαμε ούτε που θυμάμαι πώς και μετά από λίγες ώρες τέλειωσαν οι αγώνες. Με ανάρπαστη επιτυχία μπορώ να πω. Το ότι πήραμε ένα μετάλλιο ήταν θαύμα, μάλλον και οι κριτές θα είχα ζαλιστεί από την τόση ζέστη και δεν θα έβλεπαν καλά.
Επιτέλους φύγαμε και κατεβήκαμε στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Τρέξαμε και βουτήξαμε όλοι μαζί στην θάλασσα, σαν εκείνες τις χαζές διαφημίσεις που βλέπεις για καφέ, παγωτά ή πακέτα διακοπών. Βγήκε από πάνω μας ένας τόνος make up διαφορετικών αποχρώσεων, που οι γύρω λουόμενοι ανησύχησαν για την κατάσταση της υγιεινής μας.
Κοινώς έκαναν παράπονα όπως μάθαμε αργότερα του τύπου «αυτοί από πότε έχουν να πλυθούν, έχουμε και παιδιά εδώ δεν θέλουμε να κολλήσουν τίποτα». Αφού ξεπλυθήκαμε και το τελευταίο κύμα πήρε κάθε ίχνος «βρωμιάς», αράξαμε στις ξαπλώστρες και από κείνη την ώρα ξεκίνησε ένας μαραθώνιος κατανάλωσης αλκοόλ.
Άρχισε να βραδιάζει. Τα κουνούπια μας είχαν γαζώσει, «μπίρα στην μπίρα και ξεχαστήκαμε, μας πήρε η μέθη και νυχτωθήκαμε», τότε ήταν που αποφασίσαμε να παίξουμε «θάρρος ή αλήθεια». Το παιχνίδι είχε αρχίσει και εκείνη τη βραδιά μάθαμε τόσες λεπτομέρειες ο καθένας για τις ζωές των άλλων που δεν ξέραμε τόσα χρόνια.
Αφού οι αλήθειες μας άρχισαν να στερεύουν οι πρώτοι θαρραλέοι ξεκίνησαν τις δοκιμασίες και μετά ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Με πολύ γέλιο και ευρηματικότητα μας βρήκε το πρωί. Ανατριχιαστικές λεπτομέρειες δε θα μαρτυρήσω γιατί δώσαμε την υπόσχεση να κρατήσουμε μεταξύ μας τα ξεφτιλίκια μας και τα όσα συνέβησαν σε εκείνη την παραλία με το κινηματογραφικό «What happens in Kavala stays in Kavala».
Όσοι ήσασταν σε κείνη τη παραλία θα τα θυμάστε με ένα χαμόγελο, με μια απορία «πως το έκανα εγώ αυτό». Όσοι δηλαδή δεν είχατε λιποθυμήσει από το ποτό ή δεν είχατε αποχωρήσει στα πλησιέστερα δωμάτια για να «κοιμηθείτε».
Το πρωί, αφού μετρηθήκαμε όπως κάναμε στο σχολείο για να μην ξεχάσουμε κανέναν πίσω μας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η Κατερίνα έφευγε εκείνη την Πέμπτη και οι υπόλοιποι υποσχεθήκαμε να μη χαθούμε. Το παρεάκι αραίωσε, διαλύθηκε. Άλλοι παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, άλλοι έφυγαν στο εξωτερικό, άλλοι συνέχισαν να χορεύουν αγωνιστικά, άλλοι χάραξαν έναν δρόμο μόνοι τους.
Κρατήσαμε όμως όλοι μας αυτή τη επεισοδιακή μέρα στην Καβάλα. Αποχαιρετίσαμε την φίλη μας με έναν τρόπο όμορφα γελοίο όπως ακριβώς μας αρμόζει.
Συντάκτης: Χάιντι Σεραφειμίδου
