Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρα μου, λές και ήρθες σε δικό σου κήπο..
Και για να σου είμαι ειλικρινής, νιώθω μια θλίψη, όχι μόνο γιατί μου’χει λείψει το κοριτσάκι που αγάπησες τυχαία, αλλά πιο πολύ για το γκαζόν που το πατάς μοιραία.
Τι σου φταίει μωρέ; Την πινακίδα δεν την βλέπεις;
Και είσαι τόσο εγωιστής που δεν σου αρκεί που κυριάρχησες επί της καθημερινότητάς μου, ζητάς και τα ρέστα τώρα και στον ύπνο μου.
Τι φασισμός Θεέ μου, ακόμη και σε αυτή την ιερή ώρα.
«Θράσος αγάπη μου! Θράσος…» μονολογώ.
Και δαγκώνω μια μεταμεσονύχτια γκοφρέτα! –που να ‘ξερες έρμε personal trainer που σου κλαίγομαι κάθε φορά πως ο μεταβολισμός μου έχει κολλήσει-.
Ναι θράσος, και αν υπάρχει Θεός, ας ρωτήσει τον Φρόϋντ, τί να συμπεράνω η γυναίκα;
Που όσες βαλεριάνες και να πιω δε με πιάνουν.
Να σε ψεκάσω με φλιτ να εξαφανιστείς;
Γίνεται; Δε γίνεται!
Αν και τώρα που το σκέφτομαι όλα γίνονται. Μέχρι και του σπανού τα γένια.
Και εσύ, ναι σε εσένα μιλάω, που σαν με κοιτάς μοιάζω σαν την αείμνηστη την Ναθαναήλ που πιάστηκε στα δίχτυα εκείνο το καλοκαίρι, γιατί αγόρι μου;
Το πρωί έχω δουλειά, τι δεν καταλαβαίνεις;
Πώς θα πάω στο meeting με μαύρους κύκλους -που όσο concealer και να βάλω δε βοηθάει αγάπη μου, trust me-.
Είναι τώρα πράγματα αυτά;
Θα με γεράσεις πριν την ώρα, μου αχ και μετά να δω ποιος θα με πάρει;
Όχι ότι με απασχολεί και ιδιαίτερα, αλλά κουβέντα να γίνεται.
Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.
Είναι που ενδόμυχα σε αποζητώ, σε απολαμβάνω, να παίζεις στις οθόνες του μυαλού μου, σαν παλιά ελληνική ταινία και εγώ να τρώω pop corn, βολεμένη στον καναπέ και να κολλάει στα δόντια μου το καλαμπόκι.
Ναι, ναι, το ξέρω, το θέλω και το μαστίγιο και το καρότο, για να μη στο πω πιο λαϊκά.
Είναι όμως που ακόμη μου λείπεις, κατάλαβες;
Αλλά πού να καταλάβεις εσύ από τέτοια;
Καταλαβαίνεις και από τίποτα;
Και σε θέλω δικό μου, κατάδικο μου, ούτε της Σούλας, ούτε της Γίτσας ούτε της Κίτσας.
Σχέσεις κοινόβιο, ούτε στον ξύπνιο μου, ούτε στον ύπνο μου!
Αυτά που αγαπάω τα θέλω δικά μου, κατάδικά μου, και ας τα αφήνω ελεύθερα.
Ναι, που και που κάνω λάθη και αφήνω άπλετα περιθώρια, μη με παρεξηγάς.
Όχι αγάπη μου, μη σε ξεγελά η χαλαρότητα, που αντιμετωπίζω σχεδόν τα πάντα!
Εγώ την πολυκοσμία δεν τη μπορώ και ας με χαρακτηρίζουν κοσμική!
Αναγκαίο κακό βλέπεις
Απ’το να κοιμάμαι και να σε θυμάμαι, έχω πάρει σβάρνα τα event και σουρεαλίζομαι και στα dance floor στροβιλίζομαι.
Φυσικά τώρα πια δεν έχει καμιά σημασία.
Εσύ αλλού, εγώ παντού και μοιάζει η αγάπη μας, σαν τη εξωτική Μισιρλού, που όσο και να περιμένει να τη σώσουν από τη μαύρη αραπιά, δεν έχει ελπίδα καμιά.
Όχι, δεν είμαι πεσιμίστρια, είναι όμως, να, πώς να στο πω, που είμαι από φύση ρεαλίστρια.
Άλλο που καμιά φορά ονειρεύομαι στον ξύπνιο.
Το είπε και αοιδός, όνειρα και όνειρα πήγανε χαμένα, στα δικά μου θα κολλήσουμε τώρα;
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
