«Όσοι ζουν με το αίσθημα» που λέει και το τραγούδι. Εκείνοι οι υπέροχοι, σπάνιοι τύποι που κάνεις αμάν να συναντήσεις στο δρόμο σου.
Εκείνοι που ζουν, μεγαλώνουν και δρουν καθώς νιώθουν και όχι καθώς πρέπει.
Είναι τόσο ξεχωριστοί, διαφοροποιούνται έντονα απ’ τους υπόλοιπους και μας γοητεύουν παράφορα γιατί το ρίσκο, ακόμα και η αβεβαιότητα, μας ελκύουν και μας ιντριγκάρουν, είναι πολύ παλιά υπόθεση αυτή.
Μια καθημερινότητα που να μη γίνεται ρουτίνα αποζητάμε άλλωστε, δεδομένα σπασμένα κι εκπλήξεις που να μας κάνουν να χαμογελάμε. Ανθρώπους που να μας θέλουν και να το φωνάζουν με ντουντούκες, όχι να το θάβουν σε πατάρια και ντουλάπες.
Οι καθώς νιώθουν είναι άνθρωποι παρορμητικοί άρα και βαθύτατα ειλικρινείς αφού δε θα ζυγίσουν τα λόγια και τα έργα τους για να σου αρέσει αυτό που θα ακούσεις και θα δεις.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο αληθινοί χαρακτήρες είναι και πόσο αληθινά αισθήματα μπορεί να έχουν εκείνοι που περιμένουν έγκριση από παρατηρητές για το τι θα νιώσουν, τι θα σκεφτούν και πώς θα συμπεριφερθούν;
Να επιλέγουν ζωή, συντρόφους και χαρακτήρα που θα αρέσει πρώτα απ’ όλα στους άλλους.
Μιλάμε για ατόφια δυστυχία.
Βέβαια υπάρχουν και εκείνοι οι καθώς πρέπει που κρατάνε αυτή την παγερή στάση όχι για τους άλλους αλλά είτε από φόβο απόρριψης της αληθινής εικόνας τους, είτε γιατί έτσι έμαθαν κι έτσι νιώθουν καλά, είτε γιατί γεννήθηκαν σε ένα τέτοιο περιβάλλον.
Όπως και να ‘χει ο καθωσπρεπισμός και οι υποστηρικτές του είναι βαρετοί. Όλα τα πρέπει είναι βαρετά και μονότονα.
Τα αίματα θέλουμε να ανάβουν και να βράζουν, όχι άλλους παγωμένους, στεγνούς ανθρώπους, κλεισμένους σε εαυτούς-καβούκια που μας βάζουν σε χιλιάδες σκέψεις κι αναλύσεις για το τι σκέφτονται και τι φαντάζονται, αφού το ρημάδι το στόμα τους το ανοίγουν με το ζόρι.
Οι καθώς νιώθουν είναι απρόβλεπτοι και ξέρουν καλά πώς να μας κρατάνε σε εγρήγορση.
Έχουν μια έντονη παιδικότητα κι αυτό είναι το βασικό σημείο της έλξης που νιώθουμε προς το πρόσωπό τους, γιατί είναι ένα χαρακτηριστικό ξεχασμένο απ’ τον κόσμο των ενηλίκων.
Μια παρένθεση εδώ, για να τα λέμε όλα. Οι καθώς νιώθουν, τις περισσότερες φορές δεν είναι και ο ορισμός της σταθερότητας και της συνέπειας. Είναι φτερά στον άνεμο.
Γι’ αυτό καλύτερα να κρατήσουμε το ζουμί και τα καλά τους στοιχεία,
πάθος, αμεσότητα και μαγεία κόντρα στο ρεαλισμό, βεβαίως-βεβαίως.
Προτιμάμε τους καθώς νιώθουν απ’ τους καθώς πρέπει γιατί μας δίνουν ζωή. Μας παρασέρνουν στο χείμαρρό τους και το απολαμβάνουμε. Ξεχνάμε ηλικίες και παλιωμένες αντιλήψεις.
Μαθαίνουμε κι εμείς να λειτουργούμε βάσει ενστίκτου κι όχι στρατηγικής.
Ακόμα κι αν είναι περαστικοί απ’ τη ζωή μας, το χνάρι που θα αφήσουν στην πορεία μας είναι ανεξίτηλο.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
