Ο δεδομένος λατρεύτηκε μόνο στη φυγή του

Είσαι πάντα εκεί και παλεύεις ακόμα και για πράγματα που δε χρειάζεται. Είσαι εκεί με όλο σου το είναι ακόμα και σε καταστάσεις που φωνάζουν ότι πρέπει να τρέξεις μακριά τους. Είσαι τόσο δοτικός και παρών σε σημείο να μη σε ψάχνει ποτέ ο άλλος. Γιατί να σε ψάξει άλλωστε αφού πάντα σε βρίσκει μπροστά του κι όλες οι επιθυμίες του θα ικανοποιούνται χωρίς καν να το ζητήσει πολλές φορές. Μα θα είναι ψέμα αν πεις πως δε βρίσκεις σ’ αυτό ένα είδος ευχαρίστησης και πληρότητας. Είναι οι σχέσεις εκείνες που τρέφονται από το μέλος που είναι δεδομένο, μα κατά βάθος έλκεται από μια τέτοια ιδιότητα. Μέχρι που τα πράγματα καταλήγουν σε μονόδρομο κι η σχέση παύει πια να ικανοποιεί είτε αυτόν που δέχεται την κατάσταση είτε αυτόν που την προκαλεί.

Καταλήγεις να μην μπορείς ούτε να αναπνεύσεις. Να τα έχεις όλα έτοιμα ανά πάσα στιγμή. Να είναι κάποιος εκεί για σένα χωρίς καν να χρειαστεί να τον ψάξεις ή να τον επιθυμήσεις. Κι η άλλη πλευρά μοιάζει πια παρατημένη χωρίς να νοιάζεται κανείς για το τι αισθάνεται, λόγω μιας κατάστασης που ο ίδιος στωικά κι οικειοθελώς μπήκε εντός της. Ποιο το νόημα λοιπόν σ’ όλα αυτά; Άλλωστε το παιχνίδι της αναζήτησης και της επιθυμίας είναι μακράν καλύτερο από μια πεζή σιγουριά και ρουτίνα. Δεν έχει νόημα να είσαι πάντα παρών λοιπόν. Αν δε δώσεις στον άλλο το χώρο και το χρόνο ώστε να σε ζητήσει δε θα είσαι ποτέ σίγουρος πως θέλει πραγματικά να είναι δίπλα σου και δεν το κάνει από συνήθεια και βόλεμα. Ναι, αν τα παρέχεις όλα πάντα είναι λογικό ο άλλος να βολευτεί και να μην εκτιμήσει κι όλα όσα του προσφέρεις απλόχερα και χωρίς αντάλλαγμα.

Οι άνθρωποι καλώς ή κακώς έχουμε μάθει να βολευόμαστε σε καταστάσεις που μας συμφέρουν σε τέτοιο βαθμό που πολλές φορές μπορεί να μην αναρωτηθούμε καν αν κι ο άλλος έχει κάποιες ανάγκες. Από την άλλη δε φέρει το άτομο που είναι πάντα παρών ευθύνη γι’ αυτή του την επιλογή; Σαφώς και ναι κι ας μην την αναγνωρίζει.

Κι ίσως να το έχεις ακούσει ήδη κι από το σύντροφό σου σε όποια πλευρά κι αν ανήκεις, μα μετά να χαθήκατε και πάλι στους ρόλους που διαλέξατε. Ίσως να σου το έχει πει αλλά θα έκανες πως δεν κατάλαβες. Ναι, γιατί έτσι πάει. Εάν υπερκαλύπτεις τις ανάγκες του άλλου θα σου ζητήσει και τα ρέστα. Θα ζητήσει χώρο να αναπνεύσει, πως του κόβεις ακόμα και το οξυγόνο με την τόσο στενή παρουσία και το υπερβολικό ενδιαφέρον σου. Τώρα μεταξύ μας, φταίει; Το ξέρεις κι εσύ μέσα σου, είναι ανυπόφορο όλο αυτό. Όπως ξέρεις επίσης πως θα βρεις ανταπόκριση σε όλα αυτά που κάνεις κι αυτός είναι κι ο λόγος που τα κάνεις. Για να μπορέσεις να ζητήσεις μετά τα ρέστα για την τόσο μεγάλη σου αυτή θυσία. Μέχρι να τα παρατήσεις, γιατί κάποια στιγμή θα κουραστείς ακόμα κι εσύ να είσαι το σιγουράκι.

Και τότε θα σε αναζητήσουν. Ο δεδομένος στη φυγή του λατρεύεται. Αλλά αγαπιέται πραγματικά ή λόγω συνήθειας; Πριν βγάλεις συμπεράσματα κι εκτοξεύσεις κακίες προς πάσα κατεύθυνση σκέψου, αφού έπρεπε να φύγεις για να καταλάβετε αμφότεροι τι συμβαίνει, αξίζει να γυρίσετε στα ίδια;