Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, έτσι για αλλαγή. Ας ολοκληρώσουμε μαζί αυτό το άρθρο, για όσους το διαβἀσετε και έχετε χρόνο και διάθεση να ανοίξουμε διάλογο.
Με το διάλογο έτσι και αλλιώς κερδίζεις, αλλάζεις, ολοκληρώνεις, δημιουργείς.
Κατά καιρούς λοιπόν έχουμε γράψει, μιλήσει, ακούσει, βιώσει καταστάσεις που μας έχουν πληγώσει με δακρύβρεχτες μέρες και αγκαλιάσματα πατωμάτων. Δε θα σταθώ μόνο στους έρωτες γιατί ναι, είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, αλλά τι γίνεται όταν η απογοήτευση έρχεται από ένα φιλικό μας πρόσωπο; Και πως αντιμετωπίζεις το γεγονός μιας προδοσίας από κάποιον που είχες ποντάρει ως αληθινό φίλο;
Πολύ κοντά πια στα δεύτερα -άντα και συνειδητοποιώντας πως έχω ζήσει παραπάνω ίσως από το μισό της ζωής μου, αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς κάνουμε πράξη αυτό που χρόνια τώρα ακούμε, πως η ζωή είναι μικρή, δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για κανένα, άδραξε τη μέρα κτλ.
Πώς είναι δυνατόν να σε έχει πληγώσει τόσο πολύ ένας άνθρωπος, να έχεις ορκιστεί άπειρες φορές στον εαυτό σου, να έχεις υποσχεθεί πως θα τον/την ξεχάσεις, αλλά το μυαλό και η καρδιά να μη μπορούν να συντονιστούν, προς την κατεύθυνση της λησμονιάς;
Tο άλλο που το πας; Tα παθήματα γίνονται μαθήματα. Αμ δε!
Να σου πω εγώ ιστορίες ανθρώπων που όχι μόνο δεν έμαθαν, αλλά με την ίδια ακριβώς ένταση επανέλαβαν τα ίδια λάθη. Οκ, όλα είναι θέμα χαρακτήρα, όλα σχετίζονται με τις προσωπικές εμπειρίες και τα βιώματα και με ό,τι ο καθένας παλεύει.
Το συμπέρασμα λοιπόν, ότι η υποκειμενικότητα ζυγιάζει και κατευθύνει τα συναισθήματα και τις καταστάσεις;
Και πως εξηγείτε, πείτε μου, το γεγονός ότι παρά τη μοναδικότητα του καθενός, σε αρκετές καταστάσεις οι αντιδράσεις μας βρίσκουν κοινό μέτωπο έκφρασης;
Παράδειγμα, ακούμε ένα παραπονιάρικο τραγούδι -βλέπε μπουζούκια, κουτουκάκια- και η πρώτη μας κίνηση είναι να ανάψουμε τσιγάρο, να ρουφήξουμε σε δευτερόλεπτα το ποτό που συνοδεύει την έξοδο ή να παραγγείλουμε άλλα τρία επιτόπου ή και μια μπουκάλα ολόκληρη!
Ύστερα βυθίζεσαι στους στίχους και γύρω στις τέσσερις τα χαράματα, εκεί που ο πόνος είναι στο φόρτε του, σιγοντάρεις και εσύ και οι στίχοι γίνονται ένα ανάμεσα στο καπνό, το ποτό και τα φώτα που αργοσβήνουν.
Και γιατί οι άσχημες εμπειρίες θα πρέπει ντε και καλά να κάνουν τους ανθρώπους πιο σκληρούς, πιο απόμακρους και λιγότερο ευαίσθητους;
Υποτίθεται ότι χτίζεις άλλη δυναμική μετά, δουλεύεις προς το καλύτερο.
Θα μου πείτε πως αυτή είναι η άμυνα μας, αλλά γιατί προς χάριν αυτής να τα ισοπεδώνουμε όλα;
Δεν θα ήταν προτιμότερο ναι μεν να γίνουμε πιο επιφυλακτικοί για να προστατέψουμε τον εαυτό μας, αλλά ταυτόχρονα να μην υψώνουμε τείχη και να δούμε αυτή τη μοναδικότητα που κουβαλάει ο καθένας από εμάς;
Είμαι από αυτούς που πιστεύω και το φωνάζω, ότι υπάρχουν ακόμη καλοί άνθρωποι εκεί έξω, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά.
Ένα αναπάντητο ερώτημα, το οποίο ακόμα προσπαθώ να διαχειριστώ, είναι γιατί φοράμε αυτή τη μάσκα πολλαπλών ρόλων προκειμένου να γίνουμε αρεστοί και αποδεκτοί;
Πολλές οι δραματικές σχολές και οι υποκριτικές τεχνικές, αν θες να γίνεις ηθοποιός, επιλογές υπάρχουν. Αυτό που είσαι όμως, δεν θα στο μάθει κανείς.
Εσύ ζεις με αυτό που φέρεις και η αλήθεια σου είναι μία και μοναδική.
Τώρα αν έχεις τη διάθεση να αλλάξεις κάποια πράγματα σε σένα για να κάνουν πιο αρμονική τη σχέση σου με τους γύρω σου, εγώ μαζί σου είμαι, αρκεί να το κάνεις με δική σου θέληση και όχι από εξωτερικές επιβολές.
Επίσης μπορεί να μου πει κάποιος, αυτά τα καταραμένα τα ερωτικά απωθημένα που μας βασανίζουν, φεύγουν ποτέ;
Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά αυτό που πιστεύω είναι ότι δεν μπορούν απλά έτσι να εξαφανιστούν, απλά συμβιβάζεσαι και μαθαίνεις να ζεις μαζί τους.
Και κάτι τελευταίο, τι μας εμποδίζει να λέμε επιτέλους ό,τι αισθανόμαστε στην ώρα μας;
Γιατί η συνειδητοποίηση έρχεται ως δια μαγείας, αφού ο άλλος έχει φύγει και μια σχέση έχει τελειώσει;
Για επίλογο θα σημειώσω μόνο αυτό, όσο διαφορετικοί και αν είμαστε, με οποιοδήποτε παρελθόν και αν μας στοιχειώνει, η ανθρωπιά είναι το μεγαλύτερο όπλο μας.
Πιο δυνατό και από το παρελθόν και ενδεχόμενο μέλλον.
Και για το αντίθετο πολλοί ίσως προσπαθήσουν να μας πείσουν, αλλά με αυτό και μόνο θα καταφέρουμε να είμαστε αληθινοί.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
