Αναγκαίο το να πιστεύεις στην αιωνιότητα του έρωτα

Αν το σκεφτείς καλά, οι ερωτικές σχέσεις, είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι. Και μέσα σ’ αυτό το κουβάρι έχουν μπλεχτεί φόβοι, αδυναμίες αλλά κι ερωτήματα. Ερωτήματα που γυρνάνε μέσα στο κεφαλάκι σου. Ερωτήματα, που προκύπτουν από μία πρόταση, καταλήγοντας να καταστρέφονται με μία άρνηση. Κι αν υπάρχει κάτι, που μας πέρασαν οι προηγούμενες γενιές, αυτό είναι η ελπίδα για κάτι πραγματικά παντοτινό.

Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα δε φταις εσύ. Είναι που μεγάλωσες με παραμύθια και ιστορίες αγάπης, που διηγούνταν παντοτινούς κι αιώνιους έρωτες, γεμάτους αυταπάρνηση και αυτοθυσία. Είναι που όλο αυτό ήρθε και καταχωρήθηκε, μέσα σου, σαν μία απόλυτη ερωτική ταριχευμένη στον χρόνο κατάσταση. Για να ‘ρθουν τα πρώτα εφηβικά σου σκιρτήματα και μαζί τους οι πρώτοι έρωτες για να σου αποδείξουν πως αυτό το ιδεατό μοντέλο, με το οποίο γαλουχήθηκες, απέχει πάρα πολύ απ’ την πραγματική ζωή.

Παρ’ όλ’ αυτά εσύ δεν το έβαλες κάτω. Συνέχισες να ψάχνεις τη δική σου αγάπη με υπομονή και επιμονή, επενδύοντας ξανά και ξανά στο όνομα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης σ΄ένα καινούργιο πρόσωπο. Κι αν όρισες με την ερωτική σου επιλογή το «για πάντα», κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλήθεια των δηλώσεών σου αυτών. Ασχέτως κι αν κάτι στην πορεία μπορεί ν’ άλλαξε. Σκέφτηκες όμως, ότι μήπως τελικά, οι σχέσεις που κρατάνε για πάντα είναι αυτές που δεν πιστεύουν σ’ αυτό αλλά ζουν για το τώρα;

Θέλεις να μου πεις για τις μαγικές δυνάμεις της καψούρας. Μην το κάνεις. Λίγο πολύ σ’ όλους είναι γνωστό αυτό. Το ξέρεις κι εσύ άλλωστε ότι μπορεί να μεταμορφώσει και τον πιο κουλ τύπο σ’ ένα ερωτευμένο σχιζοφρενή. Και σ’ αυτή τη μεταμόρφωσή του να ξεστομίσει λόγια που σ’ άλλες συνθήκες δε θα τα έλεγε, αλλά αντίθετα θα τα περιγελούσε. Αλλά έτσι είναι ο έρωτας. Εσωγενής κι εξωγενής. Ακόμα και στην απόλυτη ψυχραιμία του, είναι ικανός να σε βάλει, σ’ ό, τι σκέψεις θέλει.

Τη στιγμή όμως που ξεπηδούν οι μεγαλύτεροι φόβοι της φθοράς και της απομυθοποίησης, εκεί ξεκινάει και το «για πάντα μαζί». Εκεί αξιολογείται η αφοσίωση, οι βαθύτερες ανάγκες, οι επιθυμίες που δεν περιμένουν έκφραση αλλά μαντεψιά. Εκεί όπου η ελεύθερη έκφραση δεν τρομάζει αλλά επιδιώκεται. Εκεί όπου η αγάπη δεν αποτελεί συνοδευτικό μιας υπόθεσης. Εκεί όπου το «εμείς» συνθέτουν το «εγώ» και το «εσύ», δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο δύο ξεχωριστών ανθρώπων.

Γι’ αυτό μην ψάχνεις τρόπους να βρεις να σώσεις μία σχέση. Αλλά μην ξεκινάς ορίζοντας κάτι που δεν ξέρεις την πορεία του. Μη βάζεις τίτλους. Όπως μη βάζεις και ημερομηνίες λήξεις. Γιατί το «για πάντα», δεν ισχύει, απ’ τη στιγμή που υπάρχουν αλληλεπιδράσεις κι αλληλοκατηγορίες. Γιατί η ανώριμη αγάπη, αγαπάει, όταν χρειάζεται κάτι. Ενώ αντίθετα η ώριμη, σε χρειάζεται επειδή σ’ αγαπάει. Εδώ κρύβεται και το μυστικό. Αγαπάς μη γνωρίζοντας, πώς, από πού και πότε. Αγαπάς στα ίσια. Δίχως πρόβλημα και με περηφάνια. Δίχως μέτρημα.

Κι αυτό μερικές φορές μπορεί να είναι σωτήριο. Τώρα, το τι θα φέρει το μέλλον, κανένας δεν μπορεί να το ξέρει. Άλλωστε, απαντήσεις που εξαρτώνται από συναισθηματικές καταστάσεις– πόσο μάλλον όταν αυτές είναι μελλοντικές– κανείς δεν μπορεί να τις προβλέψει. Κι αν η ερώτησή σου είναι «αν θα σ’ αγαπώ για πάντα», η απάντηση είναι «ναι σ’ αγαπώ έτσι, γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο».