Εκείνοι που δε θυμούνται ποτέ γιορτές και γενέθλια

Η ώρα είναι δώδεκα παρά πέντε. Έχουν δεν έχουν πέντε ολόκληρα λεπτά, όλοι όσοι δε σε θυμήθηκαν μες στη μέρα, να στείλουν έστω κι αργοπορημένα, μια ευχή. Περνάει η ώρα, αλλάζει η μέρα και μήνυμα δεν παίρνεις. Πας για ύπνο, γιατί πολύ σε κούρασε αυτή η αναμονή και το πρωί αντικρίζεις δυο-τρία ξεχασμένα μηνύματα κι ένα ηχητικό, να σε περιμένουν. Κι ενώ λίγες μόνο ώρες πριν, καθόσουν ατάραχα πάνω από ένα κινητό περιμένοντας ανυπόμονα το άκουσμά του, τώρα ξαφνικά, έχει χάσει την προσοχή σου. «Δε βαριέσαι» λες, θα απαντήσεις αργότερα για ευχαριστίες, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Μπορεί να μην απαντήσεις και καθόλου σήμερα, εξάλλου «ας έστελναν στην ώρα τους».

Αυτή η ώρα όμως, πόσο σημαντική είναι τελικά; Γιατί αν το σκεφτούμε λίγο, υπολογίζοντας γιορτές, γενέθλια, επετείους και τα συναφή, μαζεύονται μάνι μάνι, όχι ώρες, αλλά βδομάδες ολόκληρες. Όσο μεγαλύτερος ο κύκλος σου, τόσο πληθαίνουν κι οι βδομάδες. Άσε που πολλοί από τους ανθρώπους γύρω σου, έχουν την ίδια θέση και αξία στη ζωή σου. Και τότε, θα πρέπει αναγκαστικά να ισχύει κάτι αντίστοιχο με τις προσκλήσεις γάμου. Αφού καλείς τον ένα ξάδερφο, θα καλέσεις και τον άλλον. Έτσι και με τις ευχές, αφού θυμάσαι τον ένα φίλο, θα τους θυμάσαι όλους. Δεν έχει δικαιολογίες. Το να αφαιρείς ανθρώπους απ’ τη ζωή σου, μόνο και μόνο γιατί έχεις την υποχρέωση να θυμάσαι κάθε φορά να τους ευχηθείς, δεν είναι λύση. Οπότε, ίσως τελικά το χρησιμότερο είναι μια αναθεώρηση της έννοιας «υποχρέωση» και της έκτασής της, σε θέματα σαν κι αυτό.

Αδιαμφισβήτητα, όλοι απολαμβάνουμε το να λαμβάνουμε ευχές και φιλοφρονήσεις, αυτές τις λίγες φορές μες τον χρόνο, όπου η μέρα το αρμόζει. Είναι σαν μια υπενθύμιση πώς οι άνθρωποι γύρω μας, χαίρονται για μας και θέλουν να το γιορτάσουν μαζί μας. Επιπλέον, για να μη λέμε και ψέματα στους εαυτούς μας, αυτήν την προσοχή που αποκτάμε κάτι τέτοιες μέρες, την περιμένουμε πώς και πώς. Το να είσαι εξάλλου το κέντρο του ενδιαφέροντος, έστω και για μια μέρα, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Σίγουρα τουλάχιστον δε βλάπτει εσένα κι έχεις κάθε δικαίωμα να το χαρείς. Οπότε πώς γίνεται με τόσο θράσος και αδιαφορία, κάποια από τα πιο κοντινά σου άτομα να τις ξεχνάνε; Επέρχεται τότε και το εύλογο ερώτημα; Πόσο κοντά σου είναι άραγε, άμα δε θυμούνται ούτε να σου ευχηθούν;

Έπειτα, άμα δεν έχουν την ικανότητα να θυμούνται δυο ημερομηνίες, ας έχουν την ευγενή καλοσύνη να βάλουν μία υπενθύμιση. Τι τα έχουμε τα smartphone τελοσπάντων; Μα έλα που κάποιοι από εμάς είναι τόσο στον κόσμο τους που ξεχνάνε κι αυτό να κάνουν. Ή ακόμη χειρότερα, ξεχνάνε να ελέγξουν το ίδιο το κινητό, το οποίο μπορεί να βρίσκεται διαρκώς πεταμένο από δω κι από κει. Και πριν διαμαρτυρηθείς, εξακριβωμένα πλέον υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ναι, κυκλοφορούμε ανάμεσά σας. Κι όσοι είστε φίλοι μας, το ξέρετε καλά.

Είμαστε εμείς όμως, που την επομένη που τελικά θα το θυμηθούμε, θα ξυπνήσουμε νωρίς, θα πάρουμε άδεια απ’ τη δουλειά, θα χωθούμε στην κουζίνα να φτιάχνουμε γλυκά κι ας μην έχουμε ιδέα από ζαχαροπλαστική και θα σας κουβαληθούμε για καφέ στις δέκα το πρωί. Θα περάσουμε όλη τη μέρα μαζί σας κι ας μην είναι η μέρα της γιορτής σας. Θα μας γκρινιάξετε, θα μας κοροϊδέψετε για τα χάλια μας, θα γελάσουμε, μα δε θα μας θυμώσετε. Δε θα θυμώσετε που ξεχνάμε μαζί μ’ όλα τ’ άλλα, τις «σημαντικές» μέρες του χρόνου. Δε θα πειραχτείτε επειδή δε στείλαμε ένα Χρόνια Πολλά, λίγες ώρες νωρίτερα. Γιατί ξέρετε και ξέρουμε πώς τις σημαντικές μέρες, δεν τις φτιάχνει ένα χαρτί ημερολογίου, μα εμείς οι ίδιοι. Κι αυτές δεν τις ξεχνάμε ποτέ.