Παραβρέθηκα χθες άθελά μου σε μια γυναικουλίστικη συζήτηση. Δε λέω γυναικεία, γιατί υπάρχουν και γυναικείες κουβέντες, πιο αντρίκιες κι από αντρικές. Σπανίως βέβαια, αλλά υπάρχουν.
Καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει «γυναικουλίστικη» συζήτηση, θαρρώ. Είναι εκείνοι οι χαρακτηριστικοί καφέδες που διαρκούν ένα τρίωρο τουλάχιστον μόνο για να πεις τα βασικά.
Η καθεμιά περιμένει στωικά να έρθει η σειρά της για να πει τον πόνο της και σαν έρθει εκείνη η στιγμή, οι υπόλοιπες κρέμονται απ’ τα χείλια της, κάνοντας παράλληλα και τα κατάλληλα σχολιάκια του στυλ «και για πες», «αχ, πόσο σε νιώθω» και «α, τον μαλάκα, έτσι σε είπε;»
Εκεί, λοιπόν, που καθόμανε αμέριμνη και ρουφούσα ησύχως το καφεδάκι μου, ακούω την απέναντι να λέει σοβαρά, «Έμπλεξα με διάνοια κορίτσια, που να σας τα λέω. Ταλαιπωρούμαι απίστευτα.»
Καταπίνω τη γουλίτσα μου με δυσκολία, σταυρώνω τα χέρια μου, την κοιτώ στα μάτια και της λέω, «Μίλα μας για ‘σένα.»
Προσοχή, προσοχή. Ακολουθεί μονόλογος παράνοιας, απομακρύνετε κάθε ίχνος λογικής από το κεφάλι σας.
«Ήταν πάντοτε καλός σε μαθηματικά και φυσική, με συμμετοχές και νίκες σε διαγωνισμούς και υποτροφίες σε πανεπιστήμια. Ήταν το σπασικλάκι που όλοι κοροϊδεύαμε στο σχολείο, με τις μηδαμινές κοινωνικές επαφές και τις απίστευτες γνώσεις.
Ο Τάσος σκέφτεται τα πάντα και σε μέγιστο βαθμό και με κουράζει. Είναι πανέξυπνος και είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Βγαίνω μονίμως εγώ λάθος κι αυτός σωστός κι αυτό μπορεί να με τρελάνει.
Για ‘μένα, η γυναίκα είναι η πολύπλοκη της σχέσης, είναι αυτή που σκέφτεται και υπεραναλύει τα πάντα. Ο άντρας έχει σκέψη του στυλ ένα κι ένα κάνουν δυο. Θα τα απλοποιήσει όλα και κάποιες φορές ίσως να περιμένει και τη δική μου ανάλυση για να δει πιο ξεκάθαρα κάποια πράγματα.
Τώρα, νιώθω πως ο Τάσος έχει πάρει το δικό μου ρόλο σ’ αυτή τη σχέση. Άσε που έχει απίστευτες γνώσεις και όταν μιλάμε νιώθω άσχετη.»
Αρχικά προσπάθησα να καταλάβω πώς γίνεται να χωρά τόση παράνοια σε τόσο λίγες προτάσεις. Μετά, συνειδητοποίησα ότι μιλούσαμε δύο γυναίκες μεταξύ μας και ηρέμησα. Γιατί, μπορεί να μην έχουμε ιδέα τι θέλουμε, αλλά το θέλουμε τώρα. Προσπαθώ λοιπόν, με τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που μου έχουν απομείνει μετά από αυτό το επικό κάψιμο, να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής.
Δεν μπορούσα να κρατηθώ και εν τέλει ρώτησα αν αυτό που την ενοχλεί είναι ότι ο τύπος σκέφτεται.
«Δεν είναι αυτό», απαντά εμφανώς προβληματισμένη, «εγώ τον άντρα τον θέλω μονοδιάστατο», μου λέει με ύφος. «Το διάβασα τώρα τελευταία κάπου αυτό και πολύ μου άρεσε. Θέλω να σκέφτεται απλά και πρακτικά, δε θέλω να ξέρει τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μου.»
Ε, σ’ αυτό το σημείο παραλίγο να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Το γεγονός ότι ο άντρας σκέφτεται πιο πρακτικά, κούκλα μου, δεν τον κάνει χαζό, πρακτικό τον κάνει.
Ούτε γνωρίζω κανέναν άγραφο κανόνα που να ορίζει ότι ο ρόλος της γυναίκας στη σχέση είναι να υπεραναλύει και του άντρα να απλοποιεί. Κι αν νιώθεις άσχετη δίπλα του, άνοιξε κάνα βιβλίο να ξεστραβωθείς. Θα ‘πρεπε να χαίρεσαι που ο άνθρωπος δίπλα σου έχει τόσες γνώσεις.
Αφού αποφάσισα να τα κρατήσω τα μυαλά στο κεφάλι μου, σκέφτηκα να τη ρωτήσω πότε σκοπεύει να χωρίσει.
Να τον προλάβω τον Τάσο, μη μας τον φάει καμιά άλλη! Βρήκε η άλλη άντρα που είναι μονίμως μπροστά και σωστός και δεν της έκανε, γιατί αναλύει και νιώθει άσχετη.
Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος.
Πάω να βρω τον Τάσο.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
