Δεν υπάρχουν έρωτες απαγορευμένοι, μόνο αυτοί που δεν τολμήσαμε

Ένα πράγμα δεν άντεχε ποτέ ο άνθρωπος κι αυτό ήταν το να μη νιώθει ελεύθερος. Στο όνομα της ελευθερίας έχουν συμβεί άλματα, έχει υπερβεί ο άνθρωπος το αδύνατο, έχει υπάρξει ο λόγος για να αντέξει όταν όλα έδειχναν το αντίθετο. Η προσωπική μας ελευθερία είναι κάτι που πάντα αναζητούμε και πάντα χάνουμε. Και στον έρωτα είναι απαραίτητη, σαν βαθιά αναπνοή.

Μεγάλη υπόθεση το να νιώθεις ελεύθερος μέσα σου και στη σχέση σου, ελεύθερος ότι μπορείς να αποφασίσεις εσύ για τον εαυτό σου χωρίς να σε βαραίνει το αίσθημα της υποχρέωσης, ελεύθερος να διεκδικήσεις όσα ποθεί η καρδιά σου χωρίς να σε δεσμεύουν οι φόβοι σου. Δύσκολο πράγμα η ελευθερία, ακόμη δυσκολότερο αν σου δοθεί και δεν ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις μαζί της, καθώς τα δεσμά ήταν πάντα δίπλα μας κι έτσι κάπως τα συνηθίσαμε.

Φαντάζεσαι να αποκτήσεις την προσωπική ελευθερία για την οποία πάλεψες τόσο και να μην ξέρεις μετά πώς στο καλό να τη διαχειριστείς. Συνηθίσαμε να προσπαθούμε τόσο πολύ για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε, έναν άνθρωπο, μια θέση, ένα βράδυ, την ίδια την αυτοδιάθεσή μας, που όταν το αποκτήσουμε κάτι λείπει. Θυμώνω με όλους μας που μας δεσμεύουμε έτσι -μόνοι μας προκαλούμε τα δεσμά μας- κι ας κατηγορούμε τους άλλους. Δε φταίνε εκείνοι που εμείς δεν έχουμε το θάρρος να διεκδικήσουμε την ελευθερία του έρωτα.

Πόσους έρωτες έχασες επειδή έγινες δέσμιος του φόβου σου; Πόσες καταστάσεις υπέμεινες που δεν έπρεπε εξαιτίας της δειλίας σου; Δε τολμούμε ούτε να μας πούμε την αλήθεια κατάμουτρα ότι δηλαδή εμείς είμαστε οι δεσμώτες που τόσο παλεύουμε να διώξουμε. Στο «Σπήλαιο» του Πλάτωνα, οι άνθρωποι που ήταν αιχμάλωτοι των δεσμών τους, πίστευαν τους εαυτούς τους ελεύθερους για να μη θελήσουν να ελευθερωθούν κι αν κάποιος έφευγε κι έβλεπε την αλήθεια αποφάσιζε να μη γυρίσει ξανά, γιατί γνώρισε την πραγματική ελευθερία.

Σου φαίνεται άσχετο; Δε διαφέρουμε πολύ από τους ανθρώπους αυτούς. Πολλές φορές λέμε κι εμείς στους εαυτούς μας ότι είμαστε ελεύθεροι για να μη μας πληγώνουμε. Ονομάζουμε αδύνατα όσα φοβόμαστε να πράξουμε, βαπτίσαμε τους έρωτες απαγορευμένους  ή άπιαστους, επειδή ήμασταν υπερβολικά δειλοί να παλέψουμε, συμβιβαστήκαμε με ό, τι μας συνέβαινε και το θεωρήσαμε θέλημα της μοίρας. Μάθαμε να εμπιστευόμαστε τη ζωή και όσα μας φέρνει γιατί ξεχάσαμε πως πρέπει να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας.

«Απαγορευμένος έρωτας», αστείο δεν είναι;

Εξήγησε μου λίγο –γιατί μπερδεύομαι αλήθεια- πώς μας απαγορεύουν να ζήσουμε έναν έρωτα; Ποιος έχει τέτοια δύναμη αν όχι εμείς οι ίδιοι; Μπαίνει ο έρωτας σε κουτί για να τον πετάξουμε κάπου στην αποθήκη και να τον βγάλουμε όταν θα φύγει η απαγόρευση; Και δε μιλάω για το ανήθικο, για το προβληματικό για εκείνο που προσβάλλει την ακεραιότητα ενός ανθρώπου. Μιλάω για τον άλλον, τον πραγματικό έρωτα, που έγινε απαγορευμένος γιατί αλλιώς θα αναγκαζόμασταν να τον προσπαθήσουμε. Κι αυτό δε μας συμφέρει.

Ξέρω ότι κι εσύ πήρες μια αγκαλιά το φιλαράκι σου ή τον έρωτα σου -που δεν είναι έρωτας γιατί είναι «απαγορευμένος»- πήγατε μια βόλτα αγκαλιά με μια μπίρα και λέγατε ότι θέλετε να φύγετε να βρείτε την κρυμμένη σας ελευθερία και την απόλυτη ευτυχία. Όταν τελειώσετε όμως τις μπίρες και πέρασε η ώρα, επιστρέψατε σπίτι και δεν προσπαθήσατε άλλο για την ελευθερία, αλλά σβήσατε το φως, σβήνοντας και την ελπίδα για προσωπική λύτρωση.

Δεν είναι πολλά αυτά που μας κρατούν δέσμιους στη ζωή μας, είμαστε μόνο εμείς και οι φόβοι μας. Προτιμούμε να ονομάσουμε κάτι αδύνατο κι απαγορευμένο για να μην προκαλέσουμε αντιδράσεις όταν προσπαθήσουμε να το ζήσουμε. Μη στερείς από τον εαυτό σου όλα αυτά που μπορεί να ζήσει. Αν ήξερες ότι αυτός ο έρωτας που αποφεύγεις είναι στα αλήθεια ο έρωτας που ήλπιζες όλη σου τη ζωή, θα συνέχιζες να τον αποκαλείς απαγορευμένο;