Να μια τρελή ιδέα: πέρνα λίγο καλά!

Έχουμε μάθει να ζούμε την καθημερινότητά μας, με συνοδηγό μας την εγρήγορση. Προσπαθούμε να προλάβουμε τα πάντα. Τη σχολή μας, τη δουλειά μας, τα σεμινάριά μας, το διάβασμα, τις εξόδους με τους φίλους μας, το οικογενειακό τραπέζι κάθε Κυριακή με την οικογένειά μας να πιάσουμε ό, τι κινείται αποκτώντας κι εμείς στην ταχύτητά του. Ακόμα κι όταν αποφασίζουμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας, προσπαθούμε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα, για να πέσουμε με τα μούτρα στις υπόλοιπες υποχρεώσεις-θέλω της καθημερινότητας.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω; Να ζούμε τη ζωή μας στον αυτόματο πιλότο. Από τις υποχρεώσεις μέχρι και τον προσωπικό μας χρόνο, όλα κυλούν ακούσια. Όλη αυτή η κατάσταση, στην εποχή μας, θεωρείται όχι απλώς αποδεκτή, αλλά κατά περιπτώσεις συνώνυμο της επιτυχίας. Όμως, η ζωή δεν είναι μόνο μία συλλογή πτυχίων κι επαγγελματικών διακρίσεων. Η ζωή είναι, κυρίως, συλλογή αναμνήσεων κι εμπειριών. Και δε γίνεται ν’ αποκτήσεις αναμνήσεις κι εμπειρίες αν ζεις τη ζωή σου σε fast forward.

Δεν αντιλέγω, πως στην εργασία μας κάποιες στιγμές χρειάζεται ν’ ανεβάσουμε ταχύτητα αλλά όταν κλείνεις την πόρτα της δουλειάς σου, σταμάτα να είσαι στρατιώτης. Πάτα ένα pause, επιτέλους. Σου είναι απαραίτητο. Σε όλους είναι αναγκαίο, γιατί μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις, να καταλάβουμε τη ζωή μας, γιατί θα έχουμε τον χρόνο να την επεξεργαστούμε.

Σταμάτα για λίγο τον χρόνο, όταν βγεις την επόμενη φορά για καφέ με τους φίλους σου κι αγνόησε τους δείκτες του ρολογιού στο μυαλό σου όταν πας για φαγητό στους δικούς σου. Απόλαυσε τη στιγμή. Αποτύπωσε στη μνήμη σου κάθε κίνηση των ανθρώπων που αγαπάς. Κάθε χαμόγελό τους, κάθε τους έκφραση και κάθε σας στιγμή. Αφέσου στο χρόνο να σε οδηγήσει σε μοναδικές, καινούριες εμπειρίες. Όταν επιτρέψεις στον εαυτό σου να πατήσεις το κουμπί του pause, τότε θα συνειδητοποιήσεις πως τη ζωή δε λέει να τη ζεις μηχανικά.

Η καθημερινότητα, για να μη σε φθείρει εσωτερικά, χρειάζεται να της συμπεριφέρεσαι σαν να είναι άνθρωπος. Δηλαδή, χρειάζεται να της προσφέρεις συναίσθημα. Είναι η ευκαιρία μας να δούμε αλλιώς τη ζωή, γιατί είναι ωραία τύπισσα, ακόμα κι αν δε φέρεται πάντα όπως πρέπει. Να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους που είναι συνέχεια δίπλα μας και γιατί όχι, να εκτιμήσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό που τα έχει βγάλει πέρα με επιτυχία μέσα σ’ όλη αυτή τη χαοτική κατάσταση που ζούμε.

Και δεν πειράζει, ας μας ξεφύγει και κάποιο πτυχίο. Αρκεί, που θα είμαστε ευτυχισμένοι. Και την ευτυχία την έχουν αποκτήσει ελάχιστοι. Οπότε, ας βγούμε για λίγο απ’ τον αυτόματο κι ας οδηγήσουμε εκεί που θέλουμε εμείς να πάμε τους εαυτούς μας. Να κοπιάσουμε για τους ανθρώπους που αγαπάμε, να βρούμε τα μέρη που δεν πήγαμε, τις εμπειρίες που δε ζήσαμε, να ανυπομονούμε για τις αναμνήσεις που δεν έχουν δημιουργηθεί ακόμα.

Τι λέτε, μήπως να μην το καθυστερήσουμε άλλο και να πατήσουμε το pause; Νομίζω, πως είμαστε έτοιμοι, μη σαν πω πως αργήσαμε κιόλας. Άλλωστε η άτιμη η ζωή είναι επαναστάτρια και κάνει ό, τι της καπνίσει, όσο κι αν θες εσύ να τη βάλεις σε πρόγραμμα πάντα το απρόβλεπτο θα ζητάει. Γι’ αυτό, λοιπόν, προσπάθησε να τη μιμηθείς και κάνε κι εσύ μια επανάσταση. Ζήσε όπως θες. Τρελό;