Αφήνοντας το φοιτητικό σου σπίτι

Έφτασε λοιπόν η νύχτα για την οποία προετοιμαζόσουν πολλούς μήνες τώρα και δεν είναι άλλη από την τελευταία σου νύχτα στο φοιτητικό σου σπίτι. Κοιτάς το χώρο γύρω σου, το σπίτι σου  γεμάτο κούτες, βαλίτσες, διαλυμένα έπιπλα δεμένα να περιμένουν καρτερικά την μεταφορά τους πιθανότητα σε κάποιο υπόγειο κι εσύ απλά δεν μπορείς να δεχτείς ότι αύριο το βράδυ δε θα είσαι πια εδώ, όπως και κανένα άλλο βράδυ στο μέλλον.

Καθισμένος στο κρεβάτι σου προσπαθείς να ξεκουραστείς και να κοιμηθείς, αλλά μάταια. Το μυαλό σου κατακλύζουν τόσες σκέψεις και τόσες εικόνες που δεν μπορούν να μπουν σε καμιά σειρά. Σκέφτεσαι πόσα πράγματα έχει δει κι ακούσει αυτό το σπίτι. Την πρώτη φορά που μπήκες και πόσο το αγάπησες από την πρώτη στιγμή, μόλις αντίκρισες τους τοίχους του. Τις προετοιμασίες εγκατάστασής σου, τη μετακόμιση και φυσικά την πρώτη μέρα που έμεινες μόνος εδώ μέσα.

Στη συνέχεια, περνούν σαν ταινία από μπροστά σου όσα έχουν συμβεί εδώ. Τους συμφοιτητές που ήρθαν σπίτι για μία απλή εργασία η οποία κράτησε σχεδόν βδομάδα γιατί πάντα είχατε κάτι καλύτερο να κάνετε από το να την τελειώσετε και τα φιλαράκια που γέμιζαν το σπίτι με τις φωνές, τα τραγούδια, ακόμα και τους χαζο-τσακωμούς που τους ξεχνούσατε αμέσως· άλλωστε όλα στο πρόγραμμα είναι. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι και πολύ προσεκτικά να μην πατήσεις τα πράγματά σου, τα κομμάτια της ζωής σου που είναι πακεταρισμένα στο πάτωμα, πλησιάζεις στο παράθυρο. Χαμογελάς καθώς μάταια προσπαθείς να συγκρατήσεις το κλάμα που τρέχει από τα μάτια σου.

Οι σκέψεις σου συνεχίζουν να πέφτουν βροχή, χωρίς καμία συνοχή μεταξύ τους. Τώρα βρίσκεσαι στη σχολή, εκεί που για  χρόνια πήγαινες, αν κι όχι πολύ τακτικά εδώ που τα λέμε, όμως ήταν και θα είναι ένα απ’ τις καλύτερες περιόδους της ύπαρξής σου. Τα μαθήματα, οι καθηγητές, τα διαλείμματα, το κυλικείο, όλα τα σκέφτεσαι κι όλα ξέρεις ότι θα σου λείψουν πολύ, ήδη σου λείπουν. Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται με τις φοιτητικές εξόδους, τους καφέδες που αν δεν έκλειναν τουλάχιστον 3 ώρες στην καφετέρια δε σηκωνόταν κάνεις να φύγει και φυσικά τα ξενύχτια που αν δε σας έβρισκε το ξημέρωμα λιώμα από το ποτό ή από τον χορό δεν τελείωνε η έξοδος.

Πόσα πράγματα έχεις ζήσει σ’ αυτό το σπίτι και σ’ αυτήν την πόλη, συνεχίζεις να σκέφτεσαι. Τα συναισθήματά σου έντονα και αρνητικά, κυριαρχεί η  θλίψη και η στεναχώρια. Προσπαθείς να καταλάβεις τι από όλα σε τρυπάει πιο πολύ. Πώς θα συνηθίσεις τώρα την νέα πραγματικότητα χωρίς τους ανθρώπους που γνώρισες εδώ; Ο καθένας στο πατρικό του σπίτι, στην πόλη του και μέσα από το κινητό να προσπαθείτε να είστε ο ένας στη ζωή του άλλου, δεν είναι εύκολο. Είχατε μάθει να είστε ουσιαστικά αυτοκόλλητοι, κάθε μέρα στη σχολή, έξω, στο σπίτι, μέχρι και στο μάρκετ πηγαίνατε παρέα. Είχε γίνει πια το σπίτι σου, σπίτι πολλών, πολλές φορές όλης της παρέας.

Μοναδικές οι αναμνήσεις από τη φοιτητική ζωή, σκέφτεσαι κι οι ακτίνες του ανατέλλοντος ήλιου φωτίζουν το δωμάτιο. Ξέρεις ότι το τέλος έφτασε, όμως όπως λένε, κάθε τέλος είναι και μία αρχή της οποίας τα ηνία θα κρατάς εσύ, οπότε και θα την καθοδηγήσεις, μόνος αυτή τη φορά. Όσο γι’ αυτά τα χρόνια, θα τα κρατήσεις ως μαθήματα ζωής. Το σπίτι  πια αδειάζει κι εσύ αποφασισμένος κλείνεις την πόρτα και κλειδώνεις καλά, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να σου πάρει όσα έχεις ζήσει μέσα σ’ αυτό. Γιατί το σπίτι αυτό θα είναι πάντα δικό σου. Τώρα, είσαι πια έτοιμος για το επόμενο βήμα. Δεν έχεις παρά να το ξεκινήσεις. Καλή νέα αρχή!