Οι άνθρωποι γουστάρουν τα λόγια

Το να μην εκφράζεσαι όπως οι άλλοι περιμένουν, είναι ένα τεράστιο έγκλημα.

Είναι το σημείο που στα μυαλά όλων, μοιάζεις με ένα ον ανάπηρο έκφρασης και εξελίσσεσαι σιγά-σιγά, σε ένα αναίσθητο γουρούνι, ένα άκαρδο πλάσμα.

Απλούστατα, επειδή δεν εκφράζεσαι με τον τρόπο που αυτοί έχουν συνηθίσει.

Δεν έχει σημασία αν τους δείχνεις κάθε μέρα ότι τους αγαπάς. Δεν έχει σημασία αν τρέχεις για αυτούς όταν σε έχουν ανάγκη.

Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να ακούν την αγάπη σου, πιο πολύ απ’ το να την βλέπουν.

Γιατί οι άνθρωποι γουστάρουν τα λόγια.

Δεν πα’ να είσαι εκεί γι’ αυτούς, όταν χρειάζονταν έναν ώμο να ρίξουν το δάκρυ τους, αν δε τους δώσεις λίγο λεκτικό συναίσθημα, θα δε θα στο αναγνωρίσουν ποτέ.

Οι άνθρωποι ξεχνούν ότι τους αγαπάς, αν δε τους το λες συχνά, γιατί, ξέρεις, τα λόγια είναι μεγάλη ντόπα στα αυτιά των ανθρώπων.

Τα γουστάρουν οι άνθρωποι τα λόγια, καμιά φορά πιο πολύ απ’ τις πράξεις.

Καυλώνουν όταν ανοίγεις τα χείλη σου και πετάς λέξεις αγάπης και συναισθηματικές πίπες. Όταν σκύβεις στα αυτιά τους και τους ψιθυρίζεις αυτές τις μαγικές λέξεις.

Γιατί οι άνθρωποι γουστάρουν να παραμυθιάζονται.

Μπορεί και να μην εννοείς ούτε ένα γράμμα από αυτό που ξεστομίζεις, αλλά έστω για λίγο, τους υπνωτίζει το ψέμα σου.

Μη λέμε μαλακίες τώρα, όλοι θέλουμε να μας δείχνουν ότι μας αγαπούν –ή έστω, αυτό ισχυριζόμαστε.

Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τον τρόπο που θέλουμε να χρησιμοποιήσουν.

Τουτέστιν, άλλοι δείχνουν την αγάπη τους με δώρα και τότε εμείς θα θυμηθούμε πως δε θα γουστάρουμε τα υλικά.

Και έτσι, το ένα θα μας ξινίζει, το άλλο θα μας βρωμάει και το παρ’ άλλο θα είναι ξεφτισμένος ρομαντισμός, που δε μας κάνει.

Δεν μας πείθει η πράξη, φίλε μου.

Και αν δε το ανοίγεις το ρημάδι και αν δε λες αυτά που θέλουν να ακούσουν, είναι με την πέτρα στο χέρι, έτοιμοι να στη ρίξουν στο δόξα πατρί.

Και εσύ σκαλώνεις και ψάχνεις τρόπο να επιβιώσεις σε αυτό τον ουτοπικά πλασμένο, θεωρητικό κόσμο που όλοι θέλουν να ζουν, απλά και μόνο επειδή χέζονται πάνω τους στην πράξη.

Κυρίως όμως βολεύουν τα λόγια. Σχηματίζουν ένα κελί ασφαλείας που όλοι θέλουν να περιτριγυρίζονται, για να μη φάνε καμιά απότομη ξανάστροφη απ’ το πουθενά.

Εγώ όμως, δεν ανοίγομαι γιατί έτσι.

Δεν ανοίγομαι κατά παραγγελία και επειδή εσύ το έχεις ανάγκη.

Γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν γουστάρουν τα παραμύθια.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν είναι της μοδός και θέλουν να ακούν και να ξεστομούν αλήθειες.

Που δε χαρίζουν, ούτε χαρίζονται, σε ανούσιες αφηγήσεις, για να νιώσεις καλά εσύ και δεν υποκρίνονται την αγάπη τους, ενώ οι υπόλοιποι υποκριτές παίζουν στο εργάκι τους όπως έχουν μάθει τόσο καιρό και όπως τους βολεύει να κάνουν.

Όμως, αγαπητοί μου, όταν τα λόγια για ακόμη μια φορά φθαρούν και ξεχαστούν, θα είναι μεγάλο λάθος να περιμένετε να βρείτε τον υποβολέα στη θέση του.

Talk that talk, λοιπόν, με την άνεσή σας.