Πέρασα πολλά βράδια λιώμα στο ποτό εξαιτίας σου. Εθίστηκα στη ζάλη που μ’ έκανε για λίγο να αφήνομαι στη λήθη. Τόσο που έφτασα στο σημείο να μη μπορώ καν τον εαυτό μου να θυμηθώ. Τον πάτησα κάτω, τον εξευτέλισα, τον έκανα ένα κουρέλι. Από τη συνήθεια το κεφάλι μου ζαλιζόταν ακόμη και όταν ήμουν νηφάλια. Κι όταν τύχαινε, καταραμένη ώρα, να σε δω το στομάχι μου ανακατευόταν όπως ακριβώς μετά από το πολύ ουίσκι.
Όχι πως κέρδισα κάτι μέσα απ’ όλ’ αυτά. Όχι, σε καμία περίπτωση όχι. Μόνο μια παροδική διαγραφή μνήμης έκανα. Ένα ξεσκόνισμα της στάχτης σου που είχε απομείνει μέσα μου. Απόλυτα μάταιο γιατί κάθε που φυσούσε γέμιζε πάλι ο τόπος με τη θύμησή σου. Μόνο χασούρα είχα. Έχασα την υγειά μου και τον ύπνο μου. Και το χειρότερο όλων; Παρέτεινα από μόνη μου τον πόνο μου. Δεν άφηνα τον εαυτό μου να πάει παρακάτω, να δει την καινούρια μέρα που ξημέρωνε. Μόνο μέσα στην αδράνεια αναπολούσα τα περασμένα.
Απόψε, η ώρα περασμένη κι έπειτα από πολύ καιρό και σκληρό αγώνα, αποφάσισα να πιω στην υγειά σου. Θα ρίξω δυο παγάκια στο ουίσκι, θα παίξω μουσική που μου γουστάρει και θα σηκώσω το ποτήρι στ’ όνομά σου. Θα κάνω μια πρόποση και θα κλείσω το μάτι στον ίδιο μου τον εαυτό. Ευχαριστώντας σε για όλα εκείνα που μου χάρισες και δεν μπορούσα τόσο καιρό η ανόητη από την απελπισία μου να δω.
Γιατί επιτέλους κατάλαβα πως όσο με «χτυπούσες», τόσο πιο δυνατή γινόμουν. Πως όσο πιο πολύ απομακρυνόσουν και μ’ εγκατέλειπες τόσο περισσότερο μάθαινα να στέκομαι στα πόδια μου και να υπολογίζω στη δύναμή μου. Στο «εγώ» το δικό μου και μόνο, κανενός άλλου. Να μη ζητιανεύω για βοήθεια και στήριξη, να μη βρίσκομαι διαρκώς στην ανάγκη κάποιου άλλου. Να είμαι ένας άνθρωπος όρθιος, στα δυο μου πόδια. Και να επιλέγω τους γύρω μου με προοπτική να μου κρατάνε το χέρι, όχι να παριστάνουν το δεκανίκι μου επειδή εγώ κουτσαίνω.
Ναι, καλά το κατάλαβες. Όσο μου κομμάτιαζες το «είναι» με την υποτιμητική σου συμπεριφορά, με τα ξενοκοιτάγματα, με τα βρισίδια, με την επιδεικτική σου αδιαφορία, τόσο πιο πολύ μ’ έκανες έναν άνθρωπο ολόκληρο και όχι μισό. Τρελό; Μπορεί. Αλλά εγώ έμαθα από πρώτο χέρι πως για να γεννηθεί κάτι καινούριο, δυνατότερο, πρέπει το παλιό να έχει πεθάνει. Να θαφτεί πολύ βαθιά και από τις στάχτες αυτού να ξεπεταχτεί κάτι νέο. Άλλωστε, ό,τι χτίζεται πάνω σε στραβά, σκουριασμένα κι ετοιμόρροπα θεμέλια είναι καταδικασμένο για πάντα να παραπαίει. Και αργά ή γρήγορα να γκρεμιστεί.
Μ’ έσπρωξες με τόση δύναμη μακρυά σου που δεν μπόρεσα καν να σε ξαναπροσεγγίσω. Κι αυτό από μόνο του ήταν η μεγαλύτερη βοήθεια που μου προσέφερες. Γιατί με τις ανασφάλειές μου και με τον τρόμο του να μείνω μόνη παρέα με το σακάτη εαυτό μου, δε θα έβρισκα ποτέ τη δύναμη να φύγω. Θα έμενα με εσένα που μου φέρθηκες σαν σωστός μαλάκας. Μέχρι να μη μου μείνει ούτε ένα χιλιοστό αξιοπρέπειας και τα μάτια μου να στραγγίξουν από δάκρυα.
Μου έριξες ένα τόσο γερό και δεξιοτεχνικό βολέ που μ’ εκτόπισε στην αγκαλιά των σωστών ανθρώπων. Εκείνων που είχαν τη θέληση να με βοηθήσουν να σταματήσω να γλείφω τα τραύματά μου. Εκείνων που με ανέχτηκαν τις ώρες που εγώ η ίδια δεν ανεχόμουν εμένα. Εκείνους που όχι απλά βοήθησαν να γιατρέψω τις πληγές μου, αλλά μ’ αγάπησαν ακριβώς γι’ αυτές, μαζί μ’ αυτές. Αγάπησαν αυτό που είχα να δώσω και δε ζήτησαν ποτέ τίποτε παραπάνω απ’ το να είμαι απλά εγώ. Στην υγειά σου, λοιπόν! Σ’ ευχαριστώ γι’αυτό, ειλικρινά.
Χωρίς τη δική σου ώθηση, ακόμα θα πίστευα πως στον κόσμο υπάρχουν μόνο άνθρωποι σαν εσένα. Αχάριστοι και σκληροί, αυστηροί, επικριτικοί και δεικτικοί στις σχέσεις τους. Κι ακόμα θα έλεγα «ευχαριστώ» που σε είχα, θα ένιωθα τυχερή που βρέθηκε ένας να αγαπήσει κι εμένα την ανίκανη να αγαπηθώ, όπως με είχες πείσει πως συμβαίνει. Λες κι έτσι είναι η αγάπη.
Αυτό το ποτό θα το πιω στην υγειά σου λοιπόν ρε μαλάκα! Για όλες τις πίκρες και τα φαρμάκια που με κέρασες. Για όλα τα βράδια που με άφησες μόνη να κλαίω. Για όλα τα προβλήματα που μ’ άφησες να ξεπεράσω χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς κανένα ενδιαφέρον σου. Για όλες τις γκόμενες που έβαλες πάνω από εμένα. Για όλα τα ψέματα που μ’ έκανες να πιστέψω. Και κυρίως για την ψευδή εικόνα που κατάφερες να μου πλασάρεις για τον ίδιο μου τον εαυτό. Γι’ αυτόν τον υποβιβασμό τον αξιοθαύμαστο. Θα το πιω για να πάνε όλα αυτά κάτω, μου είναι δύσκολο αλλιώς να τα καταπιώ.
Θα πιω δυο γουλιές και όχι παραπάνω. Αρκετό κακό μου έκανες. Αλλά πού και πού θα πίνω ένα ποτό έτσι μόνη μου για την πάρτη σου. Για να μου θυμίζει το αλκοόλ την αηδία που είχε μείνει σαν γεύση στα χείλη μου απ’ την ανάμνηση σου. Επιτέλους, θα πίνω στην υγειά σου και όχι εξαιτίας σου. Θα γελάω καθώς καταπίνω γουλιά-γουλιά κάτι που κάποτε νόμιζα ότι θα με σκότωνε. Γιατί τελικά μ’ έκανε πιο δυνατή. Τίποτα δε μπορεί να με σκοτώσει πια. Είμαι εδώ για να ζήσω.
Επιμέλεια κειμένου Φένιας Σκαρλά: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Φένια Σκαρλά
