Κατά κάποιον τρόπο κι εμείς επιλέγουμε τους γονείς μας

Οι πέντε αισθήσεις μας είναι πάρα πολύ φτωχές. Λίγες κι ατελείς. Μετά βίας μπορούν να μας δώσουν όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον κόσμο μας. Τον κόσμο της ύλης, αλλά και τον κόσμο της γης. Για να ‘ρθουν αναπάντητα ερωτήματα, για όλα εκείνα που αφορούν τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο. Ερωτήματα, για την ύπαρξη στοιχείων, που μας κόβουν απ’ το παρελθόν της ψυχής μας. Αναζητώντας -μέσα στην καθημερινότητά μας- όλες εκείνες τις κρυμμένες αισθήσεις, που θα μας δώσουν τη δυνατότητα ν΄ ανέβουμε πιο ψιλά. Να δούμε πιο πέρα, από ένα κόσμο, μικρό.

Άλλωστε αυτός είναι κι ο κανόνας της εξέλιξης. Μεγαλώνοντας οι σκέψεις κι οι πεποιθήσεις σου κλίνουν προς την ίδια έννοια. Μαθαίνεις μέσα απ’ τις συμβάσεις και ανάλογα απορρίπτεις, προσκαλείς ή εξερευνάς την ιδέα πως η ψυχή σου γεννιέται. Πως η ψυχή σου αποφασίζει κι εξαρτάται απ’ τα μαθήματα που θέλει να μάθει. Πως η ψυχή σου έχει επιθυμίες και σκοπούς. Πως η ψυχή σου επιλέγει τις συνδέσεις που θέλει να ‘χεις με άτομα. Και στο τέλος, δυναμώνει ή αποδυναμώνεται, μέσα απ΄ αυτές τις επιλογές.

Κι έρχεται η ώρα που αναρωτιέσαι -απ’ τη στιγμή που είχες τη δύναμη της επιλογής– γιατί διάλεξες τους συγκεκριμένους γονείς. Σχέση άλλοτε ιδανική κι άλλοτε μία εμπειρία με κρυμμένες αρνητικές αναμνήσεις. Αλλά κατά βάθος μία σχέση κι ένας δεσμός που σου προσέφερε ευκαιρίες για την αυτοεκτίμηση, την εξέλιξη, τη συγχώρεση, το νόημα της αγάπης, την προβολή της αυτο-εικόνας σου αλλά κι ένα ταξίδι θεραπευτικό. Ένα ταξίδι που σου προσφέρθηκε μέσα από καρμικές βάσεις, προκειμένου, να περάσεις όμορφα είτε μέσα από θετικές ή αρνητικές εμπειρίες.

Γιατί η επιλογή ήρθε μέσα από εσένα. Αποδέχτηκες την πρόσκληση δύο ανθρώπων κι επέλεξες να μπλεχτείς μέσα στην ενέργειά τους. Αυτή ήταν κι η πρώτη ώθηση για ν’ ανακαλύψεις το μονοπάτι της ζωής σου. Αυτά ήτανε και τα πρώτα βήματά σου, προκειμένου αργότερα να λάβεις τα μαθήματά σου. Θετικά ή αρνητικά, αυτό το ξέρεις μόνο εσύ. Αλλά αυτό που πρέπει να κρατήσεις, είναι ένας σεβασμός και μία τιμή απέναντι σ’ αυτούς που σ΄ έφεραν στη ζωή.

Δεν έχει σημασία πόσο καλά μπορεί να τους ξέρεις. Αν τους έζησες, αν τους γνώρισες ή αν σε κατάλαβαν ποτέ. Γιατί όλα μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κάτι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Κάτι σαν μια κάθαρση που ξεκινά απ’ το μακρινό παρελθόν με σκοπό να επιλύσει τα θέματα του παρόντος. Τα δικά σου θέματα, όμως.

Αρκεί ν’ αφήσεις πίσω σου όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την ενοχοποίηση που έχει ως βάση τους γονείς σου και να επιλέξεις τη ζωή που θέλεις να ζήσεις. Είναι μία στιγμή διεργασίας κι ένα βήμα που θα σ’ εξελίξει. Είναι εκείνη η στιγμή της επίγνωσης όλων των συναισθημάτων που έχουν να κάνουν με τις δικές σου επιλογές στην ανθρώπινη μορφή σου. Επιλογές που κρύβουν μέσα τους τα συστατικά τις κατανόησης, της συμπόνοιας αλλά και της συγχώρεσης. Είναι όλα εκείνα τα στοιχεία που θα σε ελευθερώσουν για να μπορέσεις ν΄αναλάβεις την ευθύνη της δικής σου ζωής.

Κι αν έρχονται στιγμές που κατηγορείς τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή, σκέψου εκείνες τις στιγμές που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη κι αναρωτιέσαι, αν αυτός είσαι εσύ, γιατί φαίνεσαι έτσι κι αν ανήκεις στο σώμα στο οποίο βρίσκεσαι. Γιατί ως ψυχή επέλεξες το σώμα σου για κάποιο λόγο. Ως ψυχή επέλεξες και τους ανθρώπους γύρω σου. Τους γονείς, τα αδέλφια σου, τους έρωτες και τους φίλους σου. Άλλωστε η κάθε επιλογή, εμπεριέχει, ένα μονοπάτι γνώσης προς ένα διαφορετικό είδος μαθήματος.